رونقا لاڈلا

نادرعلی

رونق علی اکلا پتر تے نہیں سی۔ نہ پلوٹھی دا نہ پیٹ گھر وڑی دا، پر ماپیاں دا سبھ نالوں لا ڈلا اوہا سی۔ ماپے تے خیر ماپے ہوندے نیں، رونقا محلے دا بھی لاڈا تے مْر ہر کْڑی دا یار۔ نہ مرتبے آلا نہ مالدار۔ ہٹی آلاپر نہ کِسے دا لین دین نہ ادھار۔ کْڑیاں نوں لالچ کاہدا ہونا سی۔ پر اسیاں دا ہوکے مویا جے تے اخیر مرن تائیں محلے دی کیابْڈھی تے کیا جوان ہر عورت اوس تے عاشق آہی۔ کیہڑی گِڈر سنگی سی رونق علی کول۔ اکھے رونقی بندہ سی۔ رونقی تے ہر تماش بین ہوندا اے۔ گلادھڑ آہیا، پر گلاں تے ہر مفت بر، نوسر باز نوں آونِدیاں نیں۔ رونقا تے بندہ نہیں جِن سی۔ عورت نیڑے ہوئی تے موئی۔ سمجھو جْوں گْڑے تے مکھی! نہیں ماکھیوں تے مکھی، سر پیر لبڑے جانے۔ ایہہ کہن دی نہیں سجھن دی گل اے۔ اوہنوں کدھرے کِسے سیانے کول ولایت لے جاندے، خبرے امرے دھارا اوہدے وجود وچوں کڈھ لیندے۔ خلقت دا بھلا ہو جاندا۔ خلق کپڑے پاندی اے کوٹھیاں کاراں اے بْلبلاں نوں لاسہ لا ے پھساون لئی۔ رونقے تک کے ڈیگ چھوڑنی! تحقیق دی لوڑ اے۔
پہلی چیز تے اوہدیاں اکھیاں آہیاں، اوہدی تکنی۔ نہ شربتی نہ پیلیاں نہ وڈیاں نہ سوہنیاں۔ مست آہیاں، پر اوہ لاڈلا جو آہیا۔ پر لاڈلا تے وِگڑیاں داسردار ہویا۔ لاڈلا ہووے کوئی بے بے دا تے آپتے گھر ہووے! اسیں تے لاڈ وگاڑن دا آہر سمجھنے ہاں، پر رونقا تے سارے محلے دا لاڈلا آہیا۔ ہر کِسے دا یار تے ہر کِسے نال پیار۔ پر میں گل پیا کردا ساں اوہدیاں اکھیاں دی۔ اوس ہر کسِے نوں انج تکنا، جْوں گاں آپنے وچھے نوں ویکھدی اے۔ جیراں اوہدی پرانی یارنی آہدی آہی۔ مہر دی نظر ویکھدا اے۔ میں، جْوں دسیا اے، جْوں گاں وچھے ال ویکھدی اے تے ہر بْڈھی دھاراں لین بہہ جاندی سی۔ بْڈھے وارے کِسے کیہ لینا سی تے میری ہوشی تے اوہ ادھیڑ عمر ہی آہیا۔ کپڑا اوس ول پانا۔ ڈولا رہیا ساری عمر، پر اوہ بھی ہر تماش بین ہوندا اے۔
اوہ عاشق بندہ سی۔ عاشق صادق سی کہ جھوٹھا عاشق سی، رب جاندا ہوسی۔ پر عاشق بھی اوہ ہر بڈھی تے ہو جاندا سی، کوئی خیر پائے تے واہ بھلا، نہیں تے ” منگن قرب بھکھاری دا !”جْوں رونقا آہدا آہیا، پر دہائی خدا دی برا بندہ نہیں ساجے۔ اوہدا ہر کم لوکاں نوں منظور سی۔ اوہدی کوء￿ گل کھلدی نہیں سی۔ سوچن آلی گل اے، لاڈ کدھرے چنگی گل ہی نہ ہووے ؟ اینویں کٹھور خلقت جیاں نوں کو ہی جاندی اے۔ لاڈ ہی چا کرن لوکیں کدھرے آپنی لوڑ نوں رب نہ بنائی بیٹھے ہووئیے۔
رونقے دی ہر گل انہونی بھی آہی۔ دساں سالاں دا مرن آلا ہو گیا سوکھے نال۔ سْک کے تیلا ہو گیا۔ ڈاکٹراں نوں وکھایا۔ حکیم وید زور لا تھکے۔ تد تائیں تپ دق دا علاج آہیا کوئی نہ۔ وید امر سنگھ شہر دا سبھ نالوں سیانا وید سی۔ آہدے آہے اوہ ہر مرض دی بوٹی جاندا اے۔ اوس میئیں رمجے ، رونقے دے پیو نوں آکھیا ، میاں جی ٹہل سیوا کرو ! سیوا نوں رب بھی مندا اے خبرے ایہہ بھی من جائے ! مدرسیوں کڈھ لوو رلکن جوگا ہووے تے جوگیاں دے اکھاڑے زور کراؤ۔ جد تائیں جیوندا اے دین آلے دی دیا سمجھو ! خبرے ایس سیوا نال تْسیں بخشے جاؤ ! “”سردار جی ایہہ میرے گھر دی رونق اے۔ مویا تے اسیں سبھ مر ویساں۔ ایہنوں بچا لوو۔ میرے کول تھوڑے جیہے پیسے ہیں نیں کوہ مری لے جاں۔ گورواں دی سونہہ جے تہانوں میرے حال تے رحم کرو ! “رمجا روئی جاوے۔۔۔ “رب دے ہتھ اے سبھ کجھ ! سیوا کرو ! سیوا کرو ! ” سردار ہوراں اکو رٹ لائی رکھی۔ بس ایہا گل رمجے پلے بنھ لئی۔ رونقا ول تے جھٹ پٹ نہ ہویا۔ اکثر چوکھا ماندا بھی ہو جانا۔ محلے وچ دْھم جانی اج رات رونقا نہیں کڈھدا ؟ سارے محلے رمجے کیاں دی ڈیوڈھی ڈیرہ لا لینا۔ “کیہ حال اے رونقے دا ؟ ہر کسے پْچھنا۔ کسے آب زم زم لیاونا ، کسے گنگا جل۔ سے ٹونے ٹونکے لوکاں دسنے۔ “سردار امر سنگھ دا علاج کرانے آں !””اوس سکھ نوں سواہ پتہ اے میو ہسپتال لے جا۔ مردے واسطے سارے جتن کرنے چاہیدے نیں ! ” لوکاں تھڑکانا تے ڈرانا وی۔ “اک بندے دا علاج چنگا ہوندا اے۔ اوہ جانو تے ہے نا رونقے دا ! ?”رمجے اڑیا رہنا۔ ادھے محلے دیاں عورتاں راتی رونقے واسطے نفل پڑھنے۔ رہندیاں بھی دعا ضرور منگنی۔ پندراں سولاں دا ہو کے کجھ رلکن لگ پیا۔ چنگے ویلے سن۔ لوک بیماری غریبی دی کان نہیں سی کردے۔ نہ جْوٹھے نال کسے دا ٹھوٹھا پلیت ہوندا سی۔ ہندو کْجھ بھٹن دا، چوکے نوں بچاون دا آہر کردے سن، پر رونقے نہیں۔ ہندنیاں بھی چوری چوری رونقے نوں کھوانی۔ چاچی پر بھاتے کہنا ، “ایہہ بھگوان ، کشن طرحاں بھولا اے !”بھولا آہیا کہ پولا آہیا اوس بڑے لاڈ کرنے تے کول بہا کے گلاں ستیاں رونقے دیاں۔ رونقے دنیا جہاں دے قصے سنانے تے رونقے ہر گھر نوں آپنے گھر ہار سمجھیا۔ نہ لاڈلے پڑھن پڑھان کیتا نہ کجھ کھٹن کمان۔ پیو نوں ہٹی تے ماڑا جیہا ہتھ پواونا پر مرضی نال۔ پر سارے محلے اوہدی مجمانی تے اوہدے لاڈ۔ جوان ہویا تے ستاں کڑیاں دے رشتے آئے۔ پیو پچھیا، کیہدے نال کرئیے ؟”تے رونقے ہس کے آکھیا “سبھ نال۔ اسیں ناراض تے نہیں کرنا کسے نوں !”رونقا آہیا لاڈلا، پر گل سچی کردا سی ! ستاں نال ہی اوس نوں پیار سی۔
اج مویا تے شیخ اچھْو نوں پچھیا۔ کیہ گدڑ سنگی سی رونقے کول ؟ شیخے آکھیا، “لوکاں دے جْسے سوہنے ہوندے نیں اوہدی روح سوہنی سی۔ پڑھیا نہیں سی ، بیماری اوس نوں سور پائی تے وتر لایا لوکاں دے لاڈ نے ، سْرت لین آلیاں نے ! ہور کیہ چاہیدا اے بندے نوں ؟ ” شیخ اچْھو بڑا سیانا اے، پر رونقا ودھ سیانا سی ! کدن چاچے رونقے کولوں میں آپ پچھیا، “کیہ گدڑ سنگی اے تہاڈے کول ؟ “”جو رنگے سو رنگے ! “اوہنے ہس کے کہیا۔٭٭