جا او یار حوالے ربـ دے۔۔۔

مدثراقبال بٹ

وزیر آباد دی دھرتی نال میرا رشتہ ماں پتر والا اے۔میںاس دھرتی دا پتر آں تے ساری حیاتی ایہدیاں محبتاں ہیٹھاں ساہواں لینداں رہیاہاں۔ اس مٹی دی خشبونوں ہمیشہ اپنے رت اندر محسوس کیتا ، میں جتھے وی ہویا اپنے وزیر آباد نوں اپنے نال محسوس کیتا۔میں جیہدوں وی وزیر آباد دا نال لیندا سی یا اس مٹی دی کوئی گل چھیڑدیندا سی تے میرے سامنے طاہر وزیر آبادی دی ہسدی ہوئی سوہنی صورت آجاندی سی ۔اوہدیاں گلاں ،اوہدا پیار،اوہدا اٹھنا بیٹھنا تے میرے دکھ سکھ وچ انج سانجھ کرنا جیویں میرے اُتے بیتی اوہدے نال بیت رہی اے،اک عجیب سکون دا احساس ہمیشہ تازہ رہندا سی۔میں جیہدوں وی وزیر آباد گیا میرا میزبان طاہر ای ہویا۔اوکھے سوکھے ویلے میرا ساتھ دتاتے حیاتی دی دھپ چھاں نہیں ویکھی،بس ایہہ ویکھیا کہ میرے مونہوں کیہڑی گل نکلی اے۔اوہنے ہمیشہ میرے بولاں دا پالن کیتا تے میرا سر اُچا رکھیا۔طاہر وزیر آبادی میری دھرتی دا نیک پتر سی،اوہ میرا ویر وی سی تے مِتر وی، اسیں دونویں اپنی مٹی تے پنج دریاواں دی دھرتی دی سیوا نوں ای اپنی حیاتی دا مقصد بناکے ٹرے ساں۔۔۔۔میں پنجابی صحافت ول آیا تے طاہر نے کالم کاری دے راہیں میرے موہڈے نال موہڈا جوڑیا۔اوہنے اجہے نثر پارے لکھے کہ سبحان اللہ،پڑھدیاں پتا لگدا سی کہ روشنائی نال نہیں،ماں بولی دی پریت نال لکھے ہوئے اکھر نیں۔سماجی موضوعات، انقلابی تبدیلیاں تے اوہدے اندر ہے ای سن پر اوہ جد سیاسی موضوع اُتے وی لکھدا تے کمال کردیندا۔طاہر کدی وی اپنی لکھت نوں پھکڑ پن دی ہوا وی نہیں سی لگن دیندا۔جو لکھدا ،سوہنا تے سلکھنا۔اوہدی شاعری روایتی گلاں تو بہت دور سی،اوہ نویں روایت نو ں پیدا کرن والا شاعر سی۔اوہنے نویکلے خیال نوں سوہنے لہجیاں دا روپ دتا۔طاہر وزیر آبادی اج دی پنجابی دا وڈا شاعر سی جیہدے پیراں اُتے پیر دھر کے ٹرن والیاں دی اک وڈی تعداد اے۔طاہر وزیر آبادی صرف شاعر یا کالم کار ای نہیں سی،اوہ سُچا پنجابی سیوک سی جنھوں اپنی دھرتی دی رہتل دے ہر رنگ نال پیار سی۔اوہدا لباس،گل بات کرنا تے میل ورتن،سارے دے سارے رنگاں اندر پنجاب رچیا ہویا سی۔میں اوہنوں ہمیشہ پنجابی دی پہچان تے وزیر آباد دی شان آکھیا۔اوہ محبت دا شاعر سی ،محبتاں لکھدا رہیا،محبتاں ونڈا رہیا تے اخیر اس دیہاڑے چلانا کرگیا جنھوں لوکی محبت دا دن آکھ دے نیں۔اوہ میری محبت سی،میرا ویر میرا مِتر،میرا برخوردارتے وزیر آباد اندرمیرا ہمیشہ دا مجمان۔طاہر وزر آباد وچ ہندا سی تے مینوںکچھ وی اوپرا نہیں سی لگدا۔سب اپنا لگدا سی،ہر شے وچ اپنائیت سی۔اوتھوں دی ہر گلی،ہر راہ مینوں اپنی ہمراز تے محبت نال بھری محسوس ہندی سی۔اج طاہر نوں رخصت کرن گیا تے کسے مینوں وزیر آباد دی حداُتے خوش آمدیدنہیںآکھیا۔مینوں اوہ گلیاں پہلی واری اوپریاں لگیاں جیہڑیاں میرے آون اُتے خوشیاں نال ہال پاوندیاں سن،اوہناں دیاں نظراں ہور سن۔مینوں وزیر آباد دی جُو اندر جاندیاں عملاًمحسوس ہوگیا کہ اج وزیر آباد تے ہے پر ایہدی دھرتی اُتے محبتاں بن کے وسن والا طاہر نہیں ،جنھیں اپنے ناں دے نال اپنے شہر دی شان نوں وی اُچاکیتی رکھیا۔اج وزیر آباد دی دھرتی نے اپنا اوہ انمُلا ہیرا گنوایااے جیہدا مُل کوئی شے ہوای نہیں سکدی۔اج پہلی واری طاہر وزیر آبادی دے یار اہدیاں باواں وچ نہیں سن،بلکہ اوہ اوہناں دے موہڈیاں اُتے سی۔اج پہلی واری ہوئیاکہ اسیں طاہر دے گھر گئے پر اوہ اٹھ کے نہیں ملیا۔سلام چے پہل کرن والے نے سلام دا جواب وی نہیں دتا۔بس چپ چپیتا لمے پیا رہیا جیوں خورے کنھیاں صدیاں دے جگراتے اج گوڑی نیندرے سُتے سن۔اسیں سب یار بیلی اج اپنے انملے مِتر نوں ٹورن گئے ساں،وزیر آباددی مٹی دے سپردے کیتا تے پہلی واری روندیاں اکھاں نال پرتے۔اج وزیر آباد تو واپسی ہوئی تے پہلی واری طاہر نہیں سی،اوہ جیہڑا ہمیشہ اللہ بیلی آکھ کے رخصت کردا سی،اج باہر چھڈن تیکر نہیں آیا۔میں وزیر آبادوں اکلا پرتیا،تے ہر اوہ بندا اکلا پرتیا جیہدی طاہر نال پریت سی۔اج ہر اوس مِتر دے ہنجو مٹی اندر سموئے جنھاں دے دکھاں نوں ونڈن والا وزیر آباد دی مٹی ہیٹھاں جا سُتا۔طاہر ہے سی تے وزیر آباد بہت قیمتی سی،اج نہیں ہے تے ایہ شہر وی بڑا ای اوپرا تے دوجیاں شہراں وانگوں لگا جیویں ایہدے وچ ہن کوئی خاص گل نہیں رہی۔ہن وزیر آباد وی لبھے گا کہ کنھے اجیہے پُتر نیں جنھاں اپنے ناں نال شہر دا ناں جوڑ کہ محبتاں دا اظہار کیتا۔کون لبھے گا تے کتھوں لبھے گا اجیہالعل جیہڑا اپنے ناں دے سر اُتے شہر دی پہچان سجا کے ٹُردا رہیا۔نہ لفظ میرا ساتھ دے رہے نیں تے نہ حوصلہ ای ہے کہ میں طاہر جیہے یار دے ٹُر جان دی گل کراں۔جان والے نے بہت چھیتی کیتی،یار جاندیاں جاندیاں چار گلاں تے کردا جانداں۔بڑے ادھار سن،سارے نہ سہی کچھ بھار تے لاوندا جاندا۔چنگی نئیوں کیتی یار۔دلاں دے جانی انج ٹُر جان تے دل نوں سمجھاونا سوکھا نہیں ہندا۔کیویں سمجھاں تے کیویں دل نوں تسلی دیواں کہ ہن تیرے دکھاں دا سنگی ہمیشہ لئی رُس کے ٹُر گیا ای۔ہن وزیر آباد جاویں گا تے سوچ کے جاویں،باواں کھول کے سینے ٹھنڈ پاون والا نہیں رہیا۔ہن اوتھے تیریاں کوڑیاں کسیلیاں گلاں سُن کے وی ہاسیاں وچ اڈاون والا نہیں رہیا۔وزیر آباد ہن تیرا نہیں رہیا ۔۔۔طاہر یار چنگی نہئیوں کیتی۔۔۔جا او یار حوالے رب دے۔۔۔۔