اک کالم چائےتے

سعد اللہ شاہ

گھیر لیتے ہیں مجھ کو سائے سے
شام ہوتی ہے میری چائے سے
خوبصورت وہ دن محبت کے
کچھ اشارے سے کچھ کنائے سے
ایہ شعر میں قصداً تمہید بنائے نیں کہ مطلع بڑا وائرل ہویا تے ان گنت کمنٹس وی آئے۔ اصل وچ احسن اقبال دے بیان نے ایہ ساری رونق لائی کہ اوہناں نے ارشاد فرمایا کہ جے اسیں چائے دے اک دو کپ روزانہ دی بنیاد تے گھٹ کر دیئے تے بڑا فرق پوے گا کہ چائے اسیں درآمد کرنے آں۔ فیر کیہ ہویا ٹٹ پئے اوہناں تے چائے پین والے سارے۔ بندہ پچھے کہ تہانوں بیٹھے بٹھائے کیہ پئی سی کہ سقراط وانگوں چائے دے خلاف رائے قائم کر دتی۔ میں اوہناں نوں سقراط کجھ طنزاً نہیں لکھیا لوک اوہناں نوں ہن سمجھدے نیں جیویں کرکٹ وچ محمد حفیظ نوں پروفیسر سمجھدے نیں۔ اصل وچ چائے لوکاں دے خون وچ رچ بس گئی اے جیویں کہ زندگی دے معمولات وچ سرفہرست اے۔ ہنے میں ویکھ رہیا سی کہ کسے کڑی نے اپنا بلڈگروپ ٹی پازیٹو دسیا واقعتاً ایہ مخلوص تے چائے پیندی وی بڑے چسکے وچ اے کہ اوہ ایہنوں کھانے دی تھاں وی دے دیندی اے ایس عمل نال جسم کتابی رہندا اے۔ ہن احسن اقبال صاحب فرما رہے سن میں چائے چھڈن دا مشورہ دتا تے سارے میرے پچھے پے گئے کوئی پچھے کہ تہانوں کنہے ایہ فضول مشورہ دتا سی کہ لوکاں دی محبوب شے بارے اظہار امتناع کرو۔ مینوں اج توصیف خان صاحب یاد آئے کہ اوہ تے چائے دے نال سگرٹ دے وی رسیا سن جہڑے دناں اوہناں نوں ہارٹ اٹیک ہویا تے اوہ کارڈیالوجی جا اپڑے ڈاکٹر نے پچھیا کیہ تسیں سگرٹ پیندے او فرمایا نہیں ڈاکٹر نے پرت کے کہیا کدی پیندے سی۔ بولے ہاں ڈاکٹر نے فیر پچھیا سگرٹ چھڈے کدوں؟ توصیف خان صاحب بولے سویرے اٹھ وجے’ فیر کہن لگے کہ یار پینتی ورھے دی رفاقت سی جہناں دی صبح وی چائے توں ہوندی ہووے تے شام وی اوہ احسن اقبال نوں چائے دی بے عزتی کیویں کرنے دین گے۔ غریب الوطنی وی کیہ چیز ہوندی اے تسیں لوک تے ایہ جان دے ہوو گے کہ جدوں برصغیر وچ چائے متعارف کروائی گئی تے ایتھوں دے لوکاں نوں یعنی سارے چھوٹے وڈیاں نوں چائے مفت پلائی جاندی سی ایس طرح کہہ لوو کہ انگریزاں نے برصغیر دے لوکاں نوں باقاعدہ چائے لائی جیویں کہ افیون لائی جاندی اے۔ ایہ کاروبار بن دی گئی خیر ساڈا تے چائے نال انج وی واسطہ رہیا کہ ساڈے دن رات ای ٹی ہائوس وچ گزردے سن ساڈے توں پہلاں تے مال روڈ تے آل دوالے وچ وی چائے خانے سن۔ ٹی ہائوس تے اج وی مرکز اے پر اوہ دور نہیں کہ ساڈے نال وی شوکت واسطی ورگا ہویا کہ:
شوکت ہمارے ساتھ عجب حادثہ ہوا
ہم رہ گئے ہمارا زمانہ نہیں رہا
واقعی شام ہوندے ای اسیں ٹی ہائوس اپڑ جاندے انتظارحسین توں لے کے اسرار زیدی درجناں ناں تے چہرے یاد آندے نیں کہ وکھووکھ میزاں تے چائے چل رہی ہوندی۔ گرم گرم چائے توں ٹھدی ہوئی بھاپ’ ادب توں لے کے فلسفے دیاں گلاں چائے دے بناں بہہ کے گل بات کرن دا کوئی تصور نہیں سی۔ کجھ شاعر تے ادیب ہر آن والے دے نال چائے پیندے جاندے۔ ایہ ہن دی گل نہیں تسیں ابوالکلام آزاد دی غبار خاطر پڑھ لوو کہ اوہ چائے دے خوشگوار تذکرے نال بھری پئی اے۔ اوہ تے چائے وی غالباً چین توں منگواندے سن۔ اوہنوں بنان دا وی خاص پربندھ کردے۔ فیر گرم گھٹ گھٹ اپنے اندر سٹدے جاندے۔ اجہی تخلیقی نثر لکھدے کہ بس درمیان وچ شعراں دا تڑکا تحریر نوں ہور بھرپور بناندا جاندا۔ چائے لئی اوہ مئے شب دوشینہ دی اصطلاح وی لکھدے۔ چائے پین والے تے اوہدے نخرے وی اٹھاندے نیں۔ بڑے پربندھ نال چائے دا رنگ کڈھدے نیں فیر اوہدے تے ددھ برائے نام پاندے’ کدی لکھدے نیں کہ ددھ بقدر اشک بلبل تے کدی کہندے نیں کہ قہوے نوں صرف ددھ وکھا دیو۔ جیویں ایہ لوک چائے نوں بوجھل نہیں کردے۔ کھنڈ وی گھٹ ای پاندے نیں پر ساڈے ماموں نثار تے چائے کھنڈ لئی پیندے نیں۔ دسدے نیں کہ کسے تھاں مہمان سن۔ کپ وچ تن چمچ کھنڈ پائی تے کھنڈ ختم ہو گئی فیر کہن لگے میں ہور کھنڈ منگنی مناسب نہ سمجھی تے چائے پھکی ای پی لئی چائے نے سچ مچ سڈا کلچرل بدل کے رکھ دتا اے کہ اوہنے اصل وچ لسی دی تھاں لئی اے۔ لسی پی کے جو مزیدار نیندر آندی اے اوہدے توں اسیں محروم ہو گئے آں تے دوجے پاسے چائے تے پہلی نیند وی اڑا دیندی اے۔ چاق و چوبند رکھدی اے جو عادی نیں نہ ملن تے ٹٹ جاندے نیں۔ ایہ ٹھیک اے کہ چائے سستی دور کردی اے تھکاوٹ ختم کردی اے تے انسان نوں فعال کر دیندی اے۔ انج جیویں ایہ محرک اے۔ کہندے نیں کہ کھانے دے بعد نہیں پینی چاہیدی کہ تریہہ فیصد کھانا ہضم ہون توں رہ جاندا اے۔ کافی پیو تے ستر فیصد کھانا ہضم نہیں ہوندا پر کیہ کریئے کہ کھانے دے بعد ای تے چائے چنگی لگدی اے جیویں ایہدے بناں کھانا ہضم نہیں ہوندا۔ اچانک مینوں اک واقعہ یادآ گیا کہ اک ظالم ٹھیکیدار اپنے مستریاں تے مزدوراں نوں دوپہر دے وقت مفت چائے پلاندا تے ظلم ایہ کردا کہ اوہدے وچ ڈسپرین شامل کر دیندا کہ اوہدے نال مزدور جم کے کم کرن۔ ایہ سراسر انسانی استحصال سی کہ رات نوں محنت کرن والا جسم ٹٹ بھج جاندا ہووے گا۔ انج چائے دے بارے کہیا جاندا اے کہ ایہدے وچ تن خوبیاں نیں لب سوز لب دوز تے لب ریز یعنی ہونٹاں نوں ساڑن والی’ ہونٹاں نوں جوڑن والی یعنی بڑی مٹھی تے فیر لبالب بھری ہوئی ہووے۔ میں تے آپ اوس بندے نوں فضول بندہ سمجھنا واں جو چائے ٹھنڈی تے بوتل گرم پیندے نیں۔ احسن اقبال نے شاید چائے دے خلاف ایس لئی گل کیتی کہ ایہ مودی نوں مرغوب اے تے اوہ آپ وی ایس کاروبار وچ سی۔ ساڈے ایتھے وی اک چائے والے نوں سیلبرٹی بنا دتا گیا اے اسیں تے سبز چائے دے وی رسیا آں اوہ وی پستہ بادام والی۔٭