غزل

قیصرمحمودگورایہ

ننگے پیر تے تپدیاں ریتاں، اگ اُڈیک چ بلدے پینڈے
مار گئے نیں سانوں سجنا، تِرے ہجر دے تھل دے پینڈے
کسے نے جھال جھانہہ دی جھلی، کسے نوں رُلنا پیا تھلاں وچ
لکھ جتن وی کریئے بھاویں، بختاں دے کدوں ٹلدے پینڈے
اوہدے باجھ حیاتی دا ہن ہر ساہ مہنا بن بن وجے
ساڈے دل وچ سولاں وانگوں رڑکدے نیں پل پل دے پینڈے
عمراں مگروں مِلیا وی تے آکھ گیا! کیہ لگنایں میرا
کِتھوں لیا کے کِتھے سٹدے کسے دی اِکو گل دے پینڈے
ویکھیں کدھرے دل نہ چھڈیں، ڈِگ ڈِگ کے فِر اٹھدا رہیں توں
داہیاں اُتے کھڑ کے بہاندے قیصرؔ جھلیا کل دے پینڈے