سِر توں چادر کِتھے گئی

غلام شبیر عاصم

جدوں گھیو تے تیل دے دِیوے بالے جاندے سن،اوہدوں نظراں تِکھیاں تے ایمان بھرمان دا چاننا سی،کندھا کوٹھے کچے تے یاریاں بھرپن تے رشتے پکے پِیڈے ہْندے سن۔اکھاں وچ حیاء تے دل وچ رب سچے دا ڈر ٹھاٹھاں پیا ماردا سی۔دھیاں بہناں دے سِر تے لِیڑا،چْنی تے چادر جِسراں والاں دی طرحاں سِر دا کوئی قدرتی تے فطری جہیا حِصہ ہْندی سی۔اوہدوں بوہتیاں دِھیاں بھیناں اَن پڑھ تے سادہ جہیاں ہْندیاں سن۔کوئی دھی بہن گھڑی پل لئی وی گھروں نِکل کے کِدھرے نال دے گھر چلی جاندی سی،تے گھر دے جی وکھو وکھ پْچھدے سن،کِدھر گئی اے،کِتھے گئی اے۔ جیویں ہر جی نْوں فِکر جہیا پے جاندا سی۔اک گل دی سمجھ نہیں آرہئی،جدوں دا چانن(بجلی) آگیا اے،نظراں کمزور ہو گئیاں،ٹیکنالوجی دے حوالیوں ترقی تے چانن آگیا اے۔پر عملی تے کردار دے حوالیوں گْھپ ہنیرا جہیا ہوگیا اے۔کندھاں کوٹھے پکے ہوگئے تے یاریاں تے بھرپن مطلبی تے کچے جہئے ہوگئے نیں۔خالص تے نِگھر رشتے پانی مِلے دْدھ تے کچی لسی ورگے ہوگئے نیں۔رشتیاں وچ مطلب،لالچ تے ہوس نے وڑ کے رِشتے مکڑی دے جالے وانگ کچے تے کمزور کردتے نیں،جیہڑے کسے ویلے وی ہوا دے جھونکے نال کِھلر پْلر سکدے نیں۔تعلیم جِنہی ودھدی جارہی اے اوہدے نال نال اخلاقی قدراں مردیاں جا رہیاں تے بے حیائی ودھدی جارہی اے۔ایہ کیہ پْٹھا چکر چل گیا اے۔ سکولاں، کالجاں تے یونیورسٹیاں دیاں کڑیاں تے استادنیاں سِروں ننگیاں پینٹاں پائیاں تے مرداں طرحاں ان جھک بھجیاں پِھردیاں نیں۔سویرے گھروں نِکلدیاں تے رات نوں آ گھر وڑدیاں نیں،رواج موجب کوئی وی نئیں پْچھدا کِتھوں،کِسراں تے ایس ویلے کیوں آئی ایں۔جِتھے جانا سی اوتھے گئی وی اے کہ نہیں؟۔ایہ چج تے چال چلن تے مغربی تے غیر مسلم مْلکاں دے سن،جِتھے عورت تے مرد وچ فرق ای کوئی نہیں رکھیا جاندا۔جس عزت تے غیرت دی خاطر ساڈے وسیب وچ کدی ڈانگاں سوٹے،چھویاں تے تلواراں نِکل آوندیاں سن،اوہ وسیب،اوہ قدراں تے اوہ عزتاں کِتھے گواچ گئیاں نیں۔ذہن سوچن تے مجبور اے،اج اوہ کیہڑا یزید اے،کیہڑا شمر،کیہڑا عبیداللہ ابنِ زیاد اے جِنہیں ساڈیاں ماواں، بھیناں تے دھیاں دے سِراں توں چادراں کِھچ لئیاں نیں۔لگدا اے اج دی مسلمان عورت حضرت بی بی فاطمہ سلام اللہ علیہا تے اہلبیت دیاں دوجیاں پردے داراں نوں بْھل گئیاں نیں۔شوق نال ننگے سر پھر رہیاں نیں۔کدی کدی ایہ وی سوچ وی آوندی اے کہ نہیں،یزید اج وی ہے اے،شمر اج وی اپنے روپ وچ پھردا پیا اے،ابنِ زیاد اج وی اپنا کم وکھا رہیا اے۔پر اج جنگ دا انداز بدل گیا اے۔یزید اج وی سِراں توں چادراں لْٹ رہیا اے۔
پر اج یزید’’روشن خیالی‘‘ تے مغربی کلچر دے وچ لْک کے اپنا کم کررہیا اے۔ایس یزیدی کردار تے وسیب دے نہیرے وچ اج حسینی فِکر دا دِیوا بالن دی لوڑ اے۔وڈے افسوس دی گل اے کہ جس طبقے(ٹیچراں) نے ایتھے اپنا کردار ادا کرنا سی اوہ وی ایتھے صرف چْپ ای نہیں سگوں ایس وسیب نوں قبول کِیتی کھلوتے نیں۔لگدا اے اج چادر دی تھاں اوس ڈگری نے لے لئی اے جیہڑی اجیہی تعلیم دے حوالیوں مِلدی اے،جہدے پِچھے مغربی تے اسلام دشمن پلیسیاں کم کررہیاں نیں۔بغیر چادر دے ننگے سر دا ’’ننگا کلچر‘‘سانوں رواج تے رسماں دا روپ دھار کے اِنج چمبڑ گیا اے کہ ایس توں بغیر جویں گزارا ای نہیں،ایہ بے حیائی،بے پردگی تے بے شرمی جیویں کسے نوں نظر ای نہیں آرہئی۔اج جیہڑی بچی اپنی ماں نوں بغیر چادر دے تے تن نوں نہ کجن والے رواجی کپڑیاں وچ ویکھے گی،کل کلاں نوں ایہ بالڑی جوان ہوکے ایس نوں اپنا وسیب سمجھ کے اَن جھک تے بے جِھجھک ہوکے پاوے گی۔نہ کوئی کھسم اپنی جنانی نوں روک رہیا اے،نہ کوئی پْتر ماں نْوں ڈک رہیا اے،نہ کوئی بھرا بہن نوں کپڑیاں وچ وی ننگی جہئی ویکھ کے غصہ کھا رہیا اے۔یار سانوں کِیہ ہوگیا اے۔اسیں کِدھرے اکھوں انھے تے اندروں بے ضمیرے تے نہیں ہوگئے۔ایہ سب کرتوت ویکھ کے اِنج لگدا پیا اے جسراں کئی قرآنی آیتاں تے سوہنے نبیؐ دیاں ڈھیر حدیثاں اِک پاسے ہوکے ساڈے حال اْتے سسکیاں بھر رہیاں نیں۔فرشتے جِسراں ایس تیاری وچ نیں کہ زمین پلٹ دِتی جاوے پر سیدالانبیاء،رحمت العالمینؐ دی رحمت سب عذاباں نوں ڈکی کھلوتی اے۔خدا دا واستہ جے اپنے نبیؐ نوں ایہناں نہ رواوو،سرکار نوں اینی تکلیف نہ دیو۔اپنے کرتوت ٹھیک کرلوو۔جے وچ حبیبؐ دا حوالہ نہ ہْندا تے اسیں وی رِچھ،باندر،کْتے بِلے،سْور تے پتہ نہیں کِیہ کِیہ بن جاندے۔
آئو کچھ ایسراں دے عمل کرئے کہ روز محشر نوں ساڈے نبی آخرالزماں ساڈے تے فخر کرن۔پتہ نہیں کیہ ہوگیا اے،علامہ اقبال دا شاہین اج ’’اْلو‘‘ بن گیا اے۔تارے توڑن والے اج تالے توڑ رہے نیں۔ ستاریاں تے کمند پاون والے نشہ کرکے ’’جہاز‘‘ بنے بیٹھے نیں۔یونیورسٹیاں تے کالجاں دے کْڑیاں مْنڈے نشیاں تے لگ گئے نیں۔مْنڈیاں دے وِگڑن نالوں بوہتا دْکھ کْڑیاں(قوم دی عزت)دے وِگڑن دا اے۔نپولین نے آکھیا سی چنگی ماں دے دوو تے میں چنگی قوم دے دواں گا۔ایس حوالیوں قوم دیاں وِگڑدیاں ہوئیاں دِھیاں دا بوہتا دکھ اے۔ایہ ساتھوں کون بدلہ لے رہیا اے۔ساڈیاں دِھیاں بہناں ہتھوں کیوں نِکلدیاں جارہیاں نیں۔ایہ ساڈیاں واگاں وچ کیوں نہیں ہیگیاں۔آخری گل ایہو ای اے،ڈگریاں تے ہتھ آ گئیاں، دفتراں وچ چنگیاں نوکریاں وی لبھ گئیاں پر سِر توں چادر کِتھے گئی۔٭