ہوش ٹکانے نہ منگ

ڈاکٹر کرامت مغل

’’ ایس دُنیا نے مُک جانا اے،دولتاں دے مگر نسدے ہوئے لوکیں اندروں کھوکھلے ہوندے جا رہے نیں‘‘
’’ اِنسان اندروں خالی اے تے ایس خالی پن نال اوہ اپنے آل دوال نوں ویکھ رہیا اے‘‘
’’ ایہ خالی پن کویں آیا؟‘‘
’’ کیہ تسیں کدی سوچیا؟اسیں اپنے آپ توں دُور اپنے آپ نوں نہیں پچھانیا اے……اَج دے اِنسان کول سبھ توں وڈا سوال ایہ ای اے ’میں کیہ آں ؟‘‘
’’ دُنیا دی حیاتی تاں بس دھوکھے دا سود ا اے……‘‘ ایس تقریر نوں دُوروں ای سُنیا جارہیا ہووے۔ تقریر دے نال نال ایس جُملے نے وی فضاواں وچ اپنی گُونج بنا لئی۔اوہ جُملا کسے نوجوان دا سی جو اپنے اندر ای کسے نوں جیوں پُکارن دے جتن کر رہیا ہووے۔
’’ مینوں کلمہ پڑھا دیو‘‘
’’ مینوں کلمہ پڑھا دیو‘‘
تھوڑا کُو ہچکیاں بھرن دا وقفا ہویا تے اَواز فیر آون لگی۔
مولوی نوں تقریر روکنی پئی۔
اوس آون والے نے اگان￿ہ ودھدیاں ہویاں مولوی دے پَیراں وچ اپنے آپ نوں جا سُٹیا تے مولوی دے گورے گورے تے موٹے ہوئے پَیراں نوں پھڑ لیا۔
اِک دم سُناٹا چھایا جیوں کسے نے کوئی غیر معمولی شے ویکھ لئی ہووے۔
اوس دن مولوی دے ساہمنے ڈھیر سارے لوک بیٹھے سن۔صاف شفاف لباس پائی ساریاں نے اپنی توجا مولوی ہوراں دیاں گلاں اُپر لائی ہوئی ہووے۔ مولوی جی ایس توں پہلاں پورے زور شور نال تقریر کر رہے سن۔ ’’ جنت دا راستا اوکھا ضرور اے پر ناممکن نہیں۔اپنے رب نوں ضرور راضی کرو…‘‘ اوہ اپنی تقریر اندر قرآنی آیات تے حدیثاں دے حوالے وی دیندے پئے سن ساریاں نوں جیوں اپنے زورء ِبیان نال جکڑیا ہویا۔ایس مسیت وچ آیاں اوہناں نوں چار ورھے ہو چُکے سن ایس توں پہلاں بہاولپور دے اِک نِکے جہے پِنڈ دی مسیت اوہناں سن￿بھا لی ہوئی۔اوتھے سارا پِنڈ آپ نوں کسے بزرگ وَلی توںگھٹ نہیں سی سمجھدا ہر کم ویلے آپ نوں نال رکھیا جاندا۔ایس دوران ای اوتھے اوسے ای پِنڈ دا اِک بابا آیا جو کئی ورھیاں توں انگلستان وَسیا ہویا سی اوتھے اوہ اونترا نکھترا ای رہیا تے اَخیرلی عُمر اوس نے رَب نال لائی تے اپنی جائیداد دا اَدھ خرچ کے اِک مسیت بنوا دِتی جو اوتھے وسن والیاں مسلماناں واسطے اِک بہت وڈی نیکی لگدی۔ ہُن مسیت واسطے مولوی دی لوڑ پینی ای سی تاں بابا جی نے ایس اپنے پِنڈ دے مولوی دا زور ء ِبیان ویکھیا تاں اوہناں کولوں رہیا نہ گیا۔اوس بابا جی نے اپنے پِنڈ دے مولوی نوں اپنے نال لیجان لئی تیار کیتا تاں اوس نوں جیوں کسے وڈی نیکی دا سِٹّا جاپیا ۔اگلے دِن توں مولوی ہوراں نے اگلے مُلک وچ کرن والیاں تقریراں چیتے کرن لئی ہورناں عالماں دیاں کیسٹاں منگوانیاں شروع کر دِتیاں سن۔
بہت مہنگے برانڈ دی پینٹ شرٹ پائی اوہ کوئی پن￿جھی کُو ورھیاں دا بھرپور جوان مُنڈا، اوہناں مُنڈیاں وچوں جو اکثر خاباں وچ گواچے رہندے ہوندے نیں ،مولوی دے پَیراں وچ جا ڈِگیا۔اوہ جدوں ایدھر نوں آیا اوہ ڈھائیں مار مار رو رہیا ۔اوہدیاں بُلھاں توں جیوں لفظ نہیں سن نکل رہے اوہ بُلھ ہلانا چا ہندا، جتن کرن لگا۔جدوں اوہ مولوی کول گیا تے اِک دم کہن لگا’’ مینوں کلمہ پڑھا دیو‘‘
اوس نے مولوی دے پَیراں نوں ہور گھُٹدیاں آکھیا:
مینوں کلمہ پڑھا دیو،رب دا واسطا جے۔
اوس جیوں اپنے ہتھ جوڑن دی وی کوشش کیتی۔
مولوی نوں ایوں لگیا جیوں اوس نے کوئی بہت وڈا معرکا مار لیا ہووے تے اوس دی کئی ورھیاں دی نا پوری ہوون والی سدھر وی پوری ہو چُکی ہووے۔
اوس ویلے اوتھے بیٹھے لوکاں نے ویکھیا جیوں مولوی فخر نال بھریج گیا ہووے۔

’’ انقلاب بڑی سوہنی شے اے ۔ایہ اِنسان دے اندر کسے لمحے وی آ سکدا اے‘‘ مولوی ہوراں نے مائیک نوں کول کردیاں کہیا ، اپنے پَیراں وچ پئے مُنڈے ول ویکھدیاں گل جاری رکھی۔’’میرے سوہنے رَبّ نے ایس نوں ہدایت ول گھل دِتا اے سارے اپنے رَبّ دیاں رحمتاں نوں یاد کرو۔اسیں تاں سبھ توں وڈے خُش نصیب آں سانوں رب نے مومناں دے گھر پیدا کیتا اے۔ایہ وَڈیاں نصیباں والی گل ۔۔‘‘اپنے اندر دے تکبّر نوں مُکاندیاں ہویاں کہن لگے’’ اسیں رب دیاں کہڑیاں کہڑیاں نعمتاں نوں یاد کریئے‘‘
ایہ کہندیاں مولوی نے اپنے پَیراں وچ پئے مُنڈے نوں جھُک کے اُپر اُٹھانا چاہیا تاں مولوی ہوراں دے منن والے کئی ہور وی آپ دی مدد لئی کھڑو گئے۔اوہناں نے اوس نوجوان نوں مولوی ساہمنے کھڑا کرنا چاہیا پر اوہ انجے ای سر جھکائی پیراں بھار بہ گیا تے ایہ سبھ ویکھدیاں مولوی ہوراں نے انجے ای بیٹھے رہن تے اوس نوں ہور کجھ نہ کہن دا اشارا کر دِتا۔آپ مولوی ہوریں جیوں وڈے فاتح وانگ کھلوتے ہوون:
’’ کیہ کردا ایں مُنڈیا‘‘
’’ میں سوفٹ وئیر انجینئر آں‘‘ اوس نے اپنے گل وچ پائے جاب کارڈ نوں ہتھ لایا جو اوس دے سینے دے سجّے پاسے لُڑھکیا پیا سی۔
’’ رَبّ کسے نوں وی ہدایت دے سکدا اے‘‘مولوی ہوریں جیوں نال نال وَعظ وی کری جا رہے نیں ’’تے اِک اوہ لوک نیں جہناں نے اپنیاں شکلاں کافراں وانگ بنائیاں نیں اوہناں نوں اپنے دین دی اُکا پرواہ نہیں رہ گئی۔نمازی روز گھٹدے جا رہے نیں……‘‘
مولوی ہوراں نے فیر اوس نوجوان ول جھانکیا۔ ’’ تیرا ناں کیہ اے؟‘‘
’’ مینوں بس کلمہ پڑھا دیو ‘‘
’’ ناں تے اپنا دس تاں جے اسیں کافراں والے ناں دی بجائے مومناں والاناں رکھیئے‘‘
مولوی ہوراں نے گل ٹوری’’ تینوں کلمہ تے پڑھانا ای اے۔شاید میرے ورگے گنہگار دی انج ای بخشش ہو جائے‘‘ مولوی ہوریں حدوں ودھ عاجز ہو گئے۔ کئیاں نے اپنے موبائل کڈھ کے تصویراں بنانیاں شروع کیتیا ںتے کئیاں نے ویڈیو بنا کے لائیو سوشل میڈیا تے چلا دِتی ایہ سبھ منظر ویکھ کے مولوی ہوراں دا عاجزی وکھانا ضروری ہو جاندا اے۔’’ سچا مومن کیہ ہوندا اے ،تہانوں کیہ پتا؟‘‘ ایس توں بعد مولوی نے اوہناں ہستیاں دے واقعات سُنانے شروع کر دِتے جہناں نے مرن توں اک دن پہلاں یاں اک لمحا پہلاں کلمہ پڑھیا سی۔
چل پڑھا دینے آں کلمہ ‘‘مولوی ہوراں نے منڈے ول ویکھیا۔اوہنے دھون سُٹی ہوئی سی۔
’’ اپنا ناں تے دس دے خُش نصیبا!‘‘مولوی ہوراں دا لہجا دِھیما تے پیار بھریا ہو گیا۔ اوس مُنڈے نے جواب دِتا’’ میرا ناں محمد قاسم اے‘‘
مولوی ہوراں دے نال نال سارے بیٹھے ہوئے لوکاں نوں جیوں سپ سُنگھ گیا ہووے۔اِک وار پورے پنڈال وچ چُپ دا راج انج ہو گیا جیوں کسے آمر نے ظلم دی اخیر کردیاں اپنا ظلم وکھایا ہووے۔
’’ ناں توں تے تُوں مومن ای لگدا ایں؟‘‘ مولوی ہوریں پُچھن لگے۔
’’ تیرے ابّے دا کیہ ناں ای؟‘‘ مولوی ہوریں ہُن اپنے پینڈو جٹکے ڈھنگ وچ آ گئے۔
’’ اوہناں دا ناں اے اکبر علی یٰسین‘‘ اوس مُنڈے نے اپنی گل کیتی۔’’مینوں بس کلمہ پڑھا دیو!‘‘
’’ توں کیہ مذاق کر رہیا ایں ،مولوی ہوراں نے مُنڈے نوں موڈھیوں چُک کے اپنے ساہویں کھڑا کرنا چاہیا
’’ استغفراللہ… تیرے کولوں شراب دی بو آ رہی ، توں شراب پیتی ہوئی اے…‘‘
’’مولوی صاحب تہانوں شراب دا پتا اے…‘‘
اوس مُنڈے نے ایہ اخیرلا جُملا مون￿ہوں کڈھیا ای سی کہ اگلیاں صفاں وچ بیٹھے کجھ ڈشکرے ٹائپ بندے اُٹھ کے اوہنوں پھنڈ چاڑھن لگ پئے۔اِک ہنگاما کھڑاہو گیا۔
پُلس تک گل اپڑ گئی۔سارا واقعا پُلس نوں دسیا گیا۔سورج ڈَھلدے ویلے تک اوہ تھانے اپڑ چُکیا سی تے تھانے وچ اِک صاف ستھرے بنچ اُتے اوس نے پُلس والیاں دے ساہمنے ای نیندر نوں جیوں ماننا شروع کیتا ہووے۔ ایہ تھاناکہڑا اے۔ تیجی دُنیا والے واسیاں والا سی جتھے بندے نوں جانوں وی مار دین تاں کوئی پُچھن والا نہیں ہونا۔ اگلے کجھ لمحیاں وچ اوہ گُوڑھی نیندر وچ چلا گیا۔
’’ ایہدا کیہ کریئے؟‘‘ سپاہی نے تفتیش اگان￿ہ ٹورن واسطے اپنے آفیسر نوں پُچھیا۔’’ ایہ جدوں سو ںکے اُٹھے تے ایہنوں ایہدے گھر گھل دئیں تے جے کجھ پُچھے تے بول دَئیں کجھ وی نہیں سی ہویا……‘‘