میلا

تنویر ملک

بس ماں میں تھک گیا
ایس روز مرن تے جین توں
دکھاں دا زہر پین توں
میں تے ڈاڈا ہن “ا ک” گیا
بس ماں میں تھک گیا
توں جمیا تے کھڈایا مینوں
پھڑ انگلی چلن کھایا مینوں
تیرا ہتھ چھڈا کے دوڑیا تے
دنیا نے ٹھگیا، ستایا مینوں
سوا ہ بک بک بھر میں پھک گیا
بس ماں میں تھک گیا
تیرے کولوں اٹھ کے نسیا سی
تے کول مڑ فیر آیا واں
تیرے ساہمنے دھون میں چکی سی
تیر ی گودی فیر سر رکھ گیا
بس ماں میں تھک گیا
توں چوری کٹ کٹ کھوانی سیں
لیکھاں نے کٹ کٹ روایا اے
توں پانی دی کرلی کرانی سیں
لوکاں نے خون تھکایا اے
مزا میں زہر دا چکھ گیا
بس ماں میں تھک گیا
جد صاحب بنن نوں نکلیا سی
کجھ پیسے کھٹن نوں نکلیا سی
توں واسطے دے دے ڈکیا سی
رک جا پترا ،نہ جا پترا
ویلہ اوکھا ظالم اے
دے دے مثالاں دسیا سی
ترے ہنجواں تے میں ہسیا سی
ہن ڈگیا تے نال نک گیا
بس ماں میں تھک گیا
توں چولاں چوں کِرک چننی سیں
لوکاں نے وٹے مارے نیں
توں باری چوں چن وکھانی سیں
ویلے دِنے وکھاے تارے نیں
سریر ہو وکھو وکھ گیا
بس ماں میں تھک گیا
میں بخار دے بہانے لبھناں ساں
تیرے پیار دے بہانے لبھناں ساں
دس نی ماں بوہا کھولدی کیوں نہیں؟
کتھے ساں ،پچھدی نہیں ؟
ماں واری پترا ،اے بولدی کیوں نہیں؟
بہانانہیں اج گل سچی اے
ہائے نی ماں میرا لک گیا
بس ماں میں تھک گیا
بس ماں میں تھک گیا