میز،کھوتا تے سوٹا

پنجابی روپ:ڈاکٹر کرامت مغل

بِیت چکے سمیاں دی گل اے اِک درزی سی جو نِکے جہے گھر وچ رہندا ہوندا سی۔ ایہ گھر اجے پِنڈ وِچ سی جہدے نیڑے ای اِک وڈا گھنا جنگل سی۔ درزی دے تِن پتر سن، اوہدے کول اِک بکری وی سی جو ہر دیہاڑے ڈھیر سارا ہراہرا گھاہ چردی رہندی۔ ایس کر کے درزی دے پتراں وِچوں اِک پتر روز ای بکری نوں باہر چران لئی لے جانا پیندا۔
اِک دن اوس دا وڈاپتر بکری نوں باہر چران لئی لے کے گیا۔ اوہ اوس نوں قبرستان لے گیا۔ قبرستان گھاہ نال بھریاپیا سی۔ اوس نے گھاہ کھادا، اچھلی کودی تے فیر ہور کھاون لگ گئی۔ جدوں گھر پرتن دا ویلا ہویا تاں درزی دے پتر نے بکری نوں کہیا کیہ توں رج گئی ایں۔
بکری بولی۔ میں رج گئی آں۔
میں ہور گھاہ دا تِیلا وی کھِچ نہیں سکدی با با با۔ منڈا تے بکری دوویں گھر اپڑے تاں درزی نے پچھیا، کیہ توں بکری نوںکافی کجھ کھوایا؟
منڈے نے جواب دِتا۔
اوہ اینی رج گئی اے کہ اوس کولوں گھاہ دا تِیلا وی نہیں کھِچیا جا رہیا۔
پر دزی ایس نوں پکایقین نہ ہویا۔ اوہ اٹھیا تے بکری کول جا کے پچھن لگا کِیہ توں رج کھادا اے؟
بکری نے جواب دِتا۔
میں کِویںرج سکدی آں۔
اوتھے تاں چگن لئی کجھ وی نہیں سی۔
میں ایدھر اودھر ہر تھاں ویکھدی ای رہی با با با
درزی بہت ناراض ہویا، اوہ اپنے پتر نوں کہن لگا۔ توں جھوٹھاایں۔ بکری تاں بہت بھکھی بھانی اے۔ اوس نے سوٹا پھڑیا تے اپنے پتر نوں کٹیا۔ اوس نے اپنے پتر نوں کئی وار کٹیا تے اچی اچی جہیا کہیا میرے گھروں نکل جا، تے اوہدا سبھ توں وڈا پتر گھرچھڈ کے نکل گیا۔
اگلے دیہاڑ درزی چھیتی ای اٹھ بیٹھاس ی۔ اوس نے اپنے دوجے پتر نوں کہیا وچاری بکری بھکھی بھانی اے، اوہنوں باہر لے جا تے کوئی چنگی تھاں ویکھ کے اوس نوں کجھ کھوا لیا، جِنا چِر بکری رج نہ جائے، بکری نوں گھر نہ لیائیں۔
دوجا پتر بکری نوں باہر لے گیا تے اِک کھیت بھالیا جوتازا ہرے ہرے گھاہ نال بھریا ہویا سی۔ بکری بڑی خش ہوئی۔ اوہنے کھادا پیتا، کھیڈی تے فیر ہور گھاہ کھادا۔ شام نوں دوجے پتر نے پچھیا اچھا بکری دس کیہ توں رج کے کھادا پیتا۔
بکری نے جواب دِتا۔
میں رج گئی۔
میرے کولوں ہِلیا نہیں جا رہیا۔ ہن میں تاں گھاہ دا دوجا تِیلا وی پٹ نہیں سکدی با با
جدوں منڈے نے ایہ گل سنی تاں بہت خش ہویا منڈا تے بکری گھر پرت گئے۔ جدوں درزی نے اپنے پتر نوں ویکھیا، اوس توں پچھیا۔ کیہ اج بکری نے رج کھادا؟
منڈا بولیا۔
اوہ اینی رج گئی اے کہ ہن تِیلاوی نہیں بھن سکدی۔
درزی خش ہویا پر اوہ اپے آپ نوں پکا یقین دواناچاہندا سی۔ اوہ بکری کول گیا تے پچھن لگا کیہ توںرج کھادا؟
شرارتی بکری بولی۔
میں کِویں رج سکدی ہاں۔
اوتھے تاں کجھ کھاون لئی ہے ای نہیں سی۔ میں تاں ایدھر اودھر تکدی ای رہی بس با با
درزی نوں بہت غصا آیا۔ فیر اوس نوں کہن لگا میرے دو بھیڑے پتر نیں۔ اوس نے سوٹا پھڑیا تے اپنے دوجے پتر نوں وی کٹن لگا۔ اوہنوں واہوا کٹیا تے کئی وار کٹیا، چنگی طرحاں کٹ چاڑھن توں بعد کہیا توں جھو ٹھا ایں میرے گھروں نکل جا۔
دوجا منڈا نس گیا۔ درزی بہت دکھی ہویا تے سوچیا۔ ہن صرف میرے کول اِک ای منڈا بچیا اے۔

اوس نے اپنے سبھ توں نِکے پتر نوں کہیا وچاری بکری بہت بھکھی اے، دو دِناں توں کجھ نہیںکھادا۔ ایس نوں باہر لے جا کسے چنگی تھاں تے ایہنوں کجھ کھوا لیا تے جدوں تک ایہ رج نہ جائے گھر نہ پرتیں۔
سبھ توں نِکا منڈا بکری نوںباہر لے گیا اوس نے اِک چراند بھالی جتھے لمے لمے تازے ملوکڑے گھاہ دی بھرمار سی۔ بکری بہت خش ہوئی۔ منڈا وی خش ہو گیا۔ اج بکری ودھیا کھا پی لے گی۔
بکری نے کھادا، فیر کھیڈی تے فیر ہور کھادا۔ جدوں گھر پرتن داویلا سی تاں درزی دے پتر نے بکری نوں کہیا اچھا، بکری کیہ توں ڈِھڈ بھر کے کھادا؟
بکری نے جواب دِتا۔
میں رج گئی۔
ہن ہور نہیں۔
دوجا ہور گھاہ دا تِیلا وی نہیں۔ با با
منڈے نے سنیا تاں اوہ بہت خش ہویا۔ منڈا تے بکری گھر پرت آئے۔ جدوںدرزی نے اپنے پتر نوں ویکھیا اوس نے اوہدے کولوں پچھیا۔ کیہ اج بکری نے رج کے کھادا؟
منڈا بولیا۔
اوہ اینی رج گئی سی کہ اوہدے کولوں ہِلیا وی نہیں سی جا رہیا۔
درزی نے اپنے آپ اندر ای سوچیا۔ ایہ ای تاں باقی دو وی کہند ے سن۔ یقین کرن لئی اوہ بکری کول گیا تے پچھیا کیہ توں رج کھادا؟
بہت ای شرارتی بکری بولی۔
میں کِویں رج سکدی آں۔
کھان لئی کجھ ہے ای نہیں سی۔
میں تاں ہر تھاں ایدھراودھر بھالدی ای رہی با با۔
دردی نوں تپ چڑھ گئی۔ اوس کہیا میرے سارے ای منڈے بھیڑے نیں اوس نے سوٹا پھڑیا تے اپنے سبھ توں نِکے منڈے نوں کٹن لگا۔ اوس نوں کئی وار کٹیا، اینا کٹیا کہ سوٹا وی ٹٹ گیا۔ تِیجا منڈا وی دوڑ گیا۔ درزی بہت ای دکھی ہوکے بہ گیا۔ اوس سوچیا ہن میرا کوئی پتر کول نہیںاے۔
اگلے دیہاڑ درزی اٹھیا تے سوچن لگا میں ہن اِکلا آں۔ میرے کول کوئی پتر نہیں جو میری مدد کر سکے۔ مینوں ہن آپ ای بکری دی دیکھ ریکھ کرنی ہوئے گی۔ اوہ آپ ای بکری نوں باہر لے گیا۔ اوس نوں بڑی ای وڈی چراند لبھ گئی۔ اوس نے بکری نوں کہیا اج تیرے کول کھان لئی وادھو اے توں ایتھے چردی رہ میں اپنے کم کرن چلاں شاماں نوں آ کے تینوں لے جاواںگا۔ درزی اپنے گھر کجھ کم نبیڑن چلا گیا۔ بکری نے سارا دن ای کھادا پیتا تے کھیڈدی رہی۔ اوہ بہت بہت خش ہوئی جدوں شام ہوئی درزی آیا تے اوس نے پچھیا۔ اچھا بکری دس کیہ توں رج کھادا؟
اوہ بولی۔
میں رج گئی آں
ہن میرے کولوں ہِلیا نہیں جا رہیا۔
ہور تِیلا وی چکیا نہیں جاندا بابابا؟
درزی نے بکری دا جواب سنیا تے بہت خش ہویا۔ اوہ بولیا اج توں رج رج کھادا اے۔ اج توںمیرے بے کار پتراں سنگ نہیں سی، فیر اوہ بکری نوں گھر لے آیا۔ جدوںاوہ اوتھے اپڑے اوس نے بکری نوں ویکھیا تے بولیا اج تے توںپہلی وار رج کھادا ہوئے گا۔
پر بے وقوف بکری نے جواب دِتا۔
میں کِویں رج کھا سکدی آں۔
اوتھے کھاون لئی کجھ وی نہیں سی۔
فیر میں ایدھر اودھرہر تھاں ویکھیابابابا
جدوں درزی نے ایہ سبھ سنیا تے اوس نوں اپنی غلطی دا احساس ہویا کہ اوہدے پتر چنگے منڈے سن پر بکری اِک بھیڑا جنور نِکلیا۔ اوہنوں تپ چڑھ گئی تے اوس نے بکری نوں کہیا میں تینوں اجہیا سبق سکھاوا گا جہڑا توں کدے بھل نہیں سکیں گی۔

اوس نے اپنا استرا پھڑیا تے بکری دا سر من دِتا۔ فیر اوس نے چھانٹا پھڑیا تے بکری نوں واہوا کٹیا۔ اوس نے اپنے پتراں نوں جہڑی کٹ چاڑھی سی اوس توں وی ودھ بکری نوں ماریا۔ بکری نس گئی۔ درزی بہت تھکیا ہویا تے دکھی رہیا۔ ہن تاں اوہدے کول نہ اوہدا کوئی پتر سی تے نہ ای بکری رہی۔ اوس نوں اِکلے پن دا احساس ستاون لگا۔
سبھ توں وڈا منڈا شہرچلا گیا تے اوتھے نوکری کرن لگا، اوتھے اوہ اِک ترکھان کول ملازمت کرن لگا۔ اوس دی چنگیائی توں ترکھان بڑا خش سی۔ اوس نے کم سِکھیا تے گھر نوں پرتن دا فیصلا کرلیا۔ پرتن توں پہلاں ترکھان نے اوہنوں اِک میز دا تحفا دِتا جو لکڑ دا بنیا ہویا سی۔
ترکھان نے اوس نوں کہیا ایہ اِک عام میز لگدا اے پر ایہ ہے خاص میز۔ اصل وِچ ایہ اِک جادوئی میز اے جدوں تسیں کہو گے میز، بھر جا اِک صاف میز پوش، پلیٹاں، چھریاں کانٹے سوادلاکھانا میز اتے آ جاوے گا۔
سبھ توں وڈے منڈے نے کہیا ایہ واقعی اِک جادوئی میز نوں لے کے میں بہت خش آں اوس نے ترکھان دا شکریا ادا کیتا تے گھرنوں پرتن دے لمے پینڈے ول ٹر پیا۔ اوہ اپنے پیو تے بھراواں نوں دبارا مِلنا چاہند سی۔ اوس نوں گھر بہت چیتے آن لگا۔ اوہ اپنا میز پیو نوں وِکھانا چاہندا سی۔ اوس سوچیا۔ میرا پیو غصے نہیں ہوئے گا کیوں جے میرے کول اوہناں نوں دین واسطے کجھ چنگا اے۔
پندھ وِچ کئی دِن بِِیت گئے۔ جدوںاوس نوں بھکھ لگدی، اوہ کوئی سنسان جہی تھاں بھالدا اوتھے اپنا میز رکھدا تے کہندا بھر جا، میز کھانا میز اتے آ جاندا تے اوہ رج کے کھاندا۔
اِک رات، اِک نوجوان سراں وچ آگیا۔ سراں وچ پروہنے ای پروہنے سن۔ اوہناں نے نوجوان نوں جی آیاں نوں کہیا تے کھانا کھاون دی دعوت دِتی۔ نوجوان نے کہیا تہاڈا سبھ دا بہت بہت شکریا پر میرے کول کھاون لئی ڈھیر ساری خوراک اے، مہربانی کرکے آئو تے میرے نال رل کے کھائو۔
سبھ پروہنے ہسن لگ پئے۔ اوہناں نے سوچیا۔ “نوجوان مذاق کررہیا اے تے اوہدیکول کوئی کھانا نہیں جو کسے ہور نوں دے وی سکے۔
نوجوان نے اپنا نِکا جہیا لکڑی دا میزا کمرے دے وچکار رکھیا تے بولیا بھر جا، میز میز فوری طور تے سوادی سوادی کھانیاں تے اعلا شربتاں نال بھر گیا۔ پرہنے حیران ہوئے۔ نوجوان نے کہیا آ میرے نال کھائو پروہنے ایہ شاندار کھانا کھا کے بہت ای خش ہوئے۔
سراں دے مالک نے جد ایہ سبھ ویکھیا تے سوچیا جے میرے کول کوئی اجہیا میز آ جاوے تاں میںامیر ہو جاواںگا۔ اوس کول اِک پرانا میز سی جو ہوبہو نوجوان دے میز ورگا سی پر اوہ جادوئی میز نہیں سی جدوں نوجوان سوں گیا تے اوس نے اوہدے میز دی تھاں اپنا میز رکھ دِتا۔ ہن درزی دے پتر کول اِک عام جہیا لکڑی دا میز سی۔
دھمی ویلے ای اوس نے اپنا پینڈا کھِچنا شروع کیتا ، اوہ ایس گل توں بلکل انجان سی کہ اوہدا میز وٹا لیا گیا اے۔ اخیر اوہ گھر اپڑ ای گیا۔ اوہدا پیو اوہنوں ویکھ کے بہت خش ہوگیا تے اوس نوں جی آیاں نوں کہیا۔
جدوں نوجوان نے ارام کرلیا تاں اوہدے پیونے کہیا ہن دس میرے بچیا کہ توں کیہ کیہ سِکھیا اے؟
نوجوان نے جواب دِتا میں ترکھانا کم سِکھیااے۔
بہت ودھیا اوہدے پیونے کہیا، پر مینوں دس اینا پندھ کر کے توں کیہ لیایا ایں۔
پتر نے اِک نِکا جہیا میز اپنے پیو نوں وِکھایا تے کہیا ایہ ای سبھ توں ودھیا شے اے جو میں اپنے سنگ لیایاہاں۔

درزی نے میز ول ویکھیا تے کہیا ایہ تاں اِک عام جہیا میز اے بس۔
پتر نے جواب دِتا ایہ وکھالی تاں عام لکڑی دا بنیا میز ای دیندا اے پر ایہ حیران کر دین والا جادوئی میز اے۔ جدوں میں ایس میز نوں رکھا گا تے کہواںگا بھر جا، میز تے ایہ ودھیا کھانیاں تے شربتاںنال بھر جاندا اے۔ میں چاہناں کہ اپنے سارے مِتراں تے گوانڈھیاں نوںکھانے دی دعوت دیاں۔
اوہناں نے اپنے سارے مِتراں تے گوانڈھیاں نوں گھر دعوت اتے سدا دے دِتا۔ جدوں ہر کوئی آ چکیا سی تاں ترکھان نے مِتراں تے گوانڈھیاں وِچکارمیز نوں رکھیا تے کہیا بھر جا، میز یقینی گل اے کجھ وی نہیں ہویا ہونا کیوں جے ایہ کوئی جادوئی میز تاں نہیں سی سگوں اِک عام میز سی۔ ترکھان نوں ایس گل دی اکا ای سمجھ نہیں آ رہی سی۔ سار یمِتر اتے گوانڈھی ہسن لگ پئے تے اوہ کافی دکھی وی ہوئے۔ ترکھان نو ںکافی شرم وی محسوس ہوئی۔ ہر کوئی واپس چلا گیا۔ درزی وی اپنے کم وِچ رجھ گیا۔ نوجوان ترکھان نے کوئی ملازمت دی بھال کیتی تے نوکری کرن لگ گیا۔
دوجا پتر اِک دور دراڈے پِنڈ وِچ جا وسیا تے اوتھے آٹا پیہن والی چکی اِک وِچ نوکری کرن لگا۔ اوہ سخت محنت کرن والا ملازم سی۔ جِس کر کے آٹا پیہن والی چکی د ا مالک اوس توں ڈھیر خش رہیا۔ دوے پتر نے کجھ دیر ملازمت کرن توں بعد واپس گھر نوں جاون دا فیصلا کیتا۔ پرتن توں پہلاں مالک نے اوس نوںکہیا توں بڑا ودھیا ویلا بِتایا اے میں تینوں اِک تحفا دیواں گا۔ میں تینوں تحفے وچ اِک کھوتا دیاںگا جو نہ تے کوئی چھکڑا کھِچے گا تے نہ ای کوئی بوری چک کے لے جاوے گا۔
نوجوان نے پچھیا تے فیر ایہدا فایدا کیہ؟ مالک نے کہیا اوہ مونہ وِچوں سونا اگلے گا۔ اوہدے ساہمنے کپڑا رکھو تے اوس نوں کہو اشرفیاں اوہ اپنے مونہ وِچوںسونا کڈھ کے اوتھے سٹے گا۔
آٹا پیہن والی چکی دے مالک نے اِک کپڑا کھوتے دے مونہ اگے کیتا تے بولیا اشرفیاں کھوتا کھنگھیا تے سونے دِیاں دو اشرفیاںسٹیاں۔ نوجوان نے کہیا ایہ واقعی ای جادو والا کھوتا اے تے مینوںایہ لبھ کے بہت خشی اے۔
اوس نے اپنی چکی دے مالک دا شکریا ادا کیتا تے گھر نوں سفر دا مڈھ رکھیا۔
اوہ دبارا اپنے پیو تے بھراواں نوں ملناچاہندا سی۔ اوہنوں گھر وار وار چیتے آ رہیا سی۔ اوہدے کول جادوئی کھوتا سی جو اوہ اپنے پیو نوں وِکھانا چاہندا سی۔ اوس نے سوچیا انج میرا پیو میرے تں غصے نہیں ہوئے گا۔ جدوں اوس نوں کھان پِین یاں کسے ہور وستو (شے) واسطے لوڑ ہوندی اوہ کپڑا کھوتے دے موہرے کردا۔ کھوتا کھنگھدا تے فیر سونا باہر سٹ دیندا۔
اِک رات، اِک نوجوان ،چکی دا ملازم اِک پرانی سراںوچ جا وڑیا۔ اوہداوڈا بھرا وی ایسے ای سراں وچ ٹھہر چکیا سی تے اپنے جادوئی میز نوں ایتھے ای گوا چکیا سی، پر اوہنوں ایہ سبھ اکا نہیںسی پتا۔ سراں دامالک اوس نوں بوہے اتے ای مل گیا اوس نے کہیا میں تہاڈے کھوتے نوں بنھ دیاںگا۔
چکی دے ملازم نے کہیا، تسیں تکلیف نہ کرو میں ایس نوں اصطبل وچ چھڈ آئونا میں آپ ای ایہنو ںبنھ دینا فیر مینوںیاد رہے گا کہ ایہ کِتھے اے۔
سراں دے مالک نوںایہ سبھ عجیب لگا، اوہنے سوچیا صرف مہاتڑ لوک ای اپنے کھوتیاں دی دیکھ ریکھ آپ کردے نیں۔ فیر نوجوان نے سونے دیاں دو اشرفیاں اپنے بوجھے وِچوں کڈھ کے اوس نوں پھڑائیاں۔ اوس نے کہیا میں کھانے واسطے کجھ ودھیا چاہناں مالک حیران رہ گیا۔ اوہ نوجوان چکی دے ملازم واسطے ودھیا خوراک لے کے آیا تے جدوں اوہ سبھ کھا چکیا تاں اوس نے سراں والے کولوں پچھیا کیہ ہور پیسیاں دی لوڑ وی اے؟

سراں دا مالک لوبھی سی ایس کرکے اوہ بولیا ہاں دو اشرفیاں ہور
نوجوان نے بوجھے وِچ ہتھ پایا، اوتھے کجھ نہیں سی۔ اوس نے کہیا اِک پل انظار کرو میں ہنے ای گیا تے کجھ پیسے لے آندا۔
سراں دے مالک نوں تجسس ہویا، اوہ نوجوان دا پچھا کردا ہویا اصطبل اپڑیا تے چوری چوری ویکھن لگا۔ نوجوان نے اِک کپڑا کھوتے دے ساہویں کیتا تے کہیا سونے دیاں اشرفیاں کھوتے نے اشرفیاں تھک دِتیاں۔
سراں دا مالک بہت ای لوبھی نکلیا اوس سوچیا ایہ تاںبڑ ی سوکھت نال سونا حاصل کرن دا ڈھنگ اے ایہ کھوتا تاںمیرے کول ای ہونا چاہیدا اے۔
نوجوان نے اشرفیاں، سراں دے مالک نوں پھڑائیاں تے آپ سوون چلا گیا کیوں جو اوہ کافی تھکیا ہویا سی او ہ فوری ای منجے تے پیندیاں ای سوں گیا۔ جدوں اوہ سوںچکیا تاں سراں دامالک اصطبل ٹر گیا، اوس نے جادوئی کھوتے دی تھاں اِک سدھارن جہیا کھوتا اوتھے بنھ دِتا۔ ہن سراں دے مالک کوئی جادوئی میز تے جادوئی کھوتا وی سی۔
صبح سویرے نوجوان نے اپنے پیو دے گھرول پند ھ شروع کیتا۔ اوہنوں پتا ای نہ لگیا کہ اوہدے کول غلط کھوتا اے۔ آخر کاراوہ لمے پینڈے مگروں گھر اپڑ ای گیا۔ اوہدا پیو اوس نوں مِل کے بہت خش ہویا تے اوہنوں جی آیاں نوںکہیا۔
جدوں نوجوان نے ارام کرلیا تاں اوس دے پیو نے پچھیا۔ میرے سوہنے پتر دس ہن توں اینے لمے چِروِچ کیہ سکھیا؟
نوجوان نے دسیا میں اِک چکی چلانا سِکھ چکیا آں۔
ایہ تاں بہت ودھیا گل اے۔ اوس دے پیو نے جواب دِتا۔ پر مینوں ایہ وی دس کہ اپنے پندھ بعدوں توں کیہ نال لے کے آیا ایں؟
صرف اِک کھوتا۔ اوس دے پترنے جواب دِتا۔
ایتھے تاں ڈھیر سارے کھوتے پہلاں ای نیں پیو نے دسیا۔
ہاں پتر دسن لگا۔ پر ایہ کوئی عام کھوتا نہیں جدوں میں کہناں اشرفیاں تے ایہ شریف جانور اپنے مونہ وِچوں سونے دیاں اشرفیاں کڈھدا اے۔ مینوں اپنے مِتراں تے گوانڈھیاں نوں سدا دین دیو، میں تاں اوہناں نوںوی دولت مند بنا دیاں گا۔
درزی ایہ سن کے بہت خش ہویا۔ اوس نے کہیا جے انج ہو گیا تے میں وی کم کرنا بند کردیاں گا۔ فیر اوہناں نے اپنے سارے مِتراں تے گوانڈھیاں نوں اپنے گھربلالیا۔
جدوںہرکوئی آ چکیا سی تاں نوجوان نے کھوتے دے ساہمنے اِک کپڑا رکھیا تے کہیا اشرفیاںپر کھوتا نہ تاں کھنگھیا تے نہ ای سونے دِیاں اشرفیاں مونہ وِچوںکڈھیاں۔ اوہ بڑا شرمندا تے پریشان ہو گیا۔ اوتھے موجود لوکی بڑے دکھی ہو گئے کیوں جے اوہ حالے وی مہاتڑ دے مہاتڑ ای سن۔ ہر کوئی انج ای گھر چلا گیا جوی ںآیا سی، درزی وی واپس اپنے کم وِچ رجھ گیا۔ نوجوان نے اِک آٹے پیہن والی چکی تے نوکری کرئی۔ اوہنوں تے اوہدے بھر ا نوں ہن پتا چل گیا سی کہ سراںدا مالک ای اصل چور اے۔
درزی دا سبھ توں نِکا پتر دور دراڈے شہر چلا گیا تے اوتھے جا کے خرادیا بن گیا۔ اوہ چنگا کاما سی۔ خراد چلانا اِک اوکھا کم اے تے ایس نوں سِکھن لئی وی لما چِر لگدا اے۔ اِک دیہاڑے اوہدے سبھ توں وڈے بھرا نے اوہنوں چِٹھی لِکھی جہدے وچ اوس نے سراں دے مالک دی دھوکھے بازی نوں کھولھ کے بیان کردِتا۔
درزی دے سبھ توں نِکے پتر نے سبھ کجھ سِکھ لیا سی تاں اوس نے ایتھوں جاون دا فیصلا کیتا۔ جاون توں پہلاں اوس نوں خرادیے نے اِک تحفا دے دِتا۔ اوس نے تحفے وجوں اِک بوری دِتی تے اوس نوں دسیا کہ ایہدے وِچ اِک سوٹا اے۔ (جاری اے)

نوجوان نے آکھیا بوری تاں میرے واسطے فایدے مند ہوسکدی اے پر سوٹے دا میں کیہ کراں گا؟
میں تینوں دسدا ہاں خرادیے نے جواب دِتا۔جے توں کدے کِسے اوکڑ (مشکل) وچ پھس جاویں تاں ایہ لفظ بولیں سوٹے! بوریوں باہر آ سوٹا باہر نکل کے اوہناں نوں کٹ چاڑھے گا۔ ا یہ اوہناں نوں اینامارے گا کہ اِک ہفتااوہ اٹھ کے ٹر پھِرنہیں سکن گے تے ایہ اودوں تیکر رکے گا نہیں جدوں تیکرتوں ایہ نہ کہویں سوٹے! بوری وچ چلا جا۔
نوجوان نے خرادیے دا شکریا ادا کیتا۔ بوری وچ سوٹا رکھ کے اوہ بہت خش سی۔ اوس نے خرادیے نوں چھڈیا تے اپنے گھر ول نوں ٹر پیا۔ اوہ اِک وارفیر اپنے پیو تے بھراواں نوں ویکھنا چاہندا سی۔ او س نوں گھر چیتے آ رہیا سی۔
شہر اوس دے گھرتوںکافی دور سی جِس کر کے پندھ مکدیاں مکدیاں کئی ہفتے بِیت گئے۔ راہ وِچ کجھ لوکاں نے اوس اتے ہلا بول دِتا۔ نوجوان خرادیے نے کہیا سوٹی بوریوں باہرآ۔ سوٹا جیوںچھال مار کے باہر آگیا تے جدوں تک اوہ مار کھا کھا کے ڈِگ نہیں گئے ، اوہ رکیا نہ۔
اِک رات، نوجوان خرادیا سراں وچ اپڑیا۔ اوہدے دو بھرا پہلاں ای ایس سراںوچ آ کے اپنے تحفے گوا چکے سن۔ اوہ بیٹھیا تے سراں دے مالک نال گلبات کرن لگا۔ اپنے سفر دوران جہڑیاں عجیب غریب شیواں اوس نے ویکھیا، سن اوہناں بارے دسن لگا۔ فیر اوس نے کہیا میں سنیا اے تیرے کول اِک جادوئی میز تے کھوتا وی اے۔ پر مینوں ایس گل دا کوئی ساڑا نہیںاے کیوں جے میری بوری وِچ ایس توں وی ودھیا شے اے۔
سراں دے مالک نے ایہ سبھ بہت دھیان نال سنیا۔ اوس نے سوچیا اخیر ایہ کیہ ہو سکدا اے؟ ہو سکدا اے بوری وچ قیمتی انملے پتھر ہون گے جو میرے ہو جاون گے۔چنگیاں شیواں تِن وِچ ای آندیاں نیں مینوں ایہ بوری حاصل کرنی ای ہووے گی۔
واہوا دیر ہو چکی سی تے نوجوان کافی تھک وی چکیا سی۔ اوہ بوری نوں سرہانا بناکے لما پے گیا۔ سراں دے مالک نے انتظار کیتا۔ جدوں اوس نوں لگیا کہ نوجوان خرادیا گوڑھی نیندر سوں چکیا اے تاں اوس نے پولے پولے اوہدے سر ہیٹھوں بوری کھسکا لئی۔ اوہ کوئی ہور ای بوری اوس تھاں تے رکھنا چاہند سی پر نوجوان خرادیا ستا نہیں سی۔ جدوں مالک نے بوری اپنے ہتھاں وچ پھڑی ہوئی سی نوجوان خرادیا اچی جہی بولیا سوٹے، بوریوں باہر آ۔
سوٹا بوری توں باہرآ کے سراں دے مالک نوں کٹن لگا تے اوہنوں چنگی بھلی کٹ چاڑھ دِتی۔ اوس نے رحم لئی بڑی چِیک پکار کیتی پر سوٹا اوس نوں وجی گیا اوہ رکن داناں ای نہیں سی لے رہیا۔ آخر کار سراں دا مالک زمین اتے ڈھیہ گیا تاں نوجوان کہن لگا جے توں مینوں میز تے کھوتا فوری نہ دِتا تاں سوٹے والی کھیڈ وار وار ہوندی جائے گی۔
سراں دا مالک چِیکن لگا انج نہ کریں سوہنے میں تینوں سبھ کجھ دیندا ہاں رب دا واسطا ای ایس نوں روک۔فیر نوجوان نے کہیا سوٹے !بوری وچ لک جا۔
سویر ہوئی تاں نوجوان خرادیا اپنے گھر ول لمے پینڈے کچھدا گھراپڑ ای گیا۔ درزی اوہنوں ویکھ کے بہت خش ہویا تے اوہنوں جی آیاں نوں کہیا۔ نوجوان نے جدوں ارام تاں پیو نے پتر نوں کہیا ہن دس پترا توں ایس دوران کیہ سِکھیا اے؟
نوجوان خرادیے نے جواب دِتا میں خرادیے دا کم سِکھیا اے
ایہ تاں بہت ودھیا اے۔ اوس دے پیو نے کہیا۔ پرمینوں دس توںواپسی تے اپنے نال کیہ لے کے آیا ایں؟
اِک بہت ای قیمتی انملی شے پتر نے جواب دِتا۔ بوری وِچ اِک سوٹا اے۔
کیہ؟ پیو نے پکاریا۔ اِک سوٹا؟ ایہ تاں کِسے وی تھاں توں مل سکدا اے ۔

اِک بہت ای قیمتی انملی شے پتر نے جواب دِتا۔ بوری وِچ اِک سوٹا اے۔
کیہ؟ پیو نے پکاریا۔ اِک سوٹا؟ ایہ تاں کِسے وی تھاں توں مل سکدا اے ۔ کِسے وی رکھ توں وڈھیا جا سکدا اے۔
پر ایہ کوئی سدھارن سوٹا نہیں اے۔ جدوں کوئی مینوں مارنا چاہوے تے میں کہناں سوٹے! بوری تو ں باہرآ۔ سوٹا باہر آ جاندا اے تے اوہناں نوں کٹدا اے۔ ایس حیران کر دین والے سوٹے نال میں اپنے بھراوا دے جادوئی میز تے کھوتے نوں وی سراں دے مکار مالک توں حاصل کرلیا اے۔ ہن اپنے سارے مِتراں تے گوانڈھیاں نوںسدا دیو، میںاوہناں نوں میز تے کھوتا وِکھاواں گا۔ اسیں اوناں نوں سوٹا تے سونا دے سکنے آں۔
بڈھے درزی نوں ایہ سبھ عجیب لگ رہیا سی پر اوس نے اپنے دو پتراں اوہناں دے سبھ مِتراں تے سبھ گوانڈھیاں نوںسدا گھلیا۔
سبھ توںپہلاں نوجوان خرادیا، کھوتے نوں اندر لے کے آیا۔ اوس نے اپنے بھرا نوں کپڑا دِتا تے کہیا ہن کھوتے نوں اشرفیاں والے الفاظ کہہ۔
چکی والے نے کپڑا کھوتے دے اگے کیتا تے کہیا سونے دیاں اشرفیاں کھوتے نے کڑا سونے دِیاںاشرفیاں نال بھر دِتا۔ ہر کسے نے اپنے بوجھے بھر لِتقے کیوں جے اوتھے ہر کسے واسطے وادھو سونا سی۔
فِر، نوجوان خرادیے نے اپنے دوجے بھرا نوں میز پھڑایا تے اوس نوںکہیا میرے پیارے بھرا ہن ایہنوں خاص لفظ بولو۔
ترکھان نے میز نوں ہیٹھاں رکھیا تے کہیابھر جا میز اِک پل وچ ای میز ون سونیاں کھانیاں تے شربت نال بھر گیا۔ اوہناں سبھ نے رل مِل کے دعوت اڈائی۔ اوہناں نے کھادا پیتا، گیت خشی دے گائے تے ساری رات نچدے رہے۔ ایہ اِک حیران کر دین والی دعوت بن گئی۔
درزی نے اپنے سارے اوزار پرانہ رکھے فِر اوس نوں اک الماری وچ رکھ کے تالا لا دِتا۔ ایس توں بعدوں اوہ اپنے پتراں نال ہمیش ہمیش لئی خشی خشی وسن لگا۔
بکری دا کیہ بنیا، اوہ اپنے کیتے تے نموجھان سی کیوں جے درزی نے اوس دے سر دے وال من دِتے سن۔ اوہ لومڑی دے گھورے وچ جا لکی۔ جدوں لومڑی اوتھے آئی تے اوس نوں دو وڈیاں وڈیاں اکھاں نظر آیاں جو اوہنوں گھور رہیاںسن۔ لومڑی ڈر کے نس گئی۔ لومڑی، رِچھ کول جا اپڑی۔ رِچھ نے پچھیا کیہ ہویا لومڑیئے؟ توں ڈری ڈری لگ رہی ایں۔
لومڑی بولی مینوں ڈر لگ رہیا اے جدوں میں اپنے گھورے وچ گئی تاں اوتھے کوئی دیو سی جہدیاں وڈیاں وڈیاں ڈرائونیاں اکھیاں سن جہناں نوںویکھ میں نس آئی۔
گھبرا نہ رِچھ بولیا۔ میں اوہنوں نساون وچ تیری مدد کراں گا۔
اوہ دوویں لومڑی دے گھورے ول گئے پر جدوں رِچھ نے وی اوہ دو ڈرائونیاں وڈیاں اکھاں ویکھیاں اوہ وی ڈر کے نس گیا۔
رِچدی ملاقات مدھو مکھی نال ہوئی۔ مدھو مکھی نے پچھیا۔ رِچھا توں ڈریا لگدا ایں تیرے نال کیہ واپری؟
رِچھ نے دسیا مینوں ڈر لگ رہیا اے میںلومڑی نال اوہدے گھورے چ گیا اوتھے کوئی بہت وڈا دیو اے جہدیاں وڈیاںڈرائونیاںاکھاں نیں اسیں اوہنوں نسا نہیں سکدے۔
مدھو مکھی بولی تیری جاچ میں نِکچو جہی تے کمزورآں، پر شاید میں تیری مدد کر سکنی آں۔
مکھی اڈ کے لومڑی دے گھورے کول اپڑی۔ اوہ اندر وڑی تے بکری دے گنجے سر اپر جا بیٹھی۔ اوس ن بکری نوں ڈنگ ماریا۔ بکری چِیکیبابابا فیر اوہ باہر نوں نکلی تے دوڑدی ہوئی چلی گئی اوس دن توں اج تیکر کسے نوں نہیں پتا چلیا کہ اوہ آخر گئی کِتھے اے۔