ناول شکارن

علی انور احمد

اوہنے اِک یار اُبھے تے اک لمے بنایا سی۔ اوہ پہلے وی اُبھا لما گاہندی سی۔ اوہدے لئی دوواں کشتیاں وچ لت رکھنی کوئی اوکھی نہیں سی۔
اوہنے کُجھ چِر دوویں پینگھاں جھُٹائیاں۔ اوہ خُش سی کہ اوہدا راز’ راز ای اے تے اک سجن دی دُوجے سجن نوں خبر نہیں اے۔ کیوں جے اوہ اِک دُوجے توں دُور وکھ وکھ پِنڈاں وچ رہندے سن۔
سچی گل تاں ایہ اے کہ اوہ اِکو ویلے دو یار بناون د ے حق وچ نہیں سی۔ پر اوہدی شہرت تے بدنامی نے اوہنوں مجبور کر دِتا۔ جس ویلے تُسیں کسے بھیڑے کم وچ مشہور ہوجاندے او تاں جِتھے تُسیں جاندے او’ تہاتھوں پہلے اوتھے تُہاڈی بدنامی اپڑ جاندی اے۔ خاص طور تے بدنام عورت تے ایہ گل زیادا لاگو ہوندی اے۔ بدنام عورت نوں چنگا بندا وی بھیڑی سوچ نال سوچدا اے۔ جتِھے چنگی تے شریف عورت ساریاں لئی شجرِ ممنوعا ہوندی اے۔ اوتھے بدنام تے بدمعاش عورت ساریاں لئی کھُلِ عام دعوت ہوندی اے۔
موجاں وی اپنی بھیڑی مشہوری پاروں دو سجناں وچ پھسن تے مجبور ہو گئی تے اوہنے سوچیا کہ اوہدا راز نہیں کھُلے گا۔ اوہنوں شاید پتا نہیں سی کہ ایہ دُنیا بہت نِکی اے ایتھے کوئی پتا نہیں تہانوں کہڑا بندا کِتھے مل جاوے۔ کوئی تہانوں اوتھے مل سکدا اے جتھے اوہدے ہوون دا تُساں سوچیا وی نہیں ہوندا۔
موجاں دا اک یار منّھا ٹوبا سی۔ ٹوبے نوں اوہدے اک بیلی دسیا کہ موجاں دی یاری تاں وڈے پِنڈ دے کُوبے لوہار نال وی اے۔
”خبر بلکل پکی تے سچی اے۔ میں سونہ چُک سکناں۔”
منّھا ٹوبا رنڈا سی تے بڑی سنجیدگی نال موجاں نوں اُدھالن دے بارے سوچدا پیا سی۔ اوہ ان تاں رَل کے کھاون دا عادی سی پر رن وچ کسے بگانے بندے دا سِیر اوہنوں وارا نہیں کھانداسی۔ کِتھے منّھا’ موجاں دے سائیں نوں برداشت کرن تے تیار نہیں سی تے کِتھے موجاں دا اِک ہوریار نکل آیا سی۔ٹوبے نوںتاں اگ لگ گئی۔
اوہنے بڑا بھیڑا منصوبا بنایا۔ کُجھ پِیسیاں ہویاں مرچاں دا بندوبست وی کیتا۔ اوہ موجاں نوں رج ”بے عزت” کرنا چاہندا سی۔
ٹوبے دے جہڑے یار موجاں دیاں لُوتیاں لائیاں سن اوہ ہُن موجاں کول اپڑیا۔
”بچ کے رہویں۔ منّھا ٹوبا تیرے تے بدلیا پھِردا اے۔ اوہنوں شک اے تیری کسے ہور نال وی یاری اے۔”
موجاں محتاط ہو گئی تے فیر منّھے تے نہ وِسّی۔
ٹوبے نُوں ہور اگ لگ گئی اوہ سمجھ گیا موجاں نوں کھُڑک گئی اے تے ہُن اوہ شاید ای اوہدے قابو آوے۔ اوہ کچیچیاں وٹن تے دند پیسن لگ پیا۔
اک دن موجاں شہروں سودے دی گٹھڑی چُکی آندی سی جد منّھا سایکل اُتے اوہدا پِچھا کردا اوہنوں آپکڑیا۔ گرمی دے دِن سن۔ وگدا راہ سی۔ موجاں نوں کوئی خاص خطرا نہ محسوسیا۔ اوہ نہر دی پٹڑی اُتے اک ٹالھی دی چھاویں بہ گئے۔ گِلے شکوے شروع ہوئے۔ موجاں من کے نہ دِتا۔ ویسے اوہنوں بڑا غصا آیا۔
”میرااپنا سائیں جہڑا مینوں سہریاں نال ویاہ کے لیایا اے جہدا حق بندا اے اوہ تاں مینوں پُچھدا نہیں کِتھے گئی؟ تے کیوں گئی۔ اوہنے کدی کوئی باندھ نہیں لائی۔ ایہ اگ لین آیا’ مالک پیا بندا اے۔ایہ ہوندا کون اے؟ ایہنے کوئی مینوں مُل خرید لیااے؟”
ایہ اوہنے سوچیا ضرور پر مونہوں نہ آکھیا تے دِل تے جبر کر کے ٹوبے دیاں کوڑیاں پھِکیاں سُندی رہی جد گل وسوں باہر ہوگئی تاں آکھن لگی ”ٹھیک اے منّھیا’ میں گندی’ میں بھیڑی’ تُوں ہُن کوئی چنگی لبھ لے۔ اج توں تیرے میرے دو راہ۔ اپنے درمیان سوہنی نبھ گئی ہُن ایس توں اگے آپاں اکٹھے رہے تاں لازمی کوئی بھیڑا نتیجا ای نکلے گا۔ بہتر اے آپاں ہُنے ای اپنے رستے وکھ کر لئیے۔” ایہ آکھ کے سر اُتے گنڈھڑی رکھ کے اُٹھ کھلوتی۔ منّھاٹوبا وی دِل وچ کُجھ ہور ای دھار کے آیا سی۔ اوہنے ڈب وچوں اُسترا کڈھیا تے موجاں دا نک وڈھن نوں پیا۔ (جاری اے)