ہمیشہ اِنج ای ہوندا اے

ڈاکٹر کرامت مغل

حنیف سِدّھے نوں اوہدی بیوی نے اودوں تائیں نہیں دسیا جدوں تائیں کم وِگڑ نہیں گیا۔
حنیف سِدّھا پِن￿ڈ دے زمیندار نال نوکری دار‘ اوہنے مجھ رکھی ہوئی سی ۔زمیندار ولوں ٹایم مِلدا تاں اپنی مجھ دے پٹھے دتھے دا آہر پاہر کردا۔ مطلب ایہ کہ اوہ باہر دا پکھیر سی۔ عورتاں لُکاون تے آون تاں چوّی گھنٹے گھر رہن والے مرد کولوں وی گل لُکا جاندیاں نیں۔قاسُو وچارا تاں زیادہ رہندا ای باہر سی۔ اوہدیاں دو جوان دِھیاں سن۔ پُتّر حالے نِکّا سی۔ حنیف سِدّھا دی بیوی نسرین نے جد اپنی دِھی کنیز عرف کِیجو دی بدلی ٹور ویکھی تاں اوہنوں شک پیا۔ اوہنے گل نہ گولی۔
مہینے بعد ایہ شک‘ شک نہ رہیا۔ پک ہو گیا۔ کِیجو تاں ڈِھڈ نال سی۔ دِن لنگھیاں نوں چوتھا مہینا ہو گیا سی۔
نسرین نے ٹکا کے کُٹ چاڑھی۔ اپنے تے اوہدے وال پُٹے۔ واہوا کھِچ دھرُو‘رونا پِٹنا تے عورتاں والے کھیکھن کرن توں بعد اوہ شان￿ت ہوئی تاں سوچن لگی کہ ہُن ایس مصیبت توںکِویں چھٹکارا حاصل کیتا جاوے۔
معاملا جوان دِھی دا سی۔ وڈی وڈی کریاں بہت زیادا بدنامی ہوجانی۔ کسے نے دِھی دا رشتا وی نہیں سی لینا۔ ’’ایہ جدوںدی عورت ذات ایس دنیا تے آئی اے ایہو جہے کارے ہوندے آئے نیں۔ وڈیاں وڈیاں نال ایہو جہیاں وارداتاں ہو گئیاں نیں۔ اسیں کس کھیت دی مُولی آں۔ ساڈے نال کوئی اچرج نہیں ہوئی ہُن باں باں کریاں‘ رویاں پِٹیاں یاں دِھی نوں ماریاں کُٹیاں کوئی بچے ڈِھڈ چوں غایب نہیں ہوجانا ۔ ایہنوں غایب کرن لئی کسے دائی یاں نرس نال ای رابطا کرنا ہووے گا تے سارا معاملا رازداری نال نبیڑنا ہووے گا۔‘‘ نسرین جویں اپنے آپ نال گلّاں کردی‘ صلاح مشورا پئی کردی۔
گُتھلی نسرین دے ہتھ وچ سی۔ اوہنے قاسُو نوں وی نہ دسیا۔ شہروںجُتی لِیڑا خریدن دا پج لایا۔ دِھی نوں نال لیا تے اِک نرس کول جا اپڑی۔ ایہ نرس ماڑی موٹی اوہدی سُونہی سی۔
نِکے جہے شہر وچ مرد ڈاکٹراں نوں ویکھ کے تھاں تھاں نرساں نے وی کلینک کھول لئے ہوئے سن جتھے اوہ اپنا ناں ڈاکٹر فلانی تے ڈاکٹر ڈھمکانی لکھدیاںسن۔ ایہناں وچ دائیاں‘ ایل ایچ وی تے ن رسنگ کورس پاس کیتیاں عورتاں دے نال نال اوہ وی سن جہڑیاں کورس پاس کیتے بغیر نرسنگ ہسپتال وچوں بھج آئیاں سن یاں کسے وجھا توں اوہناں نوں اوتھوں کڈھ دِتا گیا۔
ایہ ناتجربا کار دائیاں سستیاں وی سن تے عورتاں وی سن۔پِنڈاں والیاں نوں مرد ڈاکٹر نوں دِھی بھین دا ننگیج وکھاون نالوں ایہ زیادہ بہتر لگدیاں سن۔
نسرین جہڑی’’ڈاکٹرنی‘‘ کول اپڑی۔ اوہنے اپنی مناسب فیس لے کے کجھ ایہو جہی کالھ وکھائی کہ بچا تاں ضایع ہو گیا پر نسرین نوںاوہر پے گئی۔ ایس گل دا اوہناں نوں گھر آون توں تیجے چوتھے دن بعد پتا لگا۔
نسرین دی حالت خراب ای سی۔
ایہ سبھ نسرین دا اپنی سس نال مشورا نہ کرن پاروں ہویا۔
اوہدی سس ایہو جہے معاملیاں وچ ڈاڈھی تجربا کار تے ہُشیار سی۔اوہ سبھ توں پہلوں تاں اپنی جوان دِھیاں اُتے کرڑی نظر رکھدی۔ فیر وی عورت بارے آکھیا جاندا اے کہ ایہدی مثال کُکڑی دی اے‘ ایہ کُتے بلے دا مال اے۔ پتا نہیںکہڑے ویلے کوئی بھونکدا کُتّا بھونکنا چھڈ کے دندی مار دیوے۔ کوئی چُپ چپیتا بظاہر سُتا ہویا کُتا مانی جہیا پچھوں آ کے چک مار جاوے۔ رات براتے چوری چھُپے کوئی بلّا دھونوں پھڑ کے دھرُولے جاوے۔
غریب عورتاں جنگلی جھل کُکڑی وانگوں ہوندیاں نیں۔ وارثاں دے ہوندیاں وی بے حد تائیں بے وارثیاں۔
ٹھِبّے دے خاندان دیاں عورتاں نوں لوکی انج دیاں ای سمجھدے سن۔

نسرین دی سس جد ویکھدی کہ اوہدی دھی نوں بدو بدی کوئی بِلّا پے گیا اے یاں اوہ اپنی مرضی نال کسے نال کھیہ مٹی کھا آئی اے تاں اوہ ویلے سر حفاظتی تدبیراں کر لیندی تاں معاملا زیادہ خراب نہ ہون دیندی۔ حالے پچھلے دِنیں اوہنے اپنی سبھ توں نِکّی دِھی دا بڑا سوہنا کجنا کجیا۔
مجال اے جے کسے نوں کنوں کن خبر ہوون دِتی ہووے۔
ویلے سِر کیتے گئے کم پاروں سبھ کُجھ صفائی نال نبڑ گیا ۔ ہُن کُڑی گھوڑی وانگوں بھجدی نسدی پھردی۔
وڈے توںوڈا قیافا شناس وی ایہ قیافا نہیں لا سکدا کہ کُڑی نے کُجھ دِن پہلوں ’’صفائی‘‘کروائی اے۔ نسرین سس نوں کویں دسدی۔ اوہنے کدے سس نال بنا کے نہیں سی رکھی۔ وہیج کے آئی تاںبڑی چھیتی لڑائی لڑ کے سس نالوں وکھری ہو گئی۔ اج کل فیر اوہ آپو وچ لڑے ہوئے سن۔ اوہناںنے اک دُوجے دے گھر آنا جانا بند کر دِتّا۔
ایہو وجھا سی ک اوہنے اپنی سس نوں دسیوں بِنا اُلجھی ڈور سلجھاون دی کوشش کیتی۔ حالاں عُظمیٰ اوہدی سس دی پوتری لگدی۔ اوہ کوئی پوتری دی دشمن تے نہیں سی ناں۔
ویسے ایہناں عورتاں بارے کوئی وی گل دعوے نال نہیں کیتی جا سکدی۔ ایہ جدوں لڑن تے آندیاں نیں تاں رشتے ناتے ویکھے بغیر طعنے مہنے دیندیاں نیں۔ اوس ویلے اوہناں دامقصد زبانی لڑی جاون والی جنگ وچ صرف فتح حاصل کرنا ہوندا اے۔ جھوٹھا سچا ہرطرحاں داالزام اِک دُوجے اُتے لاندیاں نیں۔
ہو سکدا اے نسرین ایس گلوں وی گھبرائی ہووے کہ کل نوں اوہدی سس اوہنوں اوہدی دِھی دا طعنا مارے۔ ’’نی جدوں کسے نہ جھلیو ای تاں میرے ول بھجیو تے میں تیری دِھی دا کاکا کڈھوایا۔‘‘
گل کوئی وی ہووے نسرین کم خراب کر بیٹھی سی۔ ہُن عظمیٰ دا درد ای نہیں سی رُکدا پیا۔شاید اوہدے اندر گڑبڑ ہو گئی ہووے۔
کُجھ دن ماواں دِھیاں گل نوںلُکایا۔ فیر ویکھیو نیں کہ عظمیٰ دِنو دن پیلی بھُوک ہوندی جاندی اے۔ ٹُرن لگیاں ڈِگ پیندی اے۔ اوہ ڈر گئی۔ کدھرے عظمیٰ مر مرا ای نہ جاوے۔
ہُن حنیف سِدّھے نوں دسنا ضروری ۔
قاسُو ٹھِبّے نوں پتا لگا تاں اوہ کُجھ چِر بھُوتیا۔ دِھی ول قہر بھریاں نظراں نال ویکھیا۔اوہ تے اگے ای مری مُکّی پئی سی۔ کُجھ چِر بھُڑکن توں بعد دوواں جئیاں ٹھنڈے دل نال غور کرنا شروع کر دِتا۔ گھر وچ پیسے کوئی نہیں سن ہُن تاں ہر تھاں واہوا سارے پیسے لگن دی بن گئی سی۔
قاسُو نے اپنے زمیندار کولوں ایڈوانس پیسے منگے۔
چودھری اسلم اونے دِھڑے والا زمیندار نہیں سی جِنا اوہ خُد نوں ظاہر کردا۔ بہرحال تھال جِڈے مون￿ہ تے وڈیاں ساریاں مُچھاں نے اوہنوںواہوا بارعب شخصیت بنا دِتا سی۔
رہندی کسر اوہنے اپنے بارے ودھا چڑھا کے گلاں کر کے پوری کر لئی۔
بھاویں دسویں جماعت وچوں فیل سی باہر ایہو دسدا رہندا کہ چودھویں فیل اے۔ فیل وی کِتوں میں چودھویں دا امتحان ای نہیں دِتا۔ امتحان کیہ دینا سی میرے کولوں مخالفاں دا بندا اپھُر گیا تاں مینوں جیل جانا پیا۔ اوہ تاں ساڈے کول پیلی وادھو سی۔ میرے پیو بھوئیں ول وی نہیں ویکھیا۔ پُتّر ول ویکھیا بھوئیں تاں بندا فیر وی بنا سکدا اے۔ پُتّر نہیں لبھدے۔ بھوئیں دادے کے وی کہڑے اسیںکسے نالوں گھٹ آں۔ جد اوہ ایہو جہیاں گلّاں کردا تاں اک وار تاں ناواقف بندا چنگا بھلا اوہدے رُعب تھلے آ جاندا۔
ایہ کھوج کون کردا کہ اوہ کِنا کُو سچا اے۔

نسرین تے قاسُو چودھری دے احسان مند سن اوہناں نوںاپنی دِھی دے علاج نال غرض سی۔ اوہناں دی دِھی دا علاج ہوندا پیا سی۔ اوس توں بعد چودھری نے ’’اصل مجرم‘‘ ول پھیرا پایا۔
قاسُو وی نال سی اوہدا سر جھُکیا ای رہیا۔ ’’کُڑی مرنائو پئی اے۔ مر گئی تاں قتل دا کیس بنے گا۔ جو ہونا سی ہوگیا۔ اوہ تاں واپس نہیں ہو سکدا۔ کُڑی دی جان بچائی جا سکدی اے۔ تھانے جانا جے تاں وی دسو۔ ایتھے پُگنا جے تاں وی دسو۔‘‘
تھانے کوئی وی نہیں سی جانا چاہندا۔
کُڑی دے علاج لئی ٹھیک ٹھاک رقم اصل گناہ گار کولوں لے لئی گئی۔ اوہنوں چنگی بھلی ڈز لگی سی۔ فیر وی اوہ خُش سی کہ تھانے کچہری توں جان چھُٹ گئی۔
جہڑے پیسے کُڑی نوں داگی کرن والے گناہگار کولوں لئے گئے سن۔ اوہناں وچوں ادھے پیسے چودھری نے حنیف تے نسرین دوواں دی تلی اُتے رکھ دِتے۔ اوہ چودھری دی ایمانداری تے ڈِھڈوں خُش سن۔ اوہناں دیاں اکھاں وچ ہنجو سن۔ اوہ چودھری دے دِلوں بجانو احسان مند سن۔ جیوںچودھری نے اوہناں نوں جیندیاں وچوں کر دِتا ۔ہُن اوہناں نوں ایوں لگے جویں سبھ دے ساہ سوکھے ہو گئے ہوون۔
فیرنسرین ‘ چودھری تے قاسُو تِنو سر جوڑ کے بیٹھے۔
’’ایہ اک بندا نہیں ہونا۔‘‘ چودھری گویڑ لایا۔ ’’ایہ عظمیٰ پتا نہیں کدوں دی تے کہدے کہدے نال………‘‘ چودھری نے اندر ای اندرسوچنا شروع کیتا۔
چودھری نے نسرین دی ڈیوٹی لائی کہ اوہ پیار نال ‘ڈرا دھمکا کے جویں وی ہووے عظمیٰ کولوں باقی گناہگاراں دے ناں وی پُچھّے۔
نسرین نے ڈھیچک لایا۔ اوہ تن ہورناں ساہمنے لے آئی۔
فیر چودھری تے قاسُو ٹھِبے دواں جنیاں رل کے واری واری اوہناں تناں نوں ملنا شروع کیتا۔
ہُن قاسُو دا سر جھُکایا نہیں سی ہوندا۔اوہدیاں اکھّاں نیویاں نیں سی ہوندیاں۔ ہُن اوہدا انداز جارحانا ہوندا سی۔
اوہ تِن گناہ گار خُش سن کہ عظمیٰ نے اوہناں دا ناں نہیں لیا۔ اوہناں دے سر وچ اودوں ڈانگ وجی جدوں اچن چیت چودھری تے قاسُو نے اوہناں نوں جا گھیریا۔
کُڑی ہسپتال داخل سی۔ ایس گل دا چِٹّا ننگا ساریاںنوں پتا لگ گیا ۔کُجھ وی ہو سکدا سی۔
اوہ تِنّوں وی یرک گئے۔
اوہناں کولوں جِنے پیسے جھڑے۔ چودھری نے انصاف کردیاں ہویاںاوہناں وچوں وی ادّھے پیسے قاسُو نوں دے دِتے۔
کُڑی صحت یاب ہو کے گھر آگئی۔
کُجھ چِر لنگھیا۔
ہُن‘ پک پتا نہیں سبھ توں پہلوں ایہ گل کس آکھی۔ اندازا اے کہ چون￿ہ ’’گناہ گاراں‘‘ ای ایہ گل کیتی ہووے گی۔
’’قاسُو بے غیرت اے پبورا اوہنے جیوں دھی دا مُل تاریا اے……‘‘
فیر ایہ گل پورے علاقے وچ کھِلر گئی۔
سارا علاقا قاسُو نُوں ای بے غیرت آکھدا پیا اے۔
’’وڈے بے غیرت‘‘ ’’وڈے بے غیرت‘‘ دا کوئی ناں ای نہیں لیندا۔ ہمیشا انج ای ہوندا اے۔
وڈے دا کوئی ناں نہیں لیندا۔
’’ہمیشا انج کیوں ہوندا رہندا اے‘‘ سارے علاقے وچ تے نہیں پر کُجھ ماڑیاںگھراں وچ رہندے بہت ماڑے جہے جی ایہ سوچ تے رہے سن پر کدھرے ہولی یاں اُچی جہی بولن دی جرئت نہیں سن کر سکدے کیوں جے اوہناں دا وتیرا وی ہمیشا انج ای ہوندا اے نہیں تاں سبھ بدل نہ گیا ہوندا۔٭