جلال پوربھٹیاں منے پرمنے شاعر مظہر محسن ولوںجشن میلاد النبیۖ دَے سلسلے وچ نعتیہ مشاعرہ

پوری کائنات وچ کسے وی مسلمان لئی حضور نبی کریمۖ دی محبت توں ودھ کوئی شے نہیں ہو سکدی۔کیوں جے حضور نبی کریمۖ اوہ ہستی نیں جنہاں دی وجہ کرکے اللہ تعالیٰ دی ذات با برکات نے کائنات بنائی،آپ ۖ دی آمد توں پہلوں کائنات نوں آپۖ دے استقبال لئی سجایا۔آپۖ دے استقبال لئی نبی پیغمبر دنیا تے گھلے جنہاں اپنی اپنی امت نوں سدھی راہ دسی۔
فیر 12ربیع الاول نوں اوہ مبارک ویلا آیا جدوں ساری کائنات اُتے رحمتاں دا بدل وَسیا تے رب دی سوہنی تے سُچی ذات نے نبی کریم حضرت محمد مصطفیٰۖ نوں پوری کائنات لئی رحمت بنا کے گھلیا۔ حضور نبی کریمۖ اوہ شخصیت نیں جنہاں دا اُمتی بنن لئی نبی ترسدے رہے،تے ساڈے اُتے کناخاص کرم اے کہ رب نے سانوں آپۖ دا امتی ہون دا شرف دتا۔ پوری دنیا وچ آپ ۖ دے عاشق ہر سال 12ربیع الاول نوں آپۖ دی آمد پاک دی خشی وچ عید میلاد مناندے نیں۔ایس حوالے نال وکھو وکھ محفلاں سجا کے نبی کریمۖ تے درود پڑھیا جاندا اے تے دنیا نوں دَسیا جاندا اے اج اوس سوہنے دی آمد اے جہدی اُڈیک زمین اسمان،فرشتیاں تے انساناں نوں سی۔
12ربیع الاول توں کجھ دن پہلاں ای مسیتاں،گلیاں بزار تے گھر سجا دِتے جاندے نیں،ہر پاسے جویں رحمت دی پھوار پین لگ پیندی اے ۔ آپۖ دی آمد دی خشی منانا کجھ خاص نصیباں والیاں دے حصے آئوندا اے۔
جلال پوربھٹیاں ضلع حافظ آباد دے منے پرمنے پنجابی شاعر مظہر محسن ہوریں آپۖ دی آمد دی خشی وچ ہر سال نعتیہ مشاعرہ تے محفل سماع دا پربندھ کردے نیں۔ایس واری نعتیہ مشاعرے دی اگوائی دھیدو رانجھے دے پنڈ تخت ہزارہ دے واسی پنجابی شاعر احسان شمس ہوراں کیتی۔نعتیہ مشاعرے دے اچیچے پروہنیاں وچ محسن جعفری،شاہ دل شمس تے
لطیف ساجدسن جد کہ مجمانی اعظم توقیر دے حصے آئی،مشاعرے وچ نور احمد نور،آئمہ ملک،میزبان مظہر محسن تے دُوجے شاعراں وی رلت کیتی جد کہ ملک دے منے پرمنے نعت خواں اسد آفتاب نے وی شرکت کیتی تے محفل نوں چار چن لگ گئے۔دوجے نعت خواناں وچ رفاقت ناز،جہانگیر خاں ہوریں شامل سن۔ایک پاکیزہ محفل وچ علامہ شاہد عمران بھٹی تے محسن جعفری ہوراں خطاب کیتا۔محفل دی اخیر تے ملک دے منے پر منے قوال شرافت علی خاں نے قوالیاں گا کر سماں بنھ دتا۔مشاعرے وچ پڑھے گئے نعتیہ کلام وچوں اپنے پڑھن والیاں لئی کلام۔
جے آسماناں تو لفظ اُترن تے نعت لکھاں
حضورۖ جے حکم آپ دیون تے نعت لکھاں
ہے نعت لکھنا وسیلہ بخشش دا،شاعری نہیں
کدی جے میرے نصیب جاگن تے نعت لکھاں
۔۔۔۔
ماڑے مہاتڑ لوگ سکندر بن جاندے نیں
اُس در جا کے بے زر بو زر بن جاندے نیں
گل اے ساری عشقِ نبی ۖ وچ ڈُبن دی
قطرے وی توقیر سمندر بن جاندے نیں
اعظم توقیر
میں کیا لکھوں کہ بھلا کیا مقام ہے تیرا
علی سا اعلیٰ و مولا غلام ہے تیرا
تو دشمنوں پہ بھی لطف و کرم کا عادی ہے
معاف کرنا فقط انتقام ہے تیرا
ترے عدو کے مقدر میں ہے ہی رُسوائی
وہ محترم ہے جسے احترام ہے تیرا
تو کائنات کی تخلیق کا سبب ہے اگر
تو کائنات کا سارا نظام ہے تیرا
محسن جعفری
زندگی ہے جیسے کوئی شاخ مرجھائی ہوئی
بٹ گئی فرقوں میں امت آج زخمائی ہوئی
خوش نصیبی سے کیا میں نے مدینے کا سفر
ہر طرف دیکھی ہے رحمت کی گھٹا چھائی ہوئی
دن چمکتا ہے ر خِ انور سے لے کر روشنی
اور ان کی زلف کی ہے رات سودائی ہوئی
ہو نگاہِ لطف ہم پر رحمت اللعالمین
”تک رہی ہے سوئے طیبہ خلق گھبرائی ہوئی”
ذکر کرنے لگ پڑا ہوں جب سے ان کا شاہ دل
تب کہیں جا کر مری رب سے شناسائی ہوئی
شاہ دل شمس
تمام حرف مؤدت کے ساتھ لکھتا ہوں
عطائے عشقِ محمدۖ سے نعت لکھتا ہوں
ملا ہو جس میں لعاب دہن محمدۖ کا
میں ایسے پانی کو آب حیات لکھتا ہوں
یہی ہے اولیں ترتیب اور آخری بھی
خدا کے بعد محمدۖ کی ذات لکھتا ہوں
انہیۖ کے دم سے تو قائم ہے دو جہاں کا وجود
در حضورۖ کو میں کائنات لکھتا ہوں
لطیف اسم محمدۖ کی میم کے صدقے
ہر ایک میم محبت کے ساتھ لکھتا ہوں
لطیف ساجد
دل دے ویہڑے سدھراں دی بارات اُتری اے
ہونٹاں تے میرے آقاۖ دی نعت اُتری اے
میرے پاک نبی دیاں صفتاں لکھن دے لئی
عرشوں عظمت والی قلم دوات اُتری اے
محسن جد وی ہتھ پھیلا کے عرض گزاری
آقاۖ دے نعلیناں دی خیرات اُتری اے
مظہر محسن