کون گئیاں نُوں موڑ لیاوندا ای

بے مثل اُستاد تے محبتاں دے ورتاوے تنویر بخاری ہوراں دیاں یاداں

مدثر اقبال بٹ

حیاتی اجیہا پینڈا اے، جتھے کنھے ای مسافر تہاڈے موہڈھے نال موہڈھا لا کے ٹردے نے۔ تے فیر ویلا آئون اُتے لمیاں سنگتاں چھڈ کے آپو آپنے راہے پے جاندے نیں۔کوئی چھیتی وچھڑ جاندا اے تے کوئی ورھیاں مگروں وچھوڑا پا جاندا اے۔
ایہہ اک گنجل دار بجھارت اے۔تسیں سمجھدے او کہ ساری گل سمجھ آگئی اے پر نہیں ۔تسیں حیاتی دا پینڈا مکا کے وی ایہہ بجھارت بُجھ نہیں سکدے۔نیک لوک اجیہی بجھارت ای ہُندے نیں جنھاں نوں سمجھدیاں سمجھدیاں حیاتی دی نقدی مُک جاندی اے پر ایہہ سمجھ نہیں آوندی۔
احساس اوہدوں ہُندا اے جد ایہہ لوک کول نہیں رہندے،کسے ہور جہانیں ٹُر جاندے نیں۔
اپنی حیاتی دے اس پینڈے چےمیں بہت سارے اجہے لوک ویکھے، جہڑے دوجیاں لئی ہمیشہ مصیبت بن کے رہے۔اونھاں دنیاداری کمائی، مال کٹھا کیتا، لوکاں نوں رج ستایا پر اخیر اوسے مٹی اندر جا ستے جہدے اتے آکڑ آکڑ کے ٹردے سن۔
اخیر مٹی ای ہونا اے۔ کیہ سکندر تے کیہ دارا۔ تہاڈی طاقت، اقتدار، اختیار تے وڈیائی دا خمار، سب ایتھے رہ جانا اے۔ کجھ وی تہاڈے نال نہیں جانا۔
جو تسیں دوجیاں کولوں کھو کے اکٹھا کردے او، جنھا مال لُٹدے او، جائز ناجائز ،ہر طریقے نال۔ اوہ سب ایتھے ای رہ جانا اے۔ تہاڈے نال جے جاوے گا تے اوہ نیت تے عمل، جہدے راہیں تسیں اپنی حیاتی دا پینڈا پورا کیتا۔ تہاڈی نیت تہاڈا نامۂ اعمال بن کے تہاڈے ہتھ وچ دے دتی جاوے گی۔کجھ دے سجے ہتھ تے کجھ دے کھبے ہتھ۔ فیر فیصلے عملاں تے نیتاں دے ہون گے۔
اوہ رب سچا پورا انصاف کرے گا، پوری تکڑی تولے گا۔ ایہہ وی سچ اے کہ اوہ غفورالرحیم اے، معاف کرن والا اے۔ پر اوہ اپنے حق تاں معاف کردے گا۔ پر جے کر تسیں کسے ہوردا حق ماریا اے، فیر ایہہ قرضہ معاف نہیں جے ہونا۔
میں اپنی حیاتی اندر بہتے اوہ لوک ویکھے نیں جہڑے دوجیاں لئی مصیبت سن۔ بہت گھٹ سن جہڑے ٹھنڈ بن کے دوجیاں دے سینے اندر پخدا دکھاں دا دوزخ ٹھنڈا کردےسن۔
لوکائی دے ایہ سیوک ٹاواں ٹاواں ای لبھدے نیں۔ اس دنیا اندر ،جے تسیں مقدراں والے او، تاں ای تہانوں اجیہا نیک بخت وکھالی دے گا،جیہڑا دوجیاں لئی مصیبت نہیں ،بلکہ اونھاں دیاں مصیبتاں دا بھار چُکن والا ہووے گا۔دُکھاں دا دردری ہووے ۔
جے مقدراں دے نال نال تہاڈے اُتے رب دی خاص نظر اے ،تے فیر تہانوں اجہے درویش دی سنگت وی نصیب ہووے گی۔
میں ایس پاروں خوش نصیب ہاں کہ اپنی حیاتی اندر 2 اجہیاں نیک روحاں نال واسطہ پیا۔ جہناں بارے کل جہان گواہی دیندا اے کہ اوہ رب دے سچے بندے تے کامل ولی سن۔
پہلے میرے وڈے ویر تے محسن جناب حفیظ تائب ہوریں، جہناں دی حیاتی عشق رسولؐ نال عبارت سی۔ تسیں اوہناں دی مجلس وچ بیٹھدے، تاں آپ محسوس کردے کہ ایتھے روحانیت دا خاص اثر اے۔میں اوہناں بارے تہاڈے نال بہت گلاں کیتیاں نیں تے اگانہہ وی کراں گا۔
کیوں جے اجہے ولیاں دیاں گلاں تے صفتاں مکن اندر آئوندیاں ای نہیں۔ اوہناں دے کردار دیاں جنیاں پرتاں کھولو گے تہاڈے اتے تصوف تے بندگی دے نویں راز کھلن گے۔
تائب صاحب مگروں جہڑی دوجی وڈی شخصیت میری حیاتی اتے اثرانداز ہوئی ،یاں فیر میں ،ایہہ سمجھدا ہاں کہ اوہ سچے ولی تے صوفی سن۔ اوہ شخصیت سید تنویر بخاری ہوراں دی سی۔ میں خوش قسمت ہاں کہ مینوں دونواں دی سنگت رحمت وانگوں میسر آئی۔
تنویر بخاری ہوراں نال میری پہلی ملاقات بھلیکھا اخبار دے دفتر 30ورھے پہلاں میکلوڈ روڈ تے ہوئی۔ اتفاق نال ایس ملاقات وچ اوہناں دے فرزند…… وی موجود سن۔
میں اونھاں بارے اس توں پہلا وی چنگا ای سُنیا سی، پر ملاقات مگروں اندازہ ہویا کہ ایہہ کوئی عام بندا نہیں۔ پہلی ملاقات نے ایہ گل کھول کے رکھ دتی کہ بخاری ہوراں دے دل اندر لالچ، لوبھ یا دنیا داری سرے توں ہے ای نہیں۔
اوہناں نال دل دیاں گلاں ہوئیاں، تے فیر ہوندیاں ای رہیاں۔ اوہ جد وی ملے دل سمندر اوہناں اگے کھول کے رکھ دتا۔
حیاتی دیاں مشکلاں اُتے گل کیتی تے اپنے اندر دے میل نوں صاف کرن بارے صلاح لئی۔ ۔۔ او اس دنیا دے بندے ای نہیں سن، دنیاداراں نال اوہناں دا بھلا کیہ تعلق؟؟۔
پر فیر وی ساڈے جہے دنیاداراں تے گناہگاراں نوں جد وی اوہناں دی مجلس اندر بہہ کے محبتاں لٹن دا موقع ملیا، انج لگیاجیویں اسیں کسے ہور ای جہانے آن بیٹھے ہاں۔
جو لوک بخاری صاحب نال ملاقاتاں چے شریک رہے ،یاں جہناں دی خوش بختی کہ اوہ بخاری صاحب دی محفل دا حصہ بندے رہے۔
اوہ چنگی طرحاں جاندے نیں کہ اوس نکی جئی بیٹھک اندر، جتھے بخاری صاحب اپنا ڈیرہ وساندے سن، خورے کہڑی خاص گل سی جہڑی بندے نوں اپنے حصار اندر لے لیندی سی۔انج لگدا ،جیویں تُسیں اکلے نہیں۔
آدم حوا دی اولاد توں وکھ خورے کنھی مخلوق اے جیہڑے بابے ہوراں دی گل سُنن بیٹھی اے۔ تہانوں اک خاص اثر اپنے دل اندر محسوس ہوندا۔
تہانوں انج لگدا اے جیویں تہاڈی روح پاک ہون دے پراسس چوں لنگھ رہی اے۔
میرے جہیا بندا جیہڑا دنیا نوں ویکھن دا سِدھا جیا نظریہ رکھدا اے تے اجہیاں گلاں اُتے گھٹ ای یقین کردا اے کہ بابے اپنے وجود اندر کائنات نوں قید کر کے رکھدے نیں۔اوہ کایا پلٹ کے رکھ دیندےنیں۔ اوہناں دا بولنا چالنا کائنات دے راز کھولدا اے۔
سجنو سچی پُچھو تے میں من سکداای نہیں سی کہ کسے بابے یاں صوفی دی سنگت وچ بہہ کے تہاڈے اندر دا صوفی زندہ ہو جاندا اے۔ بھاویں تسیں دنیاداری دی تیز چھری نال اوہنوں کنی ای واری ذبح کر کے اپنے دل دے گناہواں دی قبر اندر دفنا چکے ہوو۔ پر جد وی تسیں سچے ولیٔ کامل دے سامنے دو زانوں ہو کے بیٹھو گے، اوہ مار مکایا ،تہاڈے اندر دفنایا صوفی فیر زندہ ہو جاوئے گا۔
میں جے کر تائب صاحب یاں تنویر بخاری ہوراں دی مجلس اندر اپنے دل اندر مست الست، بلھے شاہ وانگوں اوس صوفی نوں دھمالاں پائوندا، تصوف بولدا تے رب نال گلاں کردا، آپ نہ سنیا ہُندا تے میرے جہے بھیڑے ،دنیا دار نے کتھے مننا سی کہ ایہہ گلاں سچیاں نیں۔
سجنو!
میں جد وی بخاری ہوراں دی بیٹھک اپڑیا، اوہناں دی جُو چے وڑدیاں ای اک عجب جئی خشبو، جہدا تعلق خالص تر روح نال ہوندا اے۔ اوہ دل دی بانہہ پھڑ کےاپنے نال لے ٹردی ۔ فیر جہان در جہان جہڑیاں بھید در بھید،راز ونیاز دیاں پرتاں ہین،سبھے کھلدیاں جاندیاں۔
اوہ سب وکھالی دیندا جہڑا ایس دنیا وچ ہو کے وی موجود نہیں۔ تسیں اپنے اندر جھاتی مار کے اوہ سب ویکھ لیندے، جہڑا تہانوں قیامت دے روز وکھایا جاوے گا۔۔۔۔۔۔۔۔
میرے نال ایس کیفیت توں گزرن والے ،میرے کئی سجن جاندے نیں کہ میں اوہناں دے سامنے بہہ کے بے وس ہو کے کنی واری بالاں ہار رو پیا۔
جیویں میرا دل ،میری زبان بن کے ،سبھے گلاں ہنجواں راہیں سنا رہیا ہوون۔ ہنجواں دی ایہہ بولی تنویر بخاری یاں حفیظ تائب توں وکھ کون سن، سمجھ سکدا ؟؟؟
دنیا دی حقیقت ایہو ای کہ ایتھے سدا سکھ نہیں رہندا۔اخیردکھاں دیاں دُھپاں تہاڈے جھُسے نوں ساڑھنا اے۔
تہاڈے آسرے سہارے ویلے دے نال نال ٹردے جاندے نیں۔ ماں پیو بھین بھراں تے اوہ سب سجن متر جہناں نوں تسیں اپنیاں بانھواں سمجھدے او، اوہ سب چلے جاندے نیں۔
زندہ رہندا اے تے اک رب دا ناں۔ اوس رب دا ناں، جس سچے رب نے ساہنوں حفیظ تائب تے تنویر بخاری ہوراں جہیاں نعمتاں عطا کیتیاں۔ اوہدی عطا سن، تےاوس واپس لے لئے۔ اوہنے جنی دیر ساڈے سینے ٹھارنے سی، ٹھاردا رہیا۔ ہن جد ساڈے دکھاں دے بھانبڑ نال سرڈے سینے، ساہنوں اندروں اندری سواہ کری جا رہے نیں، اوہی رب دسے اسیں کہڑے پاسے جائیے۔جنھاں نوں سجناں دی دید نال ای سکون لبھدا سی اوہ مقدراں مارے کیہ کرن؟ کیہدے گل لگ کے روون تے کنوں دل دا حال سناون۔ ساڈےدلاں دے جانی ٹر گئے۔
وارث شاہ آکھیا سی کون گئیاںں نوں موڑ لیاندا ای۔ بابے سچی آکھیا کہ جے کر کوئی سجناں نوں فیر پرتا کے لے آوے تے بھاویں ساڈے چم دیاں جتیاں کرے تے پاویں ساڈی پٹھی کھل لوا ہ کے اوہدا ڈھول بنا کے وجائوندا رہوے تے ساڈی روح مر جانی، بلھے دی کملی وانگوں نچدی رہوے۔
پر کون اے جہڑا گئیاں نوں موڑ سکدا اے۔ رب سچا میرے سوہنے سجناں نوںاپنی رحمت دی چھاویں رکھے۔
سجنو! کوئی گل نہیں جے ٹر گئے او، اک دن اسیں وی تہاڈے کول آئونا اے۔ بس دعا ایہہ وے، کہ رب اوس دن وی ساڈے بدعملاں دے عیب لکائی رکھے۔ جیویں ایس دنیا اندر پردے رکھے نیں اوس دنیا اندر وی پردے رکھے۔۔۔۔۔ ہور گل کرن دی ہمت نہیں۔