غزل

عمران سلیم

منزل تیکر پہنچ دا اے بس اوہو شخص وقار دے نال
قدم ملا کے چلدا اے جو ویلے دی رفتار دے نال
اوہدے چار چفیرے اوڑک وَسنا ایں تنہائی نے
نت لکیراں لیک دا اے جو نفرت دی پرکار دے نال
توں وی جیکر میرے وانگوں پتلا ایں مجبوری دا
آ جا مل کے درد ونڈائیے اک دوجے دا پیار دے نال
ڈرنا کدھرے کھُس نہ جاوے میری اکھ توں چانن دی
گل کراں جے اکھ ملا کے تیرے جہے مکار دے نال
اج کل میرا ناں سن کے وی متھے تے وٹ پاندا اے
جس دا ہر سُکھ وابستہ سی میرے ای دیدار دے نال
جلیاں پا پا اوہدے وَل تے آون سکھ حیاتی دے
اکھ مٹکا جس دا ہووے ویلے دی مٹیار دے نالل
ڈب جانا ای لکھیا سی بس میریاں بختاں وچ سلیم
ایویں تے نہیں رشتہ ٹٹیا کشتی دا پتوار دے نال