غزل

محمد شریف انجم

اسیں گھبرْو پْت پنجابی آں، انگریزاں وانگوں رہنے آں
رْکھاں دی ٹھنڈی چھاں چھڈ کے ’’اے سی‘‘ دی ٹھنڈک لینے آں
ہْن برگر، پیزے کھاندے آں تے کوکا کولا پیندے آں
ساڈے ماپے بھاویں پینڈو سَن اسیں شہری بن کے رہندے آں
لَسّی دے گڑوے بْھل گئے بوری دیاں دھاراں بْھل گئیاں
نہ گْتاّں چْوڑے یاد رہے پینڈو مٹیاراں بْھل گئیاں
چاہ پیندے پیندے اْٹھ بہیے، چاہ پیندے پیندے سَوں جائیے
پئی پکی عادت سِگٹاں دی عادت توں کیوں بَھوں جائیے
راتاں نْوں ساڈے دِن چڑھدے بازاراں دے وِچ بَھوندے آں
فجراں تک ٹی وی ویکھنے آں فیر اَدھے دِن تک سَوندے آں
جَد چڑھی خْماری دولت دی سب ساکا گیری بْھل گئی
جو پریمی تند پْرچی سی، تسبیح دے وانگوں کْھل گئی
جَد وانگ جنوراں ہمب گئے تَد لبھیا بنگلے کاراں نوں
ہْن روگی ہوئے ’’ٹینشن‘‘ دے پَے لبھیے چین قراراں نوں
نہ یار رہے نہ پیار رہے، دِن راتیں کاروبار رہے
انجم جی کوٹھی دے اندر بَن قیدی وقت گزار رہے