کہانی پراگا گڈی

ثروت سہیل

فیر ہن اوہنوں میرے کولوں اک پیسہ وی نہیں لبھن لگا ، بس ٹھیک اے۔’ اوہ تیرے تے مقدمہ کر دے گی،’ اوہدا باپ بولیا۔
کرن دے سو۔فرنیچر دی قسط اگلے ہفتے جمع ہونی ایں، ہربرٹ،مسز سنبری نے ہولی جہیا آکھیا۔ تیری تھاں تے میں تے نہیں دینی۔ فیر اوہ بس چک کے لے جان دے۔سیمویل بولیا۔
مینوں دو پیسیاں دا کوئی بھار نہیں،’ ہربرٹ نے آکھیا۔ ‘میں اوہدی شکل ویکھ سکنا ، جدوں اوہ آ کے اوہدا سامان چک کے لے جان گے ۔ ایہ اوہدے لئی بڑی وڈی گل ہو جانی ایں، تے پیانو ، تے بڑی سوغات سی اوہدے لئی۔ بڑا نایاب خزانہ۔’
بس فیر اگلے جمعے نوں اوہنے بییٹی نوں اوہدا ہفتہ وار خرچہ ناں گھلیا، تے جدوں اوہنے فرنیچر والیاں دی چٹھی اوہنوں گھلی، کہ جے اوہنے فلانی تریخ تک قسط ناں دتی تے اوہ سامان چک لین دے، اوہنے جوابی چٹھی لکھی کہ اوہدے حالات چنگے نہیں تے اوہ قسط نہیں دے سکدا، تے اوہ اپنی سہولت ویکھ کے سامان چک لین۔ بییٹی سٹیشن تے جا کے اوہنوں اڈیکن لگی سی، تے جدوں اوہنے اوہدے نال گل ناں کیتی تے اوہ ، گلی وچ ،اچی اچی ، گالھاں کڈھدے ہوئے پچھے ٹر پئی۔ شام ویلے اوہ آ کے اوہناں دی گھنٹی اینی وجاندی سی کہ اوہناں نوں لگدا سی اوہناں دا دماغ پھر جائے دا، تے مسٹر تے مسز سنبری بڑے وخت نال ہربرٹ نوں باہر جان توں ڈکدے سن کہ اوہ باہر جا کے بییٹی نوں ناں کدھرے مارے کٹے ناں ۔ اک واری اوہنے اک وٹا ماریا تے بیٹھک دی باری دا شیشہ ٹٹ گیا ۔ اوہ بڑے واہیات تے گھٹیا پوسٹ کارڈ اوہدے دفتر وچ گھلدی رہی۔ اخیری اوہ مجسٹریٹ دی عدالت وچ گئی تے شکایت لائی کہ اوہد ے بندے نے اوہنوں چھڈ دتا اے تے خرچہ وی نہیں دیندا۔ ہربرٹ نوں عدالتی سمن آ گئے۔ اوہناں دوہاں نے اپنی کہانی سنائی تے مجسٹریٹ نے نوں جے اوپری لگی وی سی تے اوہنے ظاہر ناں کیتا۔ اوہنے اوہناں دوواں دی صلح کران دا جتن کیتا، پر ہربرٹ ناں کر دتی تے اوہدے تے اڑ گیا کہ میں مڑ کے ایہدے کول نہیں جانا۔ مجسٹریٹ نے اوہنوں حکم دتا کہ بییٹی نوں اک ہفتے دے پنجی روپئے خرچہ دیا کرے۔ اوہنے کہیا کہ اوہنے اوہ وی نہیں دینے۔’ فیر توں جیل وچ ای جائیں دا،’ مجسٹریٹ نے آکھیا
ایہدکیں مجسٹریٹ نے سختی کیتی۔
‘ توں بڑا بے عقل منڈا ایں،’ اوہنے آکھیا ۔ میں تینوں اک ہفتہ دینا ، ایہدے پشلے بقیا پیسے دے۔ تے جے توں ہن کوئی پاگل پنا کیتا تے توں جیل جائیں دا ، اودوں تک جدوں تک تینوں عقل ناں آ گئی۔ ہربرٹ نے خرچہ ناں ای دتا، تے انج نیڈ پریسٹن نوں اوہدا پتا لگا تے میں اوہدی کہانی سنی ۔
‘ تینوں کیہ سمجھ آئی اے،’ نیڈ نے کہانی مکا کے پچھیا۔ ‘ ویکھ ، بییٹی کوئی بھیڑی کڑی نہیں سی۔ میں اوہنوں کئی واری ویکھیا، اوہنوں کوئی مسئلہ نہیں سوائے ہربرٹ دی گڈی دے ساڑے توں ؛ تے ہربرٹ وی کوئی پاگل نہیں۔ دراصل اوہ عام بندیاں نالوں ہشیار اے۔ تیرا کیہ خیال اے کہ گڈی اڈان وچ ایسا کیہ اے جنھے اوس بے عقل نوں اکا پاگل ای کر دتا اے؟’ ‘ پتا نہیں ،’ اوہنے جواب دتا ۔ میں سوچن تے بڑا ٹیم لایا ۔ ‘ویکھ ، مینوں تے گڈیاں اڈان دا ایڈا پتا ای نہیں ۔شاید اوہدے نال اوہنوں طاقت محسوس ہوندی اے جدوں اوہ اوہنوں اچا بدلاں ول اڈدیاں ویکھدا اے۔ تے شاید سارے عناصر تے ملکیت ، جدوں اوہ ہوا واں وچ اوہنوں اپنی مرضی نال موڑ دا اے۔ ہو سکدا اے اوہ کسے عجیب طریقے اپنے آپ نوں گڈی آر ، ازاد تے اچا اڈدا محسوس کردا اے، تے ایہ حیاتی دی یکسانیت اکو جیہے ہون توں جان چھڑان والی گل اے ۔ ایہ وی ہو سکدا اے کہ کسے ناں کسے طرحاں ازادی تے مہم جوئی دی سبھ توں اچی مثال نوں ظاہر کردی اے۔ تے تینوں پتا اے، جدوں کسے نوں اک واری مثالی ہون دا جراثیم لگ جاندا اے تے کسے اعلیٰ شاہی معالج کول وی ایہدی دوا نہیں۔ پر ایہ سبھ کجھ ہے بڑا سپنے ورگا۔ تے میں ایہ وی آکھن دی جرأت کراں دا کہ بس بک بک تے بے تکا اے۔ میں سمجھنا ں کہ توں ایہ کہانی اوہنوں سنا جنہوں میرے نالوں ودھ کے انساناں دی تے جنوراں دی نفسیات دی جانکاری اے۔٭