غزل

حامد کرتارپوری

میرے سجن چھوٹے موٹے
منہ دے مٹھے دل دے کھوٹے
کدی نہ تھاں تے جم کے رہندے
بن پیندی جو ہوون لوٹے
جہڑے جانی جان سی میرے
آئے مقابل کس لنگوٹے
بہتے درد ونڈاون والے
دے گئے درد اوہ پوٹے پوٹے
غیراں کولوں بچ نکلے ساں
اپنیاں کولوں گئے ہاں پہوٹے
ساڈے یار عجب نیں سبھ توں
واہندے داند نوں مارن سوٹے
کہن سیانے کدی کدی ایہہ
کم آ جاندے سکے کھوٹے
وڈیاں وڈیاں ناواں والے
بہتے دیکھے دل دے چھوٹے
جد دا چھاویں حامد بیٹھا
سورج دا دل ہویا ٹوٹے