غزل

حنیف ساقی

دکھاں وچ رہ کے سکھ دے اوہ گیت گا کے ویکھے
مزدور وانگوں حاکم اک دن لنگھا کے ویکھے
اوہدے حواریاں نے اوہنوں جویں ہسایا
کرلاندیاں نوں اک دن اوہ وی ہسا کے ویکھے
چوراں دے ہتھ اے آیا قارون دا خزانہ
ایہناں دے سر توں اپنا سایہ ہٹا کے ویکھے
جہنے وی کھوہی کرسی، اس توں کسے نے کھوہنی
جہڑا نہیں میری من دا اپنی منا کے ویکھے
مُلاں تے ساقی دوویں منصور بن نہیں سکدے
تبریز وانگوں کہڑا کھل نوں لہا کے ویکھے