جیوندی جاگدی… نسرین انجم بھٹی

لکھت:اکرم شیخ

ایس انتہاپسندی تے عدم برداشت والے معاشرے وچ جتھے مذہب نوں چارے پاسے اچیائی دتی گئی ہووے ریاست وی اوہدی ہتھ بنھ غلام بنی ہووے یاں فیر استحصالی نظام نے ریاست تے سیاست ن وں وی اپنے قبضے وچ کیتا ہووے اوتھے فرد یاں انسان دے کجھ ذاتی فیصلے وی اوہنوں بند کمرے وچ سٹ دیندے نیں۔ نہ اپنی سوچ رہندی اے نہ وچار‘ تازہ تے صاف ہوا توں بناں زندہ رہنا مشکل ہو جاندا اے۔ بند کمرے دی ہواڑ‘ جسم نوں ای نہیں وجود نوں وی کھان لگ پیندی اے۔ چار چفیرے کھلوتیاں کندھاں تے چھتاں نوں وی جالے لگ جاندے نیں۔ میری جاچے نیل کرائیاں نیلکاں وی بند کمرے دے قیدی انسان دیاں چیکاں تے ہاڑے نیں۔ ایہ سارے کتھارسز نیں۔ جہڑے چالو سماج چوں باہر نکلن دا جہد نیں یاں فیر اک مجبور تے بے بس انسان دا ردعمل اے۔ زنجیراں دی چھنکار اے جہڑی مقتل ول ٹری جاندی اے۔ نسرین انجم بھٹی دا بہت سارے جرماں وچوں اک جرم… مردشاہی دے ایس جبری نظام وچ اک سچی تے کھری زنانی ہونا وی سی جہڑی اپنے آپ نوں انسان وی سمجھدی سی۔ انسان تے انسانیت دا ہوکا وی دیندی سی۔ ایہدے لئی اوہنے اپنے وجود تے ہستی دی کنڈ تے کوڑے وی کھادے۔ اندرو اندری روندی پٹدی رہی۔
میں نیل کرائیاں نیلکاں میرا تن من نیلو نیل
اوہدی کنڈ تے نیلونیل ہوئی اوہدے اندر وی پھوڑے بن دے گئے۔ نہ اوہ کھل کے پوری گل کر سکی نہ ای چپ رہ سکی۔ پھوڑے زہرباد بن دے گئے۔ سارا شگفتہ نے آپ ہتھیا کرکے اپنے آپ نوں موت دی پناہ وچ دے دتا پر نسرین بہادر بن کے زندگی دے ایس چلن خلاف سینہ تان کے لڑدی رہی۔ بھاویں اوہ اپنے اندر ایہ جنگ ہار چکی سی۔ فیر وی اوہنے ہار نہیں منی۔ ساری ٹٹ بھج برداشت کیتی اپنی ہستی دے ٹوٹے اپنے ہتھیں کٹھے کردی رہی۔ ایس پچھوکڑ مینوں اوہ رضیہ سلطانہ لگدی اے جہڑی اپنی بادشاہی بچائون لئی مردشاہی خلاف لڑدی رہی۔ فیر وی سچ تاں ایہہ وے کہ انسان اپنی ذات وچ زندہ رہندا اے اوہدے وچ ای جیوندا جاگدا اے۔ نسرین وی اپنی ذات وچ جیوندی جاگدی اے تے ہمیشہ جیوندی رہوے گی۔
جدوں تیکر… کاغذ وی جیوندے نیں تے قلم وی… کیوں جے کتاب بذات خود کجھ نہیں ہوندی اوہدے وچ لکھے اکھر… تے اکھراں دے پردے وچ رکھیاں سوچاں ای کتاب ہوندیاں نیں۔ لکھے اکھرتے سوچاں کدی نہیں مردیاں۔ اوہ زمین وچوں پنیری وانگوں باہر نکلدیاں رہندیاں نیں فیر ایہہ پنیری ای فصلاں بن دی اے۔ نسرین نے وی جہڑیاں سوچاں دی پنیری لائی اے اوہ اک دن فصلاں دا روپ ضرور دھارے گی… اوہ بھاگاں والی سی کہ… اوہدے کول اکھر وی سن تے سوچاں وی‘ کاغذ وی سی تے سیاہی بھریا… رشنائی تے روشنی دا قلم وی سی۔ اوہ ایس پچھوکڑ مینوں اک درویش‘ فقیر تے صوفی لگدی اے۔ اوہ ایس زمانے دی میرابائی تے مرادی بائی اے۔ جس دی ہستی نچدی گائوندی‘ دھمالاں پائوندی اے… اوہ للہ مان تے پیروپریمن وی اے جس دے اکھر حق‘ سچ دیاں گلاں کردے چالو جبری نظام دے خلاف بغاوت دی آواز نیں۔ اک وچار دھارا تے انج وی اے کہ
ایس قبیل دیاں ساریاں سوانیاں نوں امرتا پریتم نے ہلاشیری دتی اے بھاویں سچ تاں ایہو ای اے کہ… کوئی اک کردار ایسا ہوندا اے جہڑا تواریخ دا رخ تبدیل کر دیندا اے پر فیر وی نسرین‘ نسرین ای سی‘ ایسے لئی اج دی ہر لکھاری سوانی نسرین بننا چاہندی اے پر اوہدے کول نہ تے اوہ سوچ اے نہ تواریخ‘ نہ اوہ اکھر نیں نہ ای اوہ حوصلہ اے۔ نہ اوہ آزادی دی خواہش اے نہ اوہدی کوئی صورت۔ ایہدے لئی اندرو اندری مرنا وی پیندا اے تے جینا وی۔ اندرو اندری روگ وی پالنے پیندے نیں موت نوں سرہانے رکھ کے سونا وی پیندا اے کون اے تے کہڑا… جہڑا عزرائیل نال دوستی وی رکھے تے اپنی سدھا نال پیار وی کرے۔ ایہ کم نسرین انجم بھٹی ای کر سکدی سی۔ اوہنے پوری ایمانداری نال ایہ کم کیتا ایسے لئی موت اوہدا کجھ وی نہیں وگاڑ سکی۔ اوہ جیوندی اے تے مردشاہی دے ایس سماج وچ وکھری تے نویکلی آواز بن کے جیوندی رہوے گی۔٭