ناول

علی احمد انور

بابیاں کولوں تویت لیا کے پلاون لگ پئی۔ منتاں منن لگ پئی۔ ہر ملنگ تے مجذوب کولوں دُعا کرواون لگ پئی۔
اک دن اوہناں دے پِنڈ اک جوان ملنگ آیا۔ بھارے جُسے والا اُچا لما ملنگ’ جہدا وڈا سارا مُونہ’ رتے آنے تے بدمعاشاں والیاں مُچھاں سن۔ اوہ ملنگ گھٹ تے مُشٹنڈا زیادا لگدا سی۔ اوہنے دعویٰ کیتا اوہ اک سنیاسی وی اے تے اوہدے کول دُعا تے دوا دوویں ہتھیار نیں۔
بڑے گِڑد بیان بولدا سی۔
اوہ ملنگ بڑیاں ہباں ہبے’ سانوں عورت ول ویکھن دا حکم نہیں۔ کیوں جے ایہ گُناہواں دی پوٹ اے۔ ساڈے گرُو سانوں حُکم دِتا اے۔
سانوں دُنیا دا کوئی لوبھ نہیں۔ سانوں پیسے دھیلے دی کوئی پرواہ نہیں اسیں تاں مُرشد دا حکم من کے لوکاں دی خدمت کرن لئی پھردے آں۔
لوکاں نوں ایہ بڑی بھیڑی عادت اے کہ کوئی دوا مُفت ملدی ہووے تاں ضرور لین گے۔ اِنج ای جے کوئی درویش ہدیئے یاں نذرانے دی منگ نہ کرے تاں اوہنوں فورن ”کرنی والا پیر” من لیندے نیں۔ اوہ بھاویں پیسیاں نالوں وڈا کوئی نقصان کر دیوے۔
اوس ملنگ تے سنیاسی واسطے نویں رنگلی منجی تے ان لگ دوہر وچھائی گئی۔ اوہنے سوتے دی نماز توں بعد موجاں دا علاج کرن دا اعلان کیتا۔
اِک وکھرا کوٹھا جہدے وچ صرف مریضا تے سنیاسی سی۔
اوہنے اپنے جھولے وچوں دُھونی کڈھ کے دُھخائی تے پڑھائی شروع کر دِتی۔
بُوہا کھُلھا رہیا صرف طاق بھیِڑے رہے۔
پتا نہیں اوس دُھونی وچ کوئی نشا سی یاں پڑھائی وچ کوئی منتر سی۔ موجاں بیہوش ہوندی گئی۔ پتا نہیں کِنا چِر اوہ اُچی اُچی پڑھائی کردا رہیا۔ تے کِنّے چِر… بعد اوہنے کُنڈی لائی ۔
موجاں نُوں تاں اودوں پتا لگا جدوں۔
موجاں دے گھر والے بے خبر سُتے ہوئے سن جد سنیاسی ملنگ اپنا جھولا سنبھالدا غایب ہوگیا تے اج تائیں نہیں لبھا۔
موجاں نوں فیر ا وہدی تلاش ای رہی۔
موجاں اپنی گُوڑھی سہیلی نوں ایہ ہڈ واپری سنائی۔ اوہنے اگے اپنی کسے گُوڑھی سہیلی نوں تے ایسراں کُجھ چِر بعد ساریاں نوں پتا لگ گیا۔ لوک اوس سنیاسی دی بھال وچ واہوا چِر رہے۔
مرداں دا مقصد وی سنیاسی کولوں دوائی لینا سی تے عورتاں دا مقصد وی ”دوائی” لینا ای ہووے گا۔
اُنج آکھدے سارے ایہ ای سن کہ جے اوہ سنیاسی سانوں کدھرے جھل گیا تاں اوہدیاں جتھے لتاں نیں اوتھے اوہدا سر کر دیاں گے۔
اوس سنیاسی ملنگ موجاں داجھک لاہ دِتا تے اوس توں بعد اوہنے پچھانہ بھوں کے نہیں ویکھیا۔
موجاں بھاویں کِنی وی عیاش سی پر اوہنے اِک اصول بنایا ہویا سی تے ایس گل دا اوہنے میرے ساہمنے اظہار وی کیتا سی۔
”اپنے شریک نال کدے وی کھیہ مٹی نہیں کھانی چاہیدی۔ شریک خُد یاں فیر شریکنیاں جد وی داء لگا تہانوں مہنا ضرور مارن گِیاں تے شریکاں نال جھگڑا ہوندیاں کہڑی دیر لگدی اے۔ غیر ذات نال یاری لا لئو یاں فیر کمی نال بھیڑ کر لئو۔ شریک نال… کدے وی نہیں۔ شریکنی جدوں مہنا ماردی اے پنجیں کپڑیں اگ لا دیندی اے تے جے مہنا اوہدے پیو بھرا یاں سائیں دا ہووے تے سچا ہووے تاں فیر زمین ویلھ نہیں دیندی کہ بندا نِگھر جاوے۔”
جتھوں تائیں مینوں موجاں دی تواریخ دا پتا اے۔ اوتھے کمیاں نوں زیادا ”حصا” ملیا۔
پر ایہ اصول اوہنے اِک کوڑے تجربے توں بعدبنایا۔
اوس ویلے تک اوہ کھڈکار ہو گئی ہوئی سی تے اِنج دیاں گلاں کر کے اوہنوں نہ تے ڈر خوف آندا’ نہ حیا آندی سی۔ اوس ویلے تائیں اوہ اوتھے اپڑ گئی ہوئی سی۔ جتھے بندا یاں عورت اپنے کسے ہم راز نال ایہو جہیاںگلاں کر کے سواد لیندا اے۔ (جاری اے)