بھونڈ

پھلوراعینی سٹیل

‘اِک وار دی گل ہے۔۔۔۔
اِک وار دی گل ہے کہ اِک فوجی مر گیا۔ اوس دے پچھے اوسدی بیوہ تے اِک پُتر رہ گئے۔ اوہ بڑی غریبی وچ جیوں رہے سن۔ اخیر اوہناں کول کھان لئی گھرے کجھ وی نہ بچیا۔
‘ماں’، پُتر نے آہندا، ‘مینوں اِک اینا دے۔ میں کمائی کرن باہر جاواں گا۔۔‘
ماں آہندی،’او ربا! میرے کول تاں روٹی کھان لئی پیسہ نہیں، میں تینوں چار پیسے کتھوں دیاں؟’ ‘اوہ میرے پیو دا کوٹ پیا ہے،’ بچے نے کایں، ‘اوس دِیاں جیباں دیکھ، شاید اوس اندر کجھ ہووے۔‘ ماں پُت دے کہن تے جدوں کوٹ دی جیب دیکھی تاں اوس نوں جیب وچ چھ پیسے لبھ پئے۔
پُت نے ہسدیاں بولیا، ‘مینوں کنے ملن گے؟ ایوں کر آہ دو پیسے توں رکھ لے۔ میرے آؤن تک ایہناں نال گزارا کر۔ باقی میرے لئی نیں۔ میں کوئی روزگار کراں گا، ایہہ پیسے میرے کم آؤن گے۔
سو پُت کم دی بھال وچ چل پیا۔ راہ وچ اوس نوں شیرنی مِلی۔ اوہ اپنے پنجے نوں چٹ رہی سی تے نال ہی کراہ رہی سی۔ اوہ اوس جنگلی جوکر نُوں تک کے دوڑن ہی لگا سی کہ شیرنی نے مری ہوئی آواز وچ اوس نوں ہاک ماری، ‘چنگے بچے جے توں میرا کنڈا کڈھ دیویں گا تاں میں تیرا احسان زندگی بھر نہیں بُھلاں گی۔‘
’نہ نہ میں کنڈا نہیں کڈھاں گا،’ بچے جواب دتا، ’کنڈا کڈھدیاں جے تینوں درد ہویا تاں توں تاں پنجہ مار کے میری جان لے لویں گی۔‘
شیرنی کراہی، ’نہیں نہیں، میں اپنا مونہ اوس رُکھ ول کر لواں گی۔ جدوں مینوں پِیڑ ہوئی میں رُکھ نال ٹکر ماراں گی۔
سپاہی دا پُت ایس لئی راضی ہو گیا۔ اوس نے پنجے چوں کنڈا کڈھ چھوڑیا۔ شیرنی نوں تِکھا درد ہویا تاں اوس نے درخت نال کھیہہ کے اوس نوں ہی پُٹ سٹیا۔ مُڑ اوہ سپاہی دے پُت ول پرتی تے شکریے وجوں کہن لگی، ’آہ صندوق انعام وجوں لے جا، پر نوں مِیلاں توں پہلاں ایس نوں کھول کے نہ دیکھیں۔
سپاہی دے پُت نے شیرنی دا شکریہ ادا کیتا تے صندوق لے کے کم دی بھال لئی اگانہہ تُر پیا۔ جد اوس نے پنج مِیل دا پینڈا طے کیتا تاں اوس نوں محسوس ہویا صندوق پہلاں نالوں بھارا ہو گیا ہے۔ ہر قدم نال اوہ بھارا ہوندا گیا۔ اوس نے پوری واہ لا کے سوا اٹھ مِیل دا سفر مکایا۔ ہُن اوس دی ہمت جواب دے گئی۔ ’میرا خیال ہے کہ شیرنی پھپھے کُٹنی سی، میرے نال دھوکھا کر گئی۔‘ اوہ کوکیا، ’میں اوس فالتو چیز نوں ہور نہیں ڈھوء￿ سکدا۔ ایتھے پیا رہ پرانہہ صندوق دے بچے۔ پتہ نہیں تیرے وچ کیہ ہے؟ مینوں تیری کوئی لوڑ نہیں۔‘
ایہہ کہہ کے اوس نے صندوق دھرتی تے پٹکہ ماریا۔ دھرتی نال ٹکراؤن تے صندوق چپٹ کُھل گیا تے اوس اندروں باؤنا داڑھی والا بُڈھا باہر آ ڈِگیا۔ اوہ اِک گٹھ بھر اُچا سی پر اوس دی داڑھی ڈیڈھ گٹھ لمی سی جو دھرتی نال گھسر رہی سی۔
بؤنے نے مُنڈے دے دوالے ٹپنا شروع کر دتا تے رولا پاؤن لگا کہ اوس نے اینے زور نال صندوق دھرتی تے کیوں سٹیا؟’
سپاہی دا مُنڈا اِک وار تاں ڈر گیا۔ پر نال ہی چھوٹے جیہے جی نُوں دیکھ کے اوس دا ہاسہ نہیں سی رُک رہیا۔ کہن لگا،’تیرا قد تاں گٹھ بھر ہے پر تیرا بھار توبہ توبہ! تیرا ناں کیہ ہے۔‘
’بھونڈ، گٹھ مٹھیے نے کایگ جو اجے وی غصے نال ٹپدا پیا سی۔
’جے توں ہی صندوق وچ سی تاں میں تینوں ہور اگانہہ لجا کے اینا تنگ نہ ہوندا۔‘
’ایہہ کوئی بندیاں والی گل نہیں، گٹھ مٹھیا گرایا’، ’جے توں پورے نوں مِیل تک صندوق لے جاندا تاں تینوں کجھ ہور ودِھیا چیز مِل جاندی، پر ایہہ ہو نہ سکیا۔ چلو تیرے لئی میں ہی کافی ہاں۔ اپنی مالکن دے حکم تے میں تیرے نال پوری وفاداری نبھاواں گا۔‘
’میری سیوا کریں گا؟ تاں میرے لئی کجھ کھان دا بندوبست کر کیوں جو مینوں چوکھی بھکھ لگی ہوئی اے۔ میرے کول ایس لئی چار پیسے نیں۔‘
جیویں ای سپاہی دے مُنڈے نے پیسے پھڑائے بھونڈ مکھی ہار بھنبھناؤندا نیڑے دے قصبے ول حلوائی دی دُکان ول اُڈ گیا۔

گٹھ مٹھیا ہٹی تے جا کے کھڑا ہویا تاں اوس دی ڈیڈھ گٹھ داڑھی دھرتی تے لگ رہی سی۔ اوہ کڑاہی کول کھڑ کے زور نال چیکیا، ’حلوائی مہاراج، مینوں مٹھیائی دیو۔‘
حلوائی نے دُکان وچ نگاہ ماری، دروازے توں باہر دیکھیا تے گلی ول وی تکیا۔ پر اوس نوں کوئی وی دکھائی نہیں دِتا۔ چھوٹا جیہا گٹھ مٹھیا تاں کڑاہی پچھے لکیا ہویا سی۔ گٹھ مٹھیا پہلاں نالوں وی اُچی آواز وچ بولیا، ’او او حلوائی جی مہاراج مینوں مٹھیائی دیو۔‘ جدوں حلوائی نوں آسے پاسے کجھ وی نظر نہ آیا تاں بھونڈ نے غصے چ آ کے حلوائی دی لت تے ڈنگ ماریا، پیراں تے ٹُھڈا ماریا تے کای ، ’اوہ بے حیا بدمعاش کیہ میں تینوں دِسدا نہیں؟ میں کڑاہی دے کول کدوں دا کھڑا ہاں۔‘
حلوائی وچارے نے ہتھ جوڑے تے غصے خور چھوٹو لئی مٹھیائی لین لئی دوڑیا۔ بھونڈنے سو سیر مٹھیائی تلوائی تے کہیا، ’جھبدے ایس دی گنڈھ بنھ کے میرے ہتھ پھڑا۔ میں گھر نوں جاواں۔‘
حلوائی ہسدیاں بولیا، ’بھائی صاحب ایس دا بھار کافی ہے۔‘
بُھونڈ نے جواب دتا، ’تیرا ایس نال کیہ لینا دینا؟ جونیں آکھیا اوویں کر تے آہ پئے تیرے پیسے۔‘ ایہہ کہہ کے اوس نے اپنی جیب وچ چار پیسے چھنکائے۔
حلوائی خوش ہو گیا اوس نے مٹھیائی دی وڈی گنڈھ بنھی تے گٹھ مٹھیے دے ہتھ تے رکھ دِتی۔ اوس دا خیال سی کہ گٹھ مٹھیا بھار ہیٹھ ہی دبیا جاوے گا۔ پر ہویا ایہہ کیہ بھونڈ جیب وچ پیسے لے کے بھوں بھوں کردا اوہ گیا اوہ گیا۔
اوہ آٹا چکی تے جا پہنچا۔ آٹے دی ٹوکری پچھے کھڑ کے اوہ اُچی دینی بولیا، ’اوہ چکی والی مہاراج مینوں آٹا دیو۔‘
جدوں چکی والے نے دُکان وچ جھاتی ماری، طاقی تھانی دیکھیا تے گلی ول وی دھیان ماریا تے اوس نے ڈیڈھ گٹھ داڑھی والا اِک گٹھ بھونڈ ٹوکری پچھے کھڑا نظر نہ آیا۔
کوئی جواب نہ سُن کے بھونڈ نے غصے وچ آ کے چکی والی دے ڈنگ ماریا تے اوس نوں ٹُھڈا ماردا بولیا ’بے حیا نوکر تُوں مینوں نہ دیکھن دا ڈرامہ کر دا پیا ایں؟ میں تیرے کول ٹوکری مگر کھڑا ہاں۔‘
چکی والے نے غلطی لئی معافی منگی تے اوس توں پچھیا کہ اوس نوں کِنا آٹا چاہیدا ہے؟
’دو سو سیر،’ گٹھ مٹھیے نے جواب دتا، ’دو سو سیر نہ گھٹ نہ ودھ۔ اوس نوں بنھ دے میں لے کے جانا ہے۔‘
’مہاراج تہاڈے کول کوئی گڈا ہے جاں کوئی جانور؟ دو سو سیر بھار بہت ہوندا ہے۔‘ چکی والے نے کہیا۔
’تنورں ایس نال کیہ؟’ بُھونڈ چیکیا۔ پیر پٹکدا اوہ بولیا، ’ایہہ کافی نہیں کہ میں آٹے دا مُل تاریا ہے؟’ اوس نے اپنی جیب وچ پیسے کھڑکائے۔
چکی والے نے آٹے دی گنڈھ بنھی تے بُھونڈ دے ہتھ تے رکھ دتی ایہہ سوچ کے کہ بھونڈ اوس دے ہیٹھاں دب جاوے گا۔ پر بھونڈ بناں پیسے دِتے بھوں بھوں کردا اُڈ گیا۔
سپاہی دا مُنڈا پریشان سی کہ گٹھ مٹھیے نال کوئی انہونی نہ واپر جاوے۔ تد نوں گھوں گھوں کردا بھونڈ اوس کول آ اُتریا۔ اوس نے پرنے نال مونہد صاف کیتا جونیں کہ اوہ بے حد تھکا ٹُٹا ہووے۔ بڑے سیانے وانگ کہن لگا، ’امید ہے میں کافی سارا راشن لے آیا ہاں۔ پر تہاڈے، بندیاں دی بھکھ نے مار لیا۔‘ مُنڈے نے وڈِیاں وڈِیاں گنڈھاں ول ویکھیا تے ہس کے کہن لگا، ’ایہہ تاں لوڑ توں ودھ ہے۔‘
بھونڈ نے روٹیاں پکائیاں۔ مُنڈے نے تِن روٹیاں تے کجھ مٹھیائی کھاہدی۔ پر گٹھ مٹھیا باقی سارا کجھ چٹم کر گیا۔ نال نال کہندا گیا، ’توں کیہ سمجھداں کہ میں پیٹُو ہاں؟ ہیں کیہ میں پیٹُو ہاں؟’
اوس توں بعد سپاہی دا منڈ تے اوس دا سیوک بُھونڈ راہے پے گئے۔ تُردے گئے، تُردے گئے تے اخیر اوہ اِک راجے دی نگری اپڑ گئے۔ راجے دی اِک دِھی سی جس دا ناں سی پُھولاں رانی۔ اوہ اینی سوہنی اینی سوہل، پتلی تے گوری چِٹی سی کہ اوس دا بھار پنج پھُلاں دے برابر سی۔ ہر سویرے اوس نوں سونے دی تکڑی وچ تولیا جاندا۔

ہمیشہ اوس دا بھار پنج پھُلاں دے برابر ہی ہوندا، نہ گھٹ نہ ودھ۔
ہویا ایہہ کہ سپاہی دے مُنڈے دی نگاہ پیاری، سوہل، پتلی تے گوری چٹی پنج پُھولاں رانی تے پے گئی۔ جوٹیں اُمید سی اوہ پھولاں رانی دے پیار وچ گھائل ہو گیا۔ اوہ نہ سوندا نہ کجھ کھاندا پیندا۔ اوہ سارا دن کجھ نہ کردا۔ صرف اپنے وفادار گٹھ مٹھیے نوں کہندا، ’او میرے دوست مینوں پُھولاں رانی کول لے چل تاں جے میں اوس نوں دیکھ سکاں تے اوس نال بول سانجھے کر سکاں۔‘
’تینوں لے کے چلاں۔‘ بھونڈ نے بڑی نفرت نال کہیا، ’ایہہ کوئی کھیل اے؟ توں میرے نالوں دس گُناں اُچا ایں۔ توں مینوں لے کے چل۔ جدوں سپاہی دے مُنڈے نے وار بار مِنت کیتی تاں رحم دل بُھونڈ نے مُنڈے نوں اوس دے ہتھ تے بن لئی کایا۔ مُنڈا پُھولاں رانی دی جُدائی وچ پِیلا بُھوک ہویا پیا سی ایسے لئی بھونڈ نوں اس تے رحم آ گیا۔ بُھونڈ بُھوں بُھوں کردا پلاں وچ ہی راجے دے محلیں اپڑ گیا۔ رات ہون کرکے راج کماری سُتی ہوئی سی۔ بُھونڈ دی گونجار نے اوس نوں جگا دتا۔ اوہ اپنے ساہمنے خوبصورت نوجوان نوں گوڈیاں بھار ہویا دیکھ کے سہم گئی۔ اوہ حال دُہائی پاؤن ہی لگی سی کہ سپاہی دے مُنڈے دے بڑے حلیمی والے بولاں نے تے بڑی مٹھی زبان نے اوس نوں اِنج کرن توں روک دِتا۔ اوس توں بعد دوناں وچ پیار محبت دِیاں گلاں باتاں ہوئیاں۔ بُھونڈ دربان دی طرحاں دروازے تے کھڑا سی۔ اوہ بنیرے اولھے کھڑا سی تاں جے کوئی ایہہ نہ سمجھے کہ اوہ دوناں تے نظر رکھ رہیا سی۔
تڑکسار تک سپاہی دا پُتر تے پھولاں شہزادی گلاں کردے کردے تھک گئے۔ اوہناں نوں نیند نے آ گھیریا۔ وفادار بُھونڈنے سوچیا، ’ہُن کیہ کیتا جاوے؟’ جے مالک ایتھے ہی سُتا رہیا تاں پکا ہے کہ اوس نوں کوئی دیکھ لوے گا تے مالک ماریا جاوے گا۔ جے اوس نے منڈے نوں جگا دِتا تاں ایہہ وی پک اے کہ اوہ جان توں انکار کر دیویگا۔
اوس نے پلنگھ ہیٹھ ہتھ پایا تے بُھوں بُھوں کردا دوہاں نوں شہر دے باہر اِک باغ وچ لے آیا۔ اوس نے پلنگھ نوں اِک وڈے چھاں دار رُکھ ہیٹھ رکھ دتا تے اِک ہور وڈے رُکھ نوں جڑھاں توں پُٹ کے موڈھے تے دھریا تے ایدھر اودھر گھمدیاں اوہناں دی راکھی کرن لگا۔
پچھیوں سارے شہر وچ ہنگامہ ہو گیا کیوں جو پُھولاں رانی محل وچ نہیں سی۔ ساری دُنیا سمیت راجا تے رانی راج کماری دی بھال وچ لگ گئے۔ اوسے ویلے کانا فوجاں دا سردار باغاں دے دروازے تے پہنچا۔
بہادر بُوینڈ نے اوس نوں رُکھ نال روکدے ہوئے آکھیا، ’تُوں ایتھے کیہ لین آیا ایں؟’
سردار اِک اکھ نال پتیاں ٹاہنیاں توں بغیر دیکھ تاں کجھ سکدا نہیں سی پر اوس نے تحمل نال جواب دتا، ’’مینوں پُھولاں راج کماری چاہیدی اے۔‘’
’میں تیرا پُھل بنا دؤں۔ میرے باغ وچوں باہر ہو جا۔‘ اِک گٹھ دا بُھونڈ ڈیڈھ گٹھی زمین تے گھسردی داڑھی نال چیکیا۔ اوس نے سردار دے بالاں نوں کھچ کے رُکھ نال اینی زور نال ماریا کہ سردارتھلے جا ڈِگا۔
وچارا سردار دوڑادا راجے کول گیا تے کہن لگا، ’بادشاہ سلامت! مینوں یقین اے کہ راج کماری پُھولاں تہاڈے باغ وچ ہے، شہر توں باہر۔ اوتھے اِک رُکھ ہے جو پوری طاقت نال لڑ رہیا اے۔‘
اوس تے راجے نے اپنے سارے گھوڑ سوار بُلا لئے تے باغ ول چل پیا۔ پر رُکھ نال بُھونڈ نے ساریاں نوں پچھاڑ دِتا۔ ادھے کُو مارے گئے تے ادھے دوڑ گئے۔ لڑائی دیاں آوازاں نے جوڑے نوں اُٹھال دتا۔ اوہ ہُن محسوس کردے سن کہ اوہ ہُن اِک دُوئے بغیر نہیں رہ سکدے۔ اوہناں نے اکٹھے ہی اُڈ جان دا متا پکا لیا۔ جدوں لڑائی ہٹی تاں سپاہی دے پُتر، پھولاں شہزادی تے بُھونڈ دُنیا دی سیرتے نکل پئے۔
سپاہی دا پُتر پُھولاں شہزادی مِلن کرکے آپدے آپ نوں اینا خوش قسمت سمجھ رہیا سی کہ اوس نے بھونڈ نوں کای ، ’مینوں سبھ کجھ مِل گیا اے۔

ہُن مینوں تیری لوڑ نہیں ایس لئی توں اپنی مالکن کول واپس جا سکدا ایں۔‘
’او!’ بُھونڈ نے کہیا، ’نوجوان ہمیشہ تیرے وانگ ہی سوچدے نیں۔ کوئی نہیں توں ایوں کر تُوں میری داڑھی دا آہ وال رکھ لے۔ جدوں کدے توں مصیبت وچ پھسیں اوس نوں اگ وچ ساڑ دیویں میں تیری مدد لئی حاضر ہو جاواں گا۔‘
بُھونڈ اُڈاری مار گیا۔ سپاہی دا پُتر تے پُھولاں شہزادی خوشی خوشی رستہ طے کردے گئے۔ اِک تھاں جا کے اوہ جنگل وچ راہ بُھل گئے۔ بھکھے بھانے اوہ بھٹکدے رہے۔ جدوں اوہ بھکھ نال مر رہے سن کہ اوہناں نوں اِک براہمن مِلیا۔ اوس نے اوہناں دی رام کہانی سُنی تے کہن لگا، ’او وِچارے بچے! میرے نال گھر آؤ میں تہانوں کجھ کھان نوں دیندا ہاں۔‘
اصل وچ اوہ براہمن نہیں سی۔ اوہ آدم کھانا دیو سی جو نوجوان مُنڈیاں تے سوہنیاں کُڑیاں نوں کھا جاندا سی۔ اوس سبھ کجھ توں انجان جوڑا اوس نال خوشی خوشی اوس دے گھر چلا گیا۔ براہمن دے بھیس وچ دیو بڑا مٹھ بولڑا سی۔ جدوں اوہ گھر آئے تاں اوس نے آکھیا، ’جو کجھ تسیں کھانا چاہندے ہو تسیں بنا لئو، میرے گھر رسوئی کرن لئی کوئی نہیں ہے۔ آہ رہیاں میریاں چابیاں۔ سونے دی چابی نال الماری کھول لئو۔ تد تائیں میں بالن دا بندوبست کردا ہاں۔‘
پُھولاں شہزادی کھانا بناؤن وچ رُجھ گئی۔ سپاہی دے مُنڈے نے ساریاں الماریاں کھول مارِیاں۔ اوہناں وچ سوہنے سوہنے گہنے سن، پُشاکاں سن، کپ پلیٹاں سن۔ سونے چاندی دے تھیلے سن۔ اوس دی حیرت ودھدی گئی کہ اوہ اوس الماری نوں کھولے جو سونے دی چابی نال کُھلدی سی۔ اوس نوں براہمن دی تاڑنا وی بُھل گئی۔ اوس نے سوچیا، ’میں دیکھاں گا کہ سونے دی چابی نال کھلن والی الماری وچ کیہ اے؟ اوس نے جدوں الماری کھولی تاں کیہ ویکھدا اے کہ اوس وچ بندیاں دیاں کھوپڑیاں سن جاہنیں نوں صاف کرکے چنگی طرحاں سجایا ہویا سی۔ ڈراؤنا منظر دیکھ کے سپاہی دا پُتر پُھولاں شہزادی کول دوڑا آیا تے کہن لگا، ’اسیں مارے گئے، مارے گئے اسیں! ایہہ کوئی براہمن نہیں سگوں دیو ہے۔‘ اوسے ویلے اوہناں نے براہمن نوں دروازے تے دیکھیا۔ اوس توں پہلاں کہ دیو ڈراؤنے روپ وچ اوہناں دے ساہمنے آؤندا بہادر پُھولاں شہزادی نے ہوش نہیں گوائے تے بِناں دیری جادوئی وال نوں اگ وچ پا دِتا۔ اوسے ویلے ہوا وچ بُھوں بُھوں دی آواز سُنائی دتی۔ ایہہ نیڑے توں نیڑے آؤندی گئی۔ دیو نُوں دشمن دی بھنک پے گئی۔ اوہ موہلے دھار مینہہ وچ تبدیل ہو گیا تاں کہ بُھونڈ نُوں مار سکے پر بُھونڈ نے اپنے آپ نُوں جھکھڑ وچ تبدیل کر لیا تے ایداں مینہہ نوں دبا دتا۔ دیو نے گھگی دا روپ دھارن کر لیا۔ بُھونڈ باز بن کے اوس دا پچھا کرن لگا۔ اوس نے اوس نُوں دھونوں پھڑیا تاں اوہ گلاب دا پُھل بن کے اِندر دی جھولی وچ جا پیا۔ اِندر اوس ویلے پریاں دا ناچ دیکھ رہیا سی۔ بُھونڈ نے سنگیت کار دا رُوپ دھارن کر لیا، اوہ بانسری وجاؤن والی بھٹ کول چلا گیا۔ اوس نے بھٹ نُوں کہیا، ’بھرا تُوں تھک گیا ایں، لیا میں ساہ دعاواں۔‘
بُھونڈ نے سُریلی آواز نال اینا ودِھیا سنگیت دتا کہ اِندر خوش ہو کے کہن لگا، ’میں تینوں انعام وچ کیہ دیواں؟ منگ جو منگیں گا ملے گا۔‘
بُھونڈ نے کایہ، ’مینوں اوہ گلاب دا پھل دیو جیہڑا تہاڈی جھولی وچ پیا ہے۔‘ اِندر کہن لگا، ’کجھ ہور منگ۔ ایہہ گلاب تاں جنت وچوں میری جھولی وچ پیا ہے۔ پر ایہہ تیرا ہویا۔‘
ایہہ کہہ کے اِندر نے گلاب سنگیت کار ول سُٹیا۔ گلاب خوند پتی ہو کے دھرتی تے بکھر گیا۔ بھونڈ نے گوڈے بھار ہو کے اِک اِک خوند چکی لئی۔ پر اِک خوند چُوہا بن گئی۔ بجلی دی تیزی نال بُھونڈ نے بِلّی دا روپ دھارن کر لیا جس نے چُوہے نوں مار کے نگل لیا۔
اوس ویلے سپاہی دا پُتر تے شہزادی دیو دی کُلی وچ کمبدے لڑائی دے نتیجے دی اُڈیک کر رہے سن۔ اچانک بُھوں بُھوں کردا بُھونڈ وی جت کے آن پہنچا۔ اوس نے سر ماریا تے کہن لگا، ’چنگا اے کہ تسیں اپنے گھر چلے جاؤ۔ تسیں اپنی راکھی کرن دے قابل نہیں ہو۔‘ بُھونڈ نے اِک ہتھ وچ گہنے تے سونا کٹھا کرکے رکھ لیاتے دُوجے ہتھ وچ سپاہی دے پُتر تے شہزادی نوں چک لیا۔ اوس نے اوہناں دے گھر ول اُڈاری ماری جتھے ماں پُتر نُوں پئی اُڈیکدی سی۔ اوہ وچاری دو پیسیاں نال ہی گُزارا کر رہی سی۔ اوہناں نوں ویکھ کے بُڈھی دی خوشی دی حد نہ رہی۔ بُھونڈ نے کسے وی دیری توں بُھوں بُھوں کردے نے واپسی کر دِتی۔ اوس نے اپنا شکریہ ادا وی نہ کروایا۔ اوس توں بعد سپاہی دا پُتر تے پھُولاں خوشی خوشی رہن لگے۔٭٭