غزل

علی محمد ملوک

پیار دا امرت یاں سجنا زہر دے
ماردے نیں لوگ طعنے شہر دے
اج اوہدا روپ کرناں ونڈدا
جو کدی ساہویں نہیں سن ٹھہردے
روح دی سیراب دھرتی ہو گئی
حسن دے بدل ورھے جد قہر دے
میرے سنگ رہندا غماں دا قافلہ
نال ٹیلاں سلسلے جیوں نہر دے
سوں وی جا ہن تے غماں دیا ماریا
اونگھدے تارے نیں پچھلے پہر دے
وقت دے سورج توں کنج بچدے ملوک
رُکھ کملائے شکر دوپہر دے