غزل

منصور عزمی

جیہنوں گُڑھتی سورج دی او آپے ای آڈھا لاوے گا
اوہی آپے سورج دی اج اَکھ دے وچ اَکھ پاوے گا
لکھاں جُثے ایہنے کھادے لکھاں ہور پئی منگدی اے
خورے کیہڑا آن کے اس دھرتی دی بُھکھ مٹاوے گا
میرے دیس نوں مار لئی اے بُکل اَج ہنیریاں نیں
لَو کرن لئی کیہڑا اَگ وچ اپنا آپ سڑاوے گا
بن جاندے نے گالھڑ راکھے آپے اُجڑے باگاں دے
آوے کوئی اجیہا جیہڑا آن کے باغ وساوے گا
اِک تے کَمّی چوہدریاں دا دُوجا اُنج او مہاتڑ سی
ہُن فِر کیہڑا اوہدی دِھی دی عزت آن بچاوے گا
ورھیاں دا ایہہ وَیر نہیں مُکا ، اُجڑ گئے نے دوویں پِنڈ
میرا لہو ای ایہناں اندروں خورے ویر مُکاوے گا