چنگ چواتی

گلفام نقوی

جد وی ترے کولوں لنگھدی
کسے مٹیار دے پلو دے جھل نال
نگھی نگھی تیریاں سوچاں دی
کیری نوں ہوا لگدی اے
تے کنیاں ان بھجیاں چنگاں اڈ پیندیاں نیں
اج وی اک چنگ‘ وساہ دے ککھاں اتے آ ڈگی
تے میرے سکھ دی جھگی سڑ کے سواہ ہو گئی
خورے تینوں کیوں کوئی
ساڈی خبر وی نہیں دسدا
کہ ہن ساڈے سر تے آساں دا بدل اے
تے نہ کوئی سنگتاں دی چھاں
اسیں جدوں دے
تیرے عشق دے فقیر ہوئے آں
پیار دے ککھ کٹھے کردے پئے آں
اکلاپیاں دے جنگل وچ
سُفنیاں دیاں ہنیریاں توں لکن لئی
ایہہ جھگی پائی سی
تے اج تیری گل دی اکو ای چننگ نے
ساڈے آسرے دی چھت نوں کولے کر دتا اے
جند نمانی کیہ کرے
ساڈے وساہ دے ہتھ
اینے کمزور ہوئے نیں
بھئی ہن کسے پیار دا
ہک ککھ وی نہیں چکیا جاندا