غزل

بابا نجمی

جہڑے لوکی دھر لیندے نیں سر تے تاج اناواں دے
اوہ احسان کدے نہیں لیندے دھپاں سڑیاں چھاواں دے
شام پئی سردل دا رشتہ پیراں نالوں ٹُٹیا اے
بند کدے نہیں ہوندے ویکھے بوہے اساں سراواں دے
شیش محل دی ونڈی اُتوں کہڑی ہونی جھلے گی
دونہہ اٹاں نے کر چھڈے نیں چٹے لہو بھراواں دے
میرے متھے خود غرضی دی تہمت کدے وی جڑدے نہ
لوکاں وانگوں میں وی چمدا کھر جے کالیاں گاواں دے
بھٹھی دے وچ بلدے ویکھے یاں اوہ ویکھے روڑی تے
رُکھاں دا سنگ چھڈیا جہناں آکھے لگ ہواواں دے
میرے گھر دے اگے چکڑ ویکھ کے جہڑے مڑدے رہے
کرسی اُتے ویکھ کے مینوں دعوے کرن بھراواں دے
کدی تے سُکیاں ریتاں دی ہک سورج دا مونہہ دھوندی اے
کدے کدے سُک جاندے بابا وگدے ہڑھ دریاواں دے