امرتاشیرگل

زاہد حسن

امرتا! تیری موت اک گھٹنا ہے
پر ایہہ گھٹنا ضروری سی‘ ساڈے واسطے
ساڈی سوچ‘ ساڈے احساس واسطے
اج اسیں تیرے درد‘ تیری پیڑا وچ
اپنی تہذیب تلاش کردے ہاں
توں پنجاب سیں
اسیں پنجاب نوں جس عورت دے روپ وچ
ویکھنے ہاں
امرتا! اوہ توں سیں
جدوں تینوں روک دتا گیا حسن تخلیق کرن توں
جیکر واپردی نہ اوہ گھٹنا تے
توں جیوندی رہندی اک ہزار ورھے
تے مر جاندیوں بیماری نال
اسیں تینوں امرقیاس کردے
ہن‘ توں امرتا ایں
حیاتی دا اوہ رس
جہڑا ساڈی ماں نے
سانوں گھٹی وچ پیایا
تے جہدے واسطے
جہان ترہایا پھردا ہے
اسیں تیریاں کرتاں وچ ویکھدے ہاں
تے اداسے جہے پھردے ہاں
ہریاں زرد شاماں وچ
اسیں تیریاں کرتاں وچ
اپنا آپ ویکھدے ہاں
تاں بڑا سپھل محسوس کردے ہاں