گئیاں سہاریاں

امرجیت سنگھ سندھو

تقدیر توں دو پل نہیں گئیاں سہاریاں
میری زِندگی نے جد کدی زلفاں سواریاں
اترپت روحاں وانگ ایہہ بھٹکنیاں حضور
میرے ہی نال نے جیندیاں سدھراں وچاریاں
اونے تیرے ملاپ وچ ساہ وی نہیں لئے،
جِننیاں میں تیرے ہجر وچ راتاں گزاریاں
جوبن دی ہر من پیارتا پھر یاد آ گئی
اک دیہہ نوں لگیاں ویکھ کہ کنیاں بیماریاں
لنگھے جاں دوست کول دی نظراں ملائے بن
اپنے ہی گل نوں لپٹیاں باہاں کھلاریاں
دھرتی تے پھرنا رینگدے، کداں کرے قبول
لاؤندا رہے جو عرش تے اُچیاں اُڈاریاں
پُھلاں دا میں شوقین ہاں، میرے مرن توں بعد
ترسن گے ہریاول نوں وی گملے کیاریاں
اک انکڑا وی نہ رہی ہستی میری جدوں
کردے رہو فِر دوستو، مردم شماریاں
سندھو تیرے ویچاراں دی وش توں ڈرے ڈرے
کِنّے سپیرے پھردے نیں لے کے پٹاریاں