جِنّ

ڈاکٹر کرامت مغل

’’ ایہ تصویرکہدی اے؟ــ ‘‘
اِک دن میں ہمت کر کے اوس کولوں پُچھ ای لیا۔میں ایتھے کنے ای مہینیاں توں آ رہی آں تے جدوں وی بوہے توں اگانہ لنگھدی آں ، ڈرائینگ روم ول جاندیاں اک دیوار تے گھر والیاں دیاں ٹنگیاں ہویاں تصویراں ویکھی لنگھدی ہاں،ایہ تصویراں نوں میں سیہاندی آں سارے گھر والیاں دیاں تصویراں نیں جو گھر وچ ای رہندے نیں ،ہاں پر دادا جی مہینے وچ اک دو دناں واسطے آندے نیں ۔۔۔ہین تاں اوہ گھر دے ای جی نا ۔اوہ مہینے وچ دو دناں لئی ایتھے ر ہندے نیں نہیں تاں اوہ اپنے وڈے پُتر کول لاہور ای جا کے رہندے نیں اکھے شہرلاہور نوں اپنے اندروں کڈھنا بہت اوکھا اے۔دادی جی نوں وی اوہ اپنے نال ای لیاندے تے اوہ دوویں حدوں ودھ اک دوجے دا ساتھ دین والے سن۔
’’ مینوں ایہ تصویر ویو ورگی لگدی اے ۔‘‘میں سوچدی ہاں۔
میں جدوں وی اوس تصویر کولوں دی لنگھدی ہاں مینوں لگدا اے اوہ تصویر مینوں گُھوردی اے ، موٹیاں اکھاں نیں تے داڑھی دے کھلرے جہے وال نیں پر اوس نے ہرے رنگ دی اُچی ٹوپی سر تے پائی ہوئی جس دے ہیٹھاں چوڑے متھے تے کوئی ادھی کُو انچ دا گول نشان بنیا ہویا اے‘ اکھاں وچ سُرما ایوں لگدا اے جویں تصویر بناون توں پہلاں خاص اہتمام کر کے پایا گیا ہویا اے۔ایہ بلیک اینڈ وائٹ تصویر نہیں اے جس توں ایہ تاں اندازا لایا جا سکدا اے کہ ایہ کوئی بہتی پرانی تصویر نہیں ہووے گی۔
میں اج سوال کر ای دتا ۔
پہلاں تے ایس اتے اوس سرسری جہیا ای میرے ول ویکھیا ،پر دوجی وار میرے سوال کرن تے اوہ جویں چونک جہی گئی ہووے۔
اوہ وی اک وار اوس تصویر نوں ویکھن لگی،مینوں نہیں یاد ایس توں پہلاں کدے اوس ایس تصویر ول ایڈا دھیان وی دتا ہووے گا۔
میرے سوال دا اوہنوں چیتا اے۔
جواب وچ اوہ میرے مونہ ول ویکھن لگ پئی جویں سوچدی ہووے کہ ہُن کیہ جواب دتا جاوے۔مینوں انج محسوس ہوون لگ گیا جیوں میں کوئی غلط سوال کر لیا سی تے ایوں دا سوال اوہدے نال نہیں ساں کر سکدی۔پر میں وی کیہ کراں جدوں وی ایس گھر اندر آنی آں ایہ تصویر مینوں بہت سارے سوالاں ول الیل دیندی اے۔
اصل وچ گل وی کجھ انج اے کہ میں ایس نویں اُسری ہوئی سوسائٹی دی نویں ممبر آں۔ایتھوں دی جم پل وی نہیں آں جس کرکے ایتھوں دے حالات واقعات نوں وی میں بہتا نہیں جان سکی آں۔سال پہلاں ای تاں میرا ایتھے گوانڈھ وچ ای ویاہ ہویا اے۔اوہ میرے ہان دی کُڑی اے جو اپنی اک بھرجائی دی نکی جہی بالڑی نوں باری وچ لے کے ورچا رہی ہوندی اے۔ایس طرحاں دی سوسائٹی وچ ایوں لوکیں گھٹ ای کردے نیں ۔جے بوہا کسے آن جان توں وکھ کھُلدا وی اے تاں یاں تے باہر ٹرک والے نوں کُوڑا پھڑایا جاندا اے یاں فیر آئس کریم والے توں چاکلیٹ کون لئی جاندی اے۔ایتھے تے کوئی پھیری والا وی گھٹ ای آندا اے،جے کدھرے کوئی نویکلا انجان بندا آ وی جاوے تاں اوس نوں بہت جلد اپنی غلطی دا احساس ہو جاندا اے۔اوہ میرے ہان دی کُڑی اے تے ہان نوں ہان پیارا وی ہوندا اے۔بوہا ڈھون تے کھولن لگیاں اسیں ک دوجے نوں ویکھدیاں تے ساں پر گل نہیں سی ہو سکدی۔فیر اک دن داتا صاحب دے میلے تے ساڈی ملاقات دا سربندھ بنیاچِٹے چھولیاں دے پلاء دااک تھال۔فیر اک دیہاڑے میں وی مسر چائول پکائے تاں اوہناں ول گھل دتے۔سویرے سویرے جدوں گھر والے جاندے تاں اسیں اک دوجے نال بوہے ڈھوندیاں ڈھوندیاں ای کدی ادھا گھنٹا تے کدی گھنٹاگھنٹا گلاں کردیاں رہندیاں۔اسیں نویں سوسائٹی وچ جیوں نویں رواج نوں جِنّم دے رہیاں ساں۔اکو سوسائٹی وچ رہندیاں ساڈی میل ملاقات ہوون لگ پیندی۔ساڈیاں آپو وچ پتا نہیں کِنیاں ای ملاقاتاں ہوئیاں۔

ہولی ہولی ایہ ملاقاتاں سانوں نیڑے لیاندیاں گئیاں۔ہن ویلا ایتھوں تیکر بدلیاکہ اسیں گوڑھیاں سہیلیاں بن گئیاں تے ساڈا اک دوجے دے گھر آنا جانا وی شروع ہو چکیا سی۔
ہُن تے ایہ حال اے کہ اوس دے گھر والے سارے جی مینوں جاندے نیں نالے اوہ وی میرے گھر دے سبھ جئیاں نوں جاندی اے۔
اوہناں دے گھر اک وڈی ساری جہڑی تصویر ٹنگی اے،ایہ اوہناں دے کسے جی دی نہیں اے۔کم سو کم جہڑے جیندے سن میں سارے ویکھے ہوئے سن۔اوہ تصویر اوہناں وچوں تاں کسے دی وی نہیں۔
’’فیر ایہ کون سی؟‘‘
کئی وار میرے دماغ وچ ایہ سوال پُچھن دا خیال آندا اے پر میں ایس سوال نوں دھکّا دے کے دماغ وچوں کڈھ دینی آں۔
’’ ہووے گی ایہ تصویر ایہناں دے کسے رشتے دار دی،مینوں کیہ۔۔‘‘ میں اک دن اپنے آپ نوں ایوں وی ڈکیا۔
اودوں پچھن دی ہمت نہ کیتی۔
اک دن جدوں اسیں دوواں نے اپنے اپنے کالج،یونیورسٹی وچ ہوون والے کڑیاں دے عاشقاں دیاں گلاں وی کر لئیاں،کجھ عاشقاں دی سلاہنا کر لئی تے کجھ عاشقاں بارے اپنی ناپسندیدگی دا وکھالا وی کر لیا تاں وی اپنے اپنے عشق دی گل نہ کر سکیاں۔ایس توں وکھ اپنے دُکھ سُکھ ڈھیر سارے کر کے پھرولے سن۔ دوویں اپنی اپنی تھاں اک دوجے دے ساہمنے چوکھیاں مظلوم وی بن گئیاں۔۔۔۔۔
فیر اسیں چُپ کر گئیاں۔
اک وار تاں انج لگا جویں کرن لئی ساڈے کول کوئی گل نہیں رہ گئی اے۔پُرانیاں تے نویاں اوہ ساریاں گلاں مُک گئیاں جو اسیں اک دوجے نال سانجھیاں کر سکدیاں ساں۔
کافی چر اسیں دوویں چُپ ای بیٹھیاں رہیاں…
اوہدی کم والی آ گئی ہوئی سی اوہ اوس نوں اُٹھ کے میلے کپڑے دھون واسطے دین لئی چلی گئی تاں میں ایدھر اودھر ویکھن لگ گئی۔اک وار فیر میری نگاہ فریم وچ ٹنگے او س فریم تے جا پئی۔
ہن جدوں کہ اسیں واہوا رچ مچ گئیاں آں،دوستی وی گُوڑھی ہوندی جاندی اے ۔ کسے حد تک اسیں اک دوجے نال کھلھ کھلہا گئیاں آں تے اک دوجے نال شاید کدے راز وی سانجھا کر سکنیاں آں۔میں اوہدے گھر وچ ٹنگی فوٹو بارے وی سوچدی آں۔ ایسے ای سوچن والی حالت وچ میرے مونہوں نکل جاندا اے’’ ایہ تصویر کہدی اے؟‘‘ اوہ اوس ویلے میلے کپڑے کم والی نوں پھڑا کے اپنے ہتھاں نوں صابن نال دھو کے،ٹشو نال ہتھ صاف کردی میرے ول نوں ای آ رہی ہووے۔
جواب دین دی تھاں اوہ میرے ول ویکھن لگ جاندی اے۔
کجھ چر چُپ چاپ سوچدی رہندی اے۔
ایس سوچن دے دوران میں اوس ول ویکھدی آں۔ رب نے رج کے سوہنی بنایا اے بھُورا جہیا رنگ تے کِیریاں اکھاں نال سارا حسن ودھ گیا اے۔انج ہولی ہولی ٹردی اے جیوں کسے نال شرط لا کے اپنی کوئی کرامت وکھاندی پانی اُتے ٹر رہی ہووے۔۔۔۔
اک بھید بھری مسکان اوہدے بُلھاں تے کھِلر گئی۔
’’ایہ تُوں کیوں پُچھیااے؟‘‘
’’ ایہ تہاڈے کسے گھر دے جی دی وی نہیں تے کوئی رشتے دار وی نہیں لگد اکیوں جے ایہدے نین نقش تہاڈے کسے جی نال وی نہیں مِلدے۔۔۔۔۔‘‘ میں حالے اگے کجھ بولنا ای چاہ رہی ساں کہ اوہ کہن لگی:
’’ ہاں !ساڈے گھر دے کسے جی دی تاں نہیں ۔نہ ای ایہ ساڈا رشتادار اے‘‘حالے اوہ وی شاید کجھ ہور کہنا چاہندی سی تے میں دسن لگی’’میرا وی ایہ ای خیال سی۔۔۔‘‘
’’ تے فر تیرے خیال وچ ایہ کون اے؟‘‘اوس پُچھیا۔
میرا خیال نہ پُچھ!

’’ کیوں؟‘‘
’’ تینوں بُرا لگ جانا اڑیے‘‘
’’ بُرا کیوں لگناں۔۔نی‘‘
’’ میرے مونہوں سچ نکل جانا اے تے بُلھے شاہ نے آکھیا ایــ ـ’سچ آکھاں بھانبڑ مچدا اے۔‘‘
’’ بھانبڑ مچدا اے تاں پیا مچے،تُوں دس ایس تصویر بارے تیرا کیہ خیال اے؟ ‘‘
’’ دس دیاں؟ ‘‘ میں اوس ول سوالیا نگاہواں کیتیاں۔
’’ ہُن دس وی۔۔۔‘‘اوہ جیوں تھوڑا کھِجھن لگ جاندی اے۔
’’ مینوں لگدا اے ‘‘ میں اوس نوں دس دینا چاہنی ہاں’’ تینون بھیڑا لگ جانا تے تُوں میرے توں رُس جاویں گی جو مینوں گوارا نہیں۔۔‘‘
اوہ وی شاید زِچ ہو کے ای ہُن آکھن لگی’’ ہُن جے توں نہ دسیا تے میں رُس جاواں گی۔‘‘
’’ تے فیر سُن مینوں تاں ایہ کوئی گیڈری مار لگدا اے ‘‘ میں ہس کے آکھیا۔ہسن دا مطلب اوس نوں ایہ دکھانا سی کہ اوہ غصا وی کرے تاں میں آکھ سکاں کہ میں سچّی مُچی تھوڑی آکھیا ایویں ہاسی ہاسی وچ گل کیتی اے۔
’’ ہائے نی تُوں ایہ کسراں آکھیا؟ ‘‘اوہ جیوں میرے کولوں ایہ توقع نہیں سی کر رہی،اوہ ہکی بکی رہ گئی۔
’’ ایہدا کالا دُھوت رنگ،بُولھی دے مونہ ورگا وڈا مونہ،حدوں ودھ کھلریاں تے ودِھیاں مُچھاں،پکوڑا نک،لال اکھاں،تے ماتا دے داغ،ایہناں ساریاں شیواں توں تے گیدڑی مار دا ای گویڑ لایا میں۔‘‘میں اوس دے ساہمنے تھوڑی ہمت وکھاندی ہاں۔
’’ نہیں نی ایہ بہت کرامتاں والی ہستی اے ‘‘
حیرانی نے مینوں اپنے کلاوے وچ لے لیا۔ ’’ ایہ شاہ صاحب اے ‘‘
’’ شاہ صاحب ؟ ‘‘اک وار فیر میں حیرانی دے کلاوے وچ ساں۔
’’ سچی گل اے مینوں تاں ایہ کسے طرحاں وی شاہ نہیں لگدا۔اسیں وی تاں ایتھے ای رہندے ہاں اسیں وی شاہ بتھیرے ویکھے ہوئے نیں،پر ایہو جہیا شاہ۔۔۔۔۔خیر سانوں کیہ۔۔۔۔‘‘
ایہ ساڈے سبھ گھرانے دا مُرشد وی نیں ،‘‘ اوہ مینوں دسن لگدی اے’’ ساڈے گھر والے ایس نوں ۔۔۔نہیں نہیں توبا توبا ۔۔۔ایہناں نوں بڑا کرنی بھرنی والا مَندے نیں۔۔۔اسیں تاں ہر ورھے ایہناں دے بزرگاں دے مزار تے وی جانے آں جتھے اسیں دو دن تے دو راتاں بِتا کے آندے آں۔ایہ پچھلے رجب دے مہینے وچ ساڈے گھر تالا نہیں سی لگا ہویا۔۔‘‘اوہ میرے وال سوالیا ہو کے گل جاری رکھی ہوئی ٹوردی اے’’ایسے پاروں ای سی۔۔۔بالاں نوں تاں سگویں پکنک ای لگدی اے،اوہ حالے بال نیں وڈے ہوون گے تاں کرنی والے نال موہ پا لین گے۔‘‘
’’ تہاڈا مُرشد ہووے گا جی،ودھیا گل اے پر سانوں کیہ۔۔۔‘‘ میں جویں گل مُکانا چاہی ہووے۔
’’ دادی توں بعد ماں وی آکھدی اے،ایہدیاں بڑیاں کرامتاں نیں ۔‘ ‘
’’ اچھا!کدی کوئی کرامت دسی وی تیری ماں نے؟ ‘‘میں پُچھ ای لیا۔
اوہ تھوڑا خموش رہ کے دسن لگی’’ میں کدے دھیان نال سُنیا ای نہیں‘‘
’’ تُوں وی کدے ایہدے کول گئی ایں؟ ‘‘
اوہ میرے ول متوجا ہوئی’’ ہاں جدوں میرا سائیں میرے توں جیوں اَک گیا سی۔ اوہ مینوں طلاق دیون لئی تُلیا پھردا ،اوس ویلے میری ماں مینوں ایہناں کول لے گئی۔سُنیا آپ جی نے پورا زور لایا پر۔ ۔۔۔۔۔۔ ‘ ‘
’’ میں تینوں کدے پُچھیا نہیں کہ تہاڈے دوواں وچ طلاق کویں ہوئی۔گھراں وچ کم کرن والیاں دے مونہوں بہت کہانیاں سُنیاں سن کوئی تیرا قصورر بناندا تے کوئی تیرے گھر والے دا ویہار بھیڑا دسدا اے۔‘‘ میں فیر بولی’’ میں سوچیا ہویا سی کہ ایہ ذکر چھیڑ کے تینوں دُکھی وی تے نہیں کرنا اے نا۔ توں جس دن مناسب سمجھیں گی مینوں آپ ای دس دیویں گی۔اج ربوں ای ذکر چھِڑ گیا اے تاں اصل گل وی تیرے مونہوں ای پتا لگ جائو کہ ہویا کیہ سی کہ گل طلاق تیکر اپڑ گئی ۔
’’ کوئی نویں گل نہیں۔اوہو پرانا رولا سی ‘ ‘
’’ کہڑا پرانا رولا؟ ‘ ‘
’’ میرا گھر والا اپنی پھُپھی دی دھی نال بھیڑا سی۔ اوہ اوس نوں ویاہنا وی چاہندا رہیا پر کُڑی دے ماپے نہیں منّے سن۔اوس چلتر باز نے کرائے دا گھر وی ساڈی ای کالونی دے کول لیا۔ جتھے دنیں راتیں دوواں نوں ٹھکانا لبھ جاندا،‘‘ اوہ بولی جا رہی ’’ اک دیہاڑے میں اپنی ماں دی طبعیت دا پتا کرن ہسپتال گئی ہوئی ساں تے شاماں نوں پرتن دا آکھ کے گئی ہوئی ساں۔ہویا انج کہ میری ماں نوں خون دی اُلٹی آئی تے اوہدے سارے کپڑے گندے ہو گئے۔میں اوہناں واسطے اپنے گھروں کپڑے لین آئی ساں۔میں رکشے وچ بیٹھ کے گھر آئی،بوہا کھڑکان تے چوکھے چر بعد کھُلیا۔اوہ میرے سون دے کمرے وچ میری تھاں لے چُکی سی۔۔۔اوس دن میں اپنے مجازی خدا نوں شیطان دا رُوپ دے دتا۔۔۔۔۔‘‘
’’ ماں پیو نے پہلاں وی میرے نال بدوبدی کیتی سی‘‘او ہ دسن لگی’’ اج میں وی اک بدوبدی دا فیصلا کر لیا ‘‘
’’ مینوں اگلی سبھ تفصیلی گل دا اندازا اے۔‘‘ میں نہیں ساں چاہندی اوہ ہور اوکھا ویلا یاد کر کے دُکھی ہوندی جاوے۔
’’ خیر توں دسدی پئی سیںتُسیں دوویں ماواں دِھیاں ایس تصویر والے مُرشد کول گئیاں؟جے اوہناں پورا زور لایا طلاق نہ ہووے تاں فیر طلاق کویں ہو گئی؟ ‘‘ میں بولی ساں’’ مُرشد دی کرامت۔۔۔۔‘‘
گل ادھوری چھڈ کے جیوں میں چُو نڈھی وڈھنا چاہی۔
’’ ہاں مُرشد ہوراں نے پورا پورا زور لایا پر میرا گھر فیر وی نہیں وس سکیا اتے مینوں طلاق ہو گئی تاں مُرشداں نے اُلٹا ساڈا ای گناہ بنایا۔آکھیا تسیں کم گوا کے ساڈے کول آ جاندے او،جدوں پانی سر توں لنگھ جاندا اے۔جدوں دلدل وچ دھون تائیں غرق ہو جاندے او۔ اوس ویلے سانوں واجاں ماردے او۔ویلے دی نماز تے کویلے دیاں ٹکراں ہوندیاں نیں‘اوہناں سانوں سمجھایا۔تہانوں چاہیدا سی اوہناں نال ہتھ جوڑی کرن توں پہلاں آندے۔جے تسیں ویاہ توں پہلے آندے تاں میں پورا حساب لا کے تہانوں دس دیندا کہ ایہ ویاہ توڑ کوئی نہیں چڑھنا،’’ اسیں رل مل کے کوئی ہور گھر ویکھ لیندے‘‘۔
’’ انج آکھیا تہاڈے مُرشداں نے؟ ‘‘
’’ ہاں۔ہور کیہ‘‘ اوس نے جیوں اپنی غلطی منّی سی۔
’’ ایہ لوک اپنا گناہ کدوں مںْدے نیں۔ہمیش سوالی دا ای قصور کڈھدے نیں۔‘‘
’’آکھدی تاں توں ٹھیک ایںپر خُد نوں سچّا ثابت کرن لئی اوہنے اک انڈین اداکارا دا واقعا وی سنا یا‘‘
’’ کیہو جیہا واقعا؟ ‘‘ میں حیران ہوئی ساں۔
’’ اوہ سنان لگا سی کجھ ایوں انڈین مس ورلڈ رہی ایکٹریس نے جدوں اک اداکار نال ویاہ کروان واسطے اک پنڈت نال چنگی گھڑی واسطے مہورت کڈھوانا چاہیا سی تاں۔۔اوس پنڈت نے ساریاں جِنّم پتریاں ،ملاپ پتریاں ویکھ کے زائچے بنائے پر دوواں دا ملاپ نہیں سی ہو سکدا۔ایہناں دوواں دے ستارے آپس وچ میل نہیں سن کھاندے پئے۔دوواں دے ستاریاں نوں ملان لئی ساری واہ لائی گئی پر گل نہیں بنی۔آخر اک وڈے پنڈت نے اک راہ کڈھی۔‘ اوس ایہ راہ کڈھی، ایس کُڑی دا ویاہ پہلے کسے ہور نال ہو جاوے تے بعدوں اوہدے کولوں طلاق لے کے ایس اداکار نال ویاہ کیتا جاوے جتھے اوہ کروانا چاہندی اے،تاں سبھ کجھ ٹھیک ہو جاوے گا۔
سارے پنڈت فیر سر جوڑ کے بیٹھ گئے۔راہ ایہ کڈھیا گیا کہ ایس کنّیا دا ویاہ کسے رُکھ نال کر دِتا جاوے۔اک رُکھ تھلے ’’ اَگنی منڈپ ‘ ‘ بنایا گیا۔رُکھ دے چار چفیرے اکلی اداکارا نے ست پھیرے لئے۔
رات رُکھ ہیٹھ ،رُکھ نال،رُکھ کول گزار کے سویرے اوہ اپنے ماپیاں گھر چلی گئی۔بعدوں اوہدا ویاہ اوسے اداکار نال کیتا گیا تے اوہ اپنے سسرال چلی گئی۔ہُن اوہ خش وسدی پئی اے۔اوہدے گھر ہُن اولاد وی اے‘‘اوہناں گل سنا کے ساڈے ول ویکھیا۔
’’ جی انج ای ہوندا ہونا۔۔۔اساں کدے نہ ویکھیا نہ سُنیا ۔‘‘ میری ماں دسن لگے۔
’’ توں نہیں سُنیا ہووے گا پر ہوندا انج ای اے تے ہویا وی انج ای سی۔‘‘ اوہ پورے یقین نال سنان لگ گے ہن۔
اسیں دوویں ماواں دھیاں نموجھان سر جھکا کے بیٹھیاں ساں۔
جھٹ کُو ٹھہر کے مُرشد ہوریں فرمان لگے سن’’ دِل چھوٹا نہ کرو۔ایہ جو کجھ واپری اے ایہ قسمت دی کھیڈ ہونی اے۔دُھر درگاہوں ای انج لکھیا ہوندا ای ساڈے نال واپر جاندا اے۔اینی اُچی میری حالے پہنچ نہیں ہوئی۔
’’ ویسے ایسے طلاق وچ تیری بھلیائی لکھی ہوئی اے۔چنگا ہویا تیری اوس گندے گھروں جان چُھٹ گئی اے ۔‘ ‘
اوہ آپے ای چنگی خبر سنان لگدے نیں، ’’ تینوں پہلاں نالوں چنگا گھر لبھے گا۔بس توں ساڈے کول حاضری بھردی رہیا کر ‘‘
میں وچوں ای ٹوک دتا۔
’’ تینوں طلاق ہوئی نوں واہوا چر نہیں ہو گیا؟ ‘‘
’’ تیجا سال چڑھ پیا اے۔ایہ اج وی فرماندے نیں کہ رب دوارے دیر اے انھیر نہیں اے،جلدی ای کوئی سبب بن جانا اے ‘سبب وی اجہیا کہ لوکاں دیاں مونہاں وچ اُنگلاں پے جان گئیاں۔‘‘
میں چُپ کروانا چاہنی آں اوہنوں:
’’ چھڈ ایس بابے بارے گلاں اسیں ایہناں چوں کیہ لینا دینا۔میں ہُن چلنی آں۔بڑی دیر ہو گئی اے ایتھے بیٹھی نوں‘‘ ایہ آکھ کے میں اُٹھن لگدی ہاںتاں اوہنے مینوں بان￿ہوں کھچ کے بٹھا لیا تے آکھن لگی۔ ’’ اِک گل ہوروی دسنی اے ۔‘‘ اوہدا انداز ہورویں جہیا سی۔
’’ اوہ کیہ ؟‘‘
’’ لوکیں آکھدے نیں شاہ جی کول جِنّ نیں۔اوہنے جِنّ قابو کر کے تاڑے ہوئے نیں۔جِنّ اوہدے ہتھ بدھے غلام نیں۔‘‘
’’ ایہ کہڑی اچرج گل اے،ایہناں پِیراں مُریداں نال انج دیاں کئی گلاں مشہور ہوندیاں نیں۔‘‘
’’ سُن تاں سہی جدوں اسیں ماں،دھی اوتھے گئیاں تاں اوتھے اسیں اک لمّے قد والا تے پتلے جُسے والا ڈھینگ ولاواں بندا پھردا ویکھیا۔اوہ چُپ چپیتا نظراں نیویں کیتیاں اپنے آقا دے ہر حکم دی تعمیل کردا نظریں آوے۔اِک جادو گرنی ورگی بُڈھی سانوں دسیا کہ ایہ اصل وچ جِن اے۔مُرشد ہوراں ایہنوں انسانی جُون وچ لیاندا ہویا اے۔ایہنے کوئی غلطی کیتی سی ہُن ایہ بارھاں ورھیاں توں ایتھے خدمت کر رہیا اے۔ دو ورھیاں بعد ایہ کدھرے جا دُبارا جِنّ دی شکل وچ جا سکے گا۔اوتھے اک ہور مدھرے قد دا بد شکلا بندا وی چُپ چاپ بیٹھا خلا وچ گھُوردا پیا سی۔ ویکھدیاں ویکھدیاں ای اوس نے پٹوسیاں مارنیاں شروع کیتیاں تاں ایہناں نے اپنے داڑھی وچ ہتھ پھَیر کے اوس نوں اکھاں کڈھیاں تے اوہ اپنی تھاں اُپر شانت ہو چُکیا سی۔ایہ سبھ ویکھ کے جادوگرنی ورگی بُڈھی مائی نے سانوں بڑی رازداری نال دسیا کہ ایہ بڑے قد کاٹھ والا تے بڑی طاقت والا جِنّ سی جہنے بڑے گھُمنڈ نال ات چُکی رکھی۔بابے ہوراں نے بڑی مُشکل نال ایہنوں قابو کیتا تے ہُن ایہدی ایہ حالت ہو گئی اے۔
جے سچ پُچھے تاں مینوں اوہ جادوگرنی ورگی بُڈھڑی مائی وی کوئی جِنّنی ای لگی ،پر ڈردیاں ماریاں میرے کولوں پُچھ نہ ہویا۔ــ‘‘
’’ اچھا ۔۔۔۔فیر۔۔۔۔‘‘ میں ایہناں دوواں لفظاں وچ تھوڑا تھوڑا وقفا دِتا۔
’’ فیر ایہ کہ اوہناں دسیا کہ اوہناں کول بڑے جِنّّ قابو وچ نیں۔اوہناں وچوں اک میرے ہوون والے گھر والے تے چھڈ دیوے گا جو مینوں کدی چھڈن بارے سوچے گا وی نہیں۔‘‘
اسیں ایہ سُن کے بڑیاں خُش ہویاں ساں۔
’’ فیر ۔۔۔ اوہ مینوں دسن لگا کہ میں اوس جِنّّ دی شکل تینوں وکھا دینا چاہنا آں ایہ بہت ضروری اے تاں جو اوہ تینوں سیہان لوے تے توں وی اوس جِنّّ نوں ویکھ لے۔جے کدھرے تہاڈے گھر اوہدا ٹاکرا ہو جاوے تاں تینوں ڈر نہ آوے۔۔۔‘‘
میں اپنی ماں ول ویکھیا اوہناں مینوں اجازت دے دتی۔
’’ ایہ مینوں اکلّی نوں اپنے خاص کمرے وچ لے گیا۔اوتھے پتا نہیں اسیں کنا چر رہے‘‘
اوہ گل کردی کردی چُپ ہو گئی۔
’’ فیر کیہ؟ ‘‘
اوہ میری گل سُن کے وی چُپ رہی۔۔
’’ اوتھے اوہنے تینوں اصل جِنّّ وکھایا؟‘‘
میں اتائولا جہیا ہو کے پُچھن لگدی ہاں۔
’’ ہاں ‘‘
اوس نے اپنی چُپ توڑ کے اصلوں نِکاّ جواب دے کے مینوں ویکھیا۔
میرا تجسّس ودّھن لگا سی ، ’’ ہاں فیر کسراں دا سی اوہ جِنّّ جہڑا بابے تینوں وکھایا؟‘‘
’’ جسراں دا جِنّ سارے مرد وکھاندے نیں اوسراں دا ای سی اوہ جِنّّ۔۔۔‘‘ ایس توں بعد کوئی وی گل ساڈے درمیان نہ ہوئی تے گھر جاندیاں ای میں اپنے گھر دیاں دیواراں توں ٹنگیاں فریم کیتیاں تصویراں نوں لاہ کے وڈے تالے والے صندوق وچ جا رکھیا۔۔۔۔اوس توں بعد اج تک کدے وی کسے دے گھر جاواں تے فریم تے ٹنگی تصویر بارے میں کسے کولوں نہیں پُچھدی،چاہندیاں ہویاں وی پُچھ نہیں سکدی۔