غزل

جان کاشمیری

دل مُوذی دی گل کی دسّاں ایس نے میرے نال جو کیتی
عشق دوارا مَل بیٹھا واں عقل دی کرکے پھیتی پھیتی
اپنی اپنی بات کرن دے ڈھنگ نے سارے رنگ نے سارے
دل وچ ڈیرا ہڈ بیتی دا سبھ منہ توں کہندے جگ بیتی
دل دے ازلی دُکھ دا دارو رَل مِل کرنا چنگا لگدا
اَج توں میرا کُرتا سی دے، کل میں تیری چُنی سیتی
ٹھنڈے مِٹّھے روگ دے اندر من کھچویں لذّت ہُندی اے
ہجر ترے دی ساری تلخی شربت وانگر ہس ہس پیتی
ہنجواں دی برسات دے پاروں واج دی بیڑی ڈُبدی جاوے
اکھاں سُکّن تے میں دسّاں میرے دل تے جو جو بیتی
حشر دیہاڑے دل تے قابو کسراں پایا کیہ مَیں آکھاں
سارے چُپ سن ریسم ریسی میں وی کوئی بات نہ کیتی
یار تے رب نوں راضی کرن دے فن توں واقف ہو گیے لوکی
شام پوے تے دارو خانے، صبح سویرے جان مسیتی