ناول شکارن

علی انور احمد

اچھا کیہ آکھدیاں نیں اوہ؟”
”اوہ آکھدیاں نیں موجاں…” تے اوہ چُپ کر گئی۔
”کیہ موجاں؟ کُجھ دسیں مریں گی وی یاں بجھارتاں ای پائی جاویںگی۔”
”اوہ آکھدیاں نیں موجاں جوانی چڑھدیاں مُنڈیاں نال……”
”اچھا تے اوہ ہُن بِن بانگے چُوچیاں دی یخنی پِیندی اے۔” میں جویں بیوی دی ادھی گل دا سارا مطلب سمجھ گیا ساں۔ ایہ عورتاں دی جسوسی دا جال یعنی نیٹ ورک وی بڑا ای پکا تے پیڈھا ہوندا اے۔ ہُن پک نال موجاں دا سویرے سویرے ساڈے گھر آونا وی جھٹ تائیں پِنڈ وچ دُھم جاوے گا۔
”اچھا تے جہڑااوہنے فون کیتا سی’ کِدھرے اوہ وی……” میرے دماغ دی زنگالی تاکی کھُلن لگ پئی سی۔
مینوں موجاں بارے سبھ کُجھ ٹھیک ٹھیک جانن دی کھُدکھُدی لگ گئی۔ عورتاں دیاں گلاں دا ادھ ای نِبڑدا اے۔ زیادا گلاں حسد تے ساڑے پاروںکردیاں نیں۔اِک دُوجی دی غیبت کرنا اوہناں دی عادت وی اے’ مجبوری وی اے۔ اوہناں لئی ایہ ای اک سوادلی تفریح اے۔ ایس پاروں بہت کُچھ وادھا ہو جاندا اے۔ موجاں بارے میں کسے اپنے پرانے بیلی کولوں پُچھن دا پروگرام بنایا۔
نِکے ہوندیاں میرا اِک بیلی ہوندا سی خوشی محمد۔ اوہنوں خُشیا دوندو کہندے ساں۔ اوہدے اُتلے اگلے دو دند وڈے تے چوڑے سن جہڑے مِیٹے ہوئے بُلھاں وچوں وی دِسدے رہندے سن۔ لوکاں اوہدا ناں ای دوندا پکا دِتا۔ اوہ بڑا شرارتی تے گالڑی ہوندا سی۔ اوہ وی میرے وانگوں ماڑے گھر دا سی تے نہیں جاندا سی کہ ماڑے گھر دے بالاں نوں شرارتاں کرنا تے زیادا بولنا راس نہیں آندا۔
اوہ تیجی جماعت وچو ں ای سکول چھڈ گیا سی۔ اوہ ماسٹر دی مار توں چالُو ہو گیا سی۔ ساڈا دوواں دا آپو وچ بڑا نیڑ ہوندا سی۔ موجاں کولوں مِلے مرونڈے’ مونگ پھلی تے ریوڑیاں وچوں میں کدے کدار اوہنوں وی حِصا دے دیندا ساں۔
جدوں واہوا دن چڑھ آیا تے سُورج نے پالے نوں تھوڑا بہتا نِوا لیا تاں میں خوشی محمد دے گھر نُوں مُونہ کرلیا۔ اوہ مینوں اپنے ویڑھے وچ اکلا حُقا بھخائی بیٹھا جھل گیا۔ اوہ میرے نالوں وی زیادا بُڈھا لگدا سی۔ ویلے نے اوہنوں چنگا بھلا ورتیاسی تے اوہدی واہوا پھِینجڑکڈھی سی۔ کُجھ چِر اساں بالپن نوں یاد کیتا۔ فیرایدھر ا ودھر دِیاں گلاں تے لوکاں دے گِلے شکوے کرن توں بعد میں موجاں دی گل چھیڑی۔ خُشیے غور نال میرے ول ویکھیا تے فیر آکھن لگا۔
”ہیر آکھدی بابلا عملیاں توں نہیں عمل ہٹایا جا میاں
جہڑیاں وا دیاں عادتاں جان نانہیں’
رانجھے چاک توں رہیا نہ جا میاں
وڈیاں کولوں سُنیا سی جِسراں پرانی اروڑی نوں اگ لگ جاوے تاں چھیتی کیتیاں نہیں بُجھدی ایسراں کوئی بُڈھی زنانی عشق وچ پے جاوے تاں فیر اوہداحال وی پرانی رُوڑی ورگا ای ہوندا اے۔ سیانیاں دی ایہ گل موجاں نُوں ویکھ کے سچی ہو گئی اے۔ موجاں نوں پتا نہیںکیہ وج گئی اے؟ چنگی تاں خیر ا وہ کسے ویلے وی نہیں سی۔ بُڈھی ہو کے تاں اوہ ساریاں حداں ای ٹپ گئی اے۔”
”ہُن ایس عمرے اوہدے نال کہنے کھیہ کھانی اے؟”
”ایہ ای تاں گل اے۔ اوہنوں کون پُچھدا اے۔ ہن اوہ آپ شکارن بن گئی اے۔ لُولے کُولے تے سوہنے مُنڈے بھالدی اے۔ اوہناں دے گھر آنا جانا ودھا دیندی اے۔ مُنڈے دے ماں پیو نوں ورتن لئی پیسے دے کے کانا بناندی اے۔ مُنڈے نوں موبایل لے کے دیندی اے تے پتا نہیں کیہ کُجھ کردی اے۔ لوڑاں تھوڑاں ہتھوں کُسّے لوک اوہدے شکار ہو جاندے نیں۔ ماں پیو نوں اودوں پتا لگدا اے جدوں مُنڈا موجاں دے اگے پِچھے پھرن لگ پیندا اے۔
”اوہدے کول اینے وادھو پیسے ہے نیں؟”
”اپنے ایتھے اِک کِلا چالھی پنتالی ہزار نوںٹھیکے پیا چڑھدا اے۔” (جاری اے)