ناواں ہیٹھ

امرجیت سنگھ سندھو

’گرم لہو‘ دی کوتا چھپدی ہے اوہناں دے ناواں ہیٹھ
جو تپدے تھل بارے سوچن، بہہ کے شیتل چھاواں ہیٹھ
اج کل اپنے ہت لئی آپے چوکس رہنا پیندا ہے،
سنبھو ہے کہ کچلے جاون، بچے آ کے ماواں ہیٹھ
رب ہی راکھا ہے پنجابی دی انتی دا ہن تاں یار،
جد پنجابی دے لیکھک وی ’ایڑی‘ پاؤن ’دلاواں‘ ہیٹھ
فٹ پاتھاں دے لوکاں لئی، کی ہووے گی اوہناں دی دین،
’فٹ نوٹاں‘ دی لوڑ ہے پیندی جنہاں دیاں کوتاواں ہیٹھ
میرے دل دے اجڑے تھیہ نوں، کھودے گا سو پاوے گا،
ان ملا دھن دبیا ہندے، اکثر ایسے تھاواں ہیٹھ
مہکاں دے شوقین جیوڑے سوچ رہے نے نموجھون،
کنج خوشی دے پھل کھڑنگے، زہری گرمری ہواواں ہیٹھ؟
تھل دے سیک اڈایا پانی، پچھ رہیا اے تھل نوں ہی،
’تیرا تپدا سینہ ٹھارن، آواں جاں نہ آواں ہیٹھ؟‘
نہ اوہناں نوں سجن ملدے، نہ ملدے بچیاں دا پیار،
چھڑیاں چھانڈں پھرن جو کوئلاں، آنڈے دے کے کاواں ہیٹھ
اک نربل جہی ’واز میانکی، میں ہاں ‘اصلی شکتی واد‘،
پر میں دبی گئی ہاں آ کے، کجھ کومل کوتاواں ہیٹھ
ہر بندہ ہمدردی اہلے، گھات لگائی بیٹھا ہے،
بھولے ’سندھو’ آ نہ جاویں توں دُنیا دے داواں ہیٹھ