غزل

سلیم دلاوری

انج غم دا بدل چڑھیا اے انج جھکھڑ جھلیا زوراں دا
جو سانوں سجن آہندا سی اوہ طالب ہو گیا ہوراں دا
انج لاپرواہیاں کردا اے اج ڈاکٹر نال مریضاں دے
کجھ پتھر دل ہو جاندا اے جویں کوئی مجاور گوراں دا
اس ڈاکہ غوث نوں ماریا سی پئی کل خدائی کہندی اے
اوہ بنیا قطب زمانے دا اگھ مار کے ساریاں چوراں دا
اوہ غم دے پیر چنھاواں تے کیہ سار سی کچے نکلن گے
میں اپنے سجن متراں نوں پئی لوڑ تے جدوں ٹھکوراں دا
نہ پچھ سلیمؔ کہانی توں منزل دی بھُلے راہیاں توں
ایہ پینڈائے درد مصیبت دا ایہ قصہ اے چن چکوراں دا