ساڈے دل کالے ہو گئے نیں

غلام شبیر عاصم

آکھیا گیا اے کہ انسان جدوں چھوٹا جہیا گناہ کردا اے اوہنوں اپنی عادت بنا لیندا اے تے انسان دے دل اتے تِل ورگا چھوٹا جہیا داغ پے جاندا اے۔ایسراں ای انسان گناہ کردا جاندا اے نہ پچھتاوندا اے نہ توبہ کردا اے تے گناہ کیتی لگا جاندا اے،تے ایسراں ہولی ہولی اوہدا دل گناہواں وجہوں بتاوں وانگ سارا ای کالا تے مردا جہیا ہوجاندا اے۔اوہدے دل نوں جِسراں گنڈھ جہئی وج جاندی اے۔کوئی گل کوئی نصیحت تے تبلیغ اوس تے اثر نہیں کردی۔دیہاڑی وچ پنج واری رب پاک بلاوندا اے پر لگدا اے جسراں کچھ سنیا ای نہیں۔مسیتاں دے کھپ پوندے ہوئے وڈے وڈے سپیکراں دی واج وی اثر نہیں کردی،جیویں کناں وچ پیندی ای نہیں۔اج تقریبا ساڈے ساریاں دا ایہو حال ہویا پیا اے۔مسیتاں بے آباد تے قرآن پاک اتے دھوڑاں جمیاں ہوئیاں نیں۔دوجے پاسے اِنج اے کہ جدوں کوئی انسان مرجاندا اے تے اوس دی پھوہڑی (فاتحہ) لئی بیٹھے ہوئے جِیاں کول ہِرکھ لئی آون والے لوک آکھدے نیں اچھا جی اللہ پاک دا حکم اگوں جواب مِلدا اے آہو جی من لیا جی۔ کوئی آکھدا اے اوہ مالک اے جی اوہ پکی وڈھے کچی وڈھے اوہدی شے اے اوہ لے گیا اے۔اوتھے دم مارن دی واہ نہیں کوئی کِیہ کر سکدا اے۔
سوچن والی گل ایہ اے کہ جے جیوندے جی ایہو گل انسان سوچ لوے کہ اوس ذات اگے کوئی واہ نہیں،انسان بے وس اے،اوہدی قدرت وچ دخل نہیں دے سکدا،جو اوس ذات پاک دی مرضی اے اوہیو ای ہونا اے،انسان دی جان اوس پاک ذات دی ملکیت اے تے بیڑا پار ہوجاوے۔بس ایہ گلاں آکھن دی حد تیک ای نیں کہ اوہدا حکم من لیا اے جی،اوہ کچی وڈھے اوہ پکی وڈھے وغیرہ۔ انسان دا تقدیر اگے وس چلدا ہندا تے مرن والا فرشتے اگے لگ کے بھج وگدا تے پھڑیا نہ جاندا لگدے رشتہ دار فرشتے نوں بندہ لے جان نہ دیندے۔فرشتہ تے رب دے امر نال بھری جنج وچوں انسان نوں لے جاندا اے۔حکم من کے تے کوئی مسیتے جان نوں،جھوٹھ چھڈن تے سچ بولن نوں تیار نہیں۔کوئی حکم نہیں جے من دا فرشتے یا تقدیر اگے کسے دا وس ای نہیں چلدا۔جے انسان جیندے جی ایہ پک کرلوے کہ اوہدی جان رب دی شے اے اوہ کچی وڈھے اوہ پکی وڈھے اوہدی مرضی تے پھیر انسان اینے گناہ کدی نہ کرے۔رب دی مننی ہووے تے پھیر رب دی من کے انسان مسیتے تے پیر دھرے کسے روندے نوں ہساوے بھکھے نوں رجاوے۔پر ایہ سب گلاں صرف کسے دی پھوہڑی تے بہہ کے ای کرن والیاں نیں،کہ اوس ذات دا حکم من لیا جی،اوہدی شے سی اوہ لے گیا جی۔اوہدا حکم من کے کوئی نہیں مردا تے نہ کوئی مرن دیندا اے بس تقدیر اگے وس نہیں چلدا موت دا فرشتہ ہر کسے نوں نظر نہیں آوندا نہیں تے بندے فرشتے نال ہتھو پائی ہوجاندے۔انسان دی بھلیائی،اچا رتبہ تے ایسے ای کم وچ اے کہ واقعی جیوندے جی اپنے آپ نوں رب دی شے منے تے دلوں جانوں اوس رب دے حکماں نوں منے۔اج رب رسولؓ تے اوس دے دین توں اسیں دور ہوگئے آں لگدا اے ساڈے دل کالے ہو گئے نیں۔اسیں انھے بولے ہوگئے آں۔٭