غزل

قیصرمحمودگورایہ

جدوں وی شام نوں بہواں پرانے رُکھ دے کول
کلیجا میرا چیردے پکھیروآں دے بول
اکھاں دے وچ وی اوسے ویلے نیر پیندے نچ
دلاں دے وچ جدوں وجن وچھوڑیاں دے ڈھول
توں وعدہ کرکے چوتھ دا چنا نہ اج وی آیا
اساں لے رو رو ٹھائیویں رات وی چھڈی پھرول
نماشاں ویلے ساڈے دل نوں روز پیندا چور
کسے دی یاد سینے وچ آوڑے اڈول
سنجوگیاں نوں کیہ پتا وجوگیاں توں پچھ
وچھڑ گئیاں دے بول نیں وچھوڑیاں دے تول
تِرپ تِرپ نہ روندیاں تے کردیاں وی کیہ
گلوکڑی اکھاں دی چھڈ ٹرے تِرے کلول
لُکا کے بیٹھے آں اسی کہدے کہدے وراگ
کدی توں آ کے قیصرؔا اساں دا دل تے پھول