غزل

ڈاکٹر جگتار سنگھ

کم دلاں نوں دل، نپریاں پر دئیں
یا خدا سبھ بے گھراں نوں گھر دئیں
ہر سہاگن دا رہے زندہ سہاگ
عمر بیتی جا رہی نوں ور دئیں
توتلے بولاں دا راکھا خود بنیں
خوف ہر قاتل دے سینے بھر دئیں
ہر سپاہی پرت آوے جنگ چوں
خاک چہرے پھر روشن کر دئیں
ساریاں دیشاں نوں بخشیں امن توں
سبھ غلاماں نوں ستنتر کر دئیں
سبھ مریضاں نوں ملے صبر و قرار
مدتاں دے زخم سارے بھر دئیں
بیڑیاں تے جھانجراں توں اس ورھے
مکت قیدی، قصبیاں نوں کر دئیں