سِک

غلام شبیر عاصم

ہفتیوںلے کے
سورج وَٹیاںچُپاں وچ
ٹھنڈیاں مَٹھیاں
پوہ دیاں سیتل دُھپاں وچ
لیڑے سُکنے پائون بہانے
تیرے لئی مَیں چھت تے آئی
فیر وی رہ گئی میں ترہائی
تیری شکل نہ نظر یں آئی
نُچڑے ، چھنڈے لیڑیاں دا مَیں
پج بنا کے
دوہری واری
چھنڈچھنڈ کے پئی سُکنے پاواں
ڈاروںوچھڑی کونج دے وانگوں
ہکی بکی پھیرے لاواں
ہن وی خورے آویں توں
میرا جی پرچاویں توں
تینوں میرے تے ترس نہ آیا
نچوڑ نچوڑ کے میںگلے لیٹرے
ہتھ وی اپنے ٹھارلَے
کیہنے تینوں خورے چنّا!
سنگل نیں اج مارلَے