ناول شکارن

علی انور احمد

”یقین نہیں آندا اوہ اینی گھٹیا ہو جاوے گی۔”
”ودھیا تاں اوہ کسے ویلے وی نہیں سی۔ جِتھوں تک یقین نہ آون دی گل اے تینوں تاں سبھ توںپہلے یقین آ جانا چاہیدا اے۔ تُوں سمجھنا ایں مینوں پتا نہیں لگا سی۔ میں تاں اودوں ای سبھ کُجھ جان گیا ساں جدوں اوہ تینوں کھاون نوں چیجاں لے کے دیندی سی۔” خُشیے دے دند ہور باہر آ گئے۔ اوہ مُٹکدا پیا سی۔
”ایہنوں کسے دی بددعا لگی ہوئی لگدی اے۔” میں اوہدی گل ان سنی کردیاں آکھیا۔
”بددُعا وی ہو سکدی اے۔ پِنڈ والے ہُن ایہدیاں وارداتاں نوں سمجھن لگ پئے نیں۔ اوہ اپنے نویں دسویں پڑھدے سوہنے مُنڈیاں نوں ایہدے کولوں انج بچاون دا آہر کردے نیں جِویں کُکڑی اپنے چُوچیاں نُوں کاواں تے اِلاں کولوں بچاون لئی اپنے کھنبھاں تھلے لے لیندی اے۔”
”پر مُنڈیاں اُتے ماں پیوکِنے کُو پہرے لا سکدے نیں؟ کُڑیاں دی گل ہور اے۔ مُنڈیاں تاں باہر رُلنا ای ہوندا اے۔” مینوں غُصا آ ون لگ پیا ۔
”ہور سُن۔ کُڑی نوں کوئی چھیڑے یاں کوئی ”حرکت” کرے تاں ماپے پُلس کول جاون یاں لڑن گھُلن’ مُنڈے نال ایہو جہی حرکت کرن تے بندے دے خلاف تاں پرچا ہو سکدا اے’ زنانی تے اوہ وی موجاں ورگی بُڈھی زنانی دے خلاف پرچا وی نہیں ہوندا۔” دو ندو دُور دی کوڑی لیایا۔
”بھلا اج کل وی کسے نال……؟”
”ہاں اپنے پِنڈ نوں موجاں ہُن بخش دِتااے۔ پتا نہیں کد تک؟ اج کل نالدے پِنڈوں کھیبے چپن دے پُتر دِیمی نال… دِیمی ویکھن نوں بال اے پر پوری حرامدی ٹاکی اے۔ اوہنے موجاں نُوں رُگاں نال کھادااے۔ وڈی بھین دے ویاہ تے کوئی رقم اُدھار دے ناں تے وی لئی سُو’ بڑے بدنام ہوئے نیں دوویں۔ اُنج نہ اوہ مندا اے نہ موجاں مندی اے۔ میری گھر والی تیری بھرجائی دسدی پئی سی دِیمی دی ماںوی ایہناں نال ملی ہوئی اے۔ اوہ بڑی وڈی تلی چٹیر اے۔ موجاں اوہدی تلی اُتے کُجھ نہ کُجھ رکھدی رہندی اے۔ نالے اوہنوں کیہ’ اوہدی کہڑی دِھی دا رولا اے۔ گل تاں پُتردی اے ناں۔پُتر بدنام وی ہووے تاں نہاتا گھوڑا ہوندا اے۔”
”ایہنوں کوئی روکن ہٹکن والا نہیں اے؟”
”جدوں روکنا سی اودوں نہیں کسے روکیا۔ حالاں کہ کئی زنانیاں کوئی بھیڑ کرن تے وی وڈھیاں گئیاں۔ کئی ایویں شک شُبھے وچ ای اُجڑ پُجڑ گئیاں۔ کئی دُور وِک وکا گئیاں۔ ایہدے کسے دند نہیں گِنے۔تے ہُن ایہنوں کِس پُچھنااے۔ فیر وی ایہدے دو رشتا دارمُنڈیاں جہڑے ایہدے دوہتریاں دے ہانی نیں’ دِیمی تے ایہنوں اِک واری اکٹھے جاندیاں نوں پھڑ لیا سی تے اوہناں ایہناں دوواں دی واہوا سیوا کیتی سی۔ کُٹاپا چاڑھن توں بعد اوہناں دِیمی نوں دھمکی لائی سی کہ جے تینوں دُبارا موجاں دے نیڑے تیڑے وی ویکھیاتاں تیریاں لتاں بھن دیاں گے۔ مُنڈا ڈر گیا۔ پرموجاں نہیں ڈری۔ اوہ تھانے اپڑگئی۔ اوتھے اوہنے اوہ کھیکھن کیتے’ اوہ پھربیج کُٹے کہ پُلس والے مُنڈیاں نُوں پھڑکے لے گئے۔ پُلس والیاں مُنڈیاں نوں کٹیا وی تے وڈھی وی لئی۔”
”فیر؟”
”فیر کُجھ وی نہیں۔ رشتاداراں موجاں نوں اوہدے حال تے چھڈ دِتا۔ دفع ہووے جو مرضی کردی پھرے۔ ایہدے نال بول چال بند کر دِتی۔ دِیمی دا پیو ڈر گیا۔ کوئی اوہدے پُتر نوں ای نہ مار دیوے۔ اوہنے دِیمی نوں لاہور گھل دِتا۔ ہُن موجاں اوہنوں لاہور فون کردی رہندی اے۔آپ تاں فون کرن دا ول نہیں آندا سُو۔ کسے نہ کسے کولوں گل کر لیندی اے۔ نالے لاہور کہڑا ست سمندر دُوراے جتھے اپڑنا اوکھا اے یاں اوتھے جاون لئی ویزالگدااے۔”
میں دوندُو نوں نہیں دسیاکہ موجاں میرے کولوں وی فون کیتا اے تے اگوں دِیمی اوہنوں گھاہ نہیں پایا۔ (جاری اے)