’’اکھراں نوں زبان دین والا شاعر ۔۔۔طاہروزیرآبادی‘‘

پروفیسر شیرازساؔگر

سُک جاوے جد ساہ دا بوٹا
آوے کم کپاہ دا بوٹا
اج سارا دن طاہر حسین وزیرآبادی داا یہ شعر میرے ذہن وچ گونجدا رہیا ۔اگرچہ ا یہ شعر پہلاں وی سنیا تے سنایا پر اج ایس شعر دے دماغ وچ اٹک جان دی وجہ ایہ سی کہ اج دے دن طاہرحسین وزیرآبادی اپنے چاہن والیا ں نوں ہمیش لئی داغِ مفارقت دے گئے۔دل بہت اداس تے غمگین اے کہ اج میں ایس عظیم انسان دی تجہیز و تکفین وچ شریک ہویا وا ں جو سا ڈے شہر وچ پنجابی ادب دا مہان شاعر تے پنجابی زبان دا مہا سیوک رہیا اے ۔طاہر حسین وزیرآبادی دا ناں ذہن وچ ا ٓندے ہی اک ایسے شخص دا پیکر نظر سامنے گھم جاندا اے جو ہمہ جہت وی اے تے ہمہ گیر وی ۔اوہ نا صر ف اک کہنہ مشق شاعر سن بلکہ پختہ کارصحافی وی سن۔اوہ شعر کہندے تے شاعری دا حق ادا کردے رہے، کالم لکھدے تے نثر نال انصاف کردے رہے ۔اوہناں دی شخصیت دی سب توں اہم گل ایہ سی کہ انسان بہت چنگے سن ۔انتہائی ملنسار تے خوش اخلاق انسان سن۔پر جِتھے ناانصافی ، کم ظرفی تے ریا کاری دیکھدے تے خموش نہ رہندے۔اوہناں دے دو شعر ویکھو
میرے بُلھاں تے پہرہ اے ، میں اکھراں نوں زباں دیناں
زمانہ پھُل دا وَیری اے ، میں کنڈیاں نوں پناں دیناں
جیہڑے طاؔہر سَدا راہواں چہ میری سولھ گڈھدے رہے
میں دل دے تخت اوہناں نوں سدا بیٹھن دی چھاں دیناں
طاہر حسین وزیرآبادی نے اک وارجِنھوں اپنا بنا لیا فیر آخری دم تک اوہدے نال تعلق نہ توڑیا۔ تے اگر اک وارا وہ خود کسے دے ہوگئے تے فیر سا ری حیا تی اوہدے ہی ہو کے رہے ۔جنھی اوہ اپنے وطن نال محبت کردے سن اوس توں ودھ ا وہ اپنی ماں بولی پنجابی نال محبت کردے سن۔جے کہیا جائے کہ پنجابی نال عشق کردے سن تے مبالغہ نہ ہووے گا۔وزیرآباد وچ پنجابی زبان دی جنہی سیوا طاہر حسین وزیرآبادی نے کیتی اے ، ایہنی نہ پہلے کسی ہورکیتی تے نہ آئوندے ویلے کسے کولوں ہوسکے گی۔طاہر حسین وزیرآبادی اک ایسا ہی سَچا تے سُچا فنکار سی کہ جس نے اپنے اندر دے شاعر دی تشفی دے لئی اپنی ماں بولی نوں چُنیا۔اوہناں دے زیرِ اثر بیشتر شاعرپنجابی دی را ہ وچ گامزن ہوئے تے پنجابی زبان دی ایسی ایسی محفلاںہوئیاں کہ آن والے مہمان عَش عَش کراُٹھے ۔اوہ وزیرآباددی زرخیز ادبی زمین تے پنجابی زبان دا تناور درخت سن ۔ادب دے مسافر ایس درخت دی چھاویں بہہ کے سکون محسوس کردے سن ۔اوہدے مِٹھے پھلاں جیہے شعر سُن کے داد وی دیندے سن تے اوس کولوں داد لین دے متمنی وی رہندے سن ۔۔طاہرصاحب نہ صرف باکمال تخلیق کار سن بلکہ بھرپور تنقیدی شعور وی رکھدے سن۔۔ شعر و ادب دے راہی اوہناں نوںاپنے شعر سنا ئے بغیر قدم اگے نہیں ودھا ون دیندے سن۔ اک وار طاہر صاحب نے کسے شعر اُتے داد دے دتی تے سمجھ لو کہ اوس شعر نوں سند مل گئی ۔اوہ جنم دین والی ماں ، دھرتی ماں تے ماں بولی نال عشق کردے سن تے اوہناں دے شعر ایس گل دی دلیل نیں۔
سچی گل اے ماں نئیں رُسدی
رب ورگی اے تاں نئیں رُسدی
جس شاعر دی تخلیق وچ حیا تی دے سارے رنگ ڈھنگ بولدے ہوئے نظر آون تے سمجھ لینا چاہیدا اے کہ اوس شاعر نے حیاتی دے ہر ویلے نوں چھو کرویکھیا اے ۔اوہ نہ صرف اوہناں ویلیاں نوں چھوندے نیںبلکہ اوہناں نوں محسوس وی کر دے نیں ، ایہناں نوں پکڑ وچ لیا کے غزل دی ڈور وچ پرودیندے نیں۔مینوں پو را یقین اے کہ طاہرحسین وزیرآبادی اپنی تخلیقات دی بدولت سا ڈے وچ مجود رہن گے ۔ اوہناں دی شاعری پنجابی زبان و ادب نوں محبوبہ سمجھن والے عاشقاں دی زبان تے ہمیش روے گی۔ اللہ تعالیٰ اوہناں نوں غریقِ رحمت کرے۔اوہناں لئی اپنا اک شعر
جس دے اکھر زخم بھر دے، سُن کے آوے دل نوں چین
جیہڑا ماں بولی دا عاشق ناں اوہدا طاہر حسین