کہانی پراگا

پچھمی سبھیتا ہولی-ہولی ملک وچ پسرن لگی۔ لوکاں دے شوق وچ پرورتن آ گیا۔ گھر دی سجاوٹ تاں ہندی، پر اس لئی جہڑا قالین سارا ٹبر اک ورھے وچ لگ کے تیار کردا، مشین اجیہے کئی اک دن وچ بن دندی۔ گھراں وچ قالین ہن وی وچھائے جاندے سن، پر بنکراں نوں اوہناں دی محنت دا مل کوئی نہ دندا۔ منافع کاریگراں دے ہتھاں چوں نکل اوہناں لوکاں کول چلا گیا جہڑے پہلاں توں ہی پیسے والے سن۔ جہڑے قالین بنن لئی کاریگراں نوں مال دندے سن۔ ادھار دتے مال تے ویاج لاندے سن۔ تیار کیتے قالین نوں سستا خرید کے وڈے-وڈے شوئروماں وچ منہ منگے مل تے ویچدے سن۔ باہر دے ملکاں وچ بھیج دندے سن۔ بنکر پھر بھکھے دے بھکھے ہی رہِ جاندے سن۔
اوہناں بنکراں وچ خالد وی سی۔ سٹھاں دی عمر دا، جس دے گھر وچ تن دھیاں پیدا ہوئیاں۔ جنہاں وچوں اک اس نے ویاہ دتی سی۔ دوجی اٹھائی ورھیاں دی نوری اجے اس دی چوکھٹ تے کل وانگ گڈی ہوئی سی۔ اس نے کئی وار کوشش کیتی اس کل نوں پٹ گھروں باہر سٹ دیوے، پر ہر وار گھر دی تنگی وچکار آ کھلوندی۔ جدوں خالد دا نکاح ہویا سی تاں اس دے ابا نے ریشما دے ابا کولوں اک پیسہ وی نقد نہیں سی لیا، پر ہن ریت بدل گئی سی۔ منڈیاں دے سودے ہون لگے سن۔ منڈے والے حیثیت وچ جنے تکڑے ہندے سن، اونے ہی اوہناں دے منہ ودھ اڈے ہندے سن۔
نور جوان ہو گئی سی۔ ایہہ خالد نوں وی پتہ سی، پر بہت کوشش کرن تے وی اوہ کوئی منڈا اس لئی نہیں سی لبھ سکیا۔ اس نوں کئی وار نوری دا خیال آندا، جہڑی ہر پاسے توں گنی سی۔ رج کے خوبصورت سی اوہ۔ کم وچ نپنن سی۔ اوہ بنے جا رہے قالین وچ کئی وار اجیہا ڈزائین پا دندی کہ کھالدا ویکھدا رہِ جاندا سی۔ خالد دا من کردا کہ نوری اجیہے گھر جاوے، جتھوں دے بنے قالین وڈے وڈے گھراں دی شوبھا بندے ہون، پر اوہناں گھراں دے منڈیاں نوں دین لئی اس کول کجھ نہیں سی۔
اک دن دور دے رشتے دار نے نال دے پنڈ کسے منڈے دی دس پائی۔ خالد نے اگلے دن سویرے اٹھ نماز ادا کیتی تے تیار ہو کے اس پنڈ ول ٹر پیا۔ بھاویں اس نے اپنی پتنی ریشما نال ہی اس بارے گل کیتی سی، پر اوہناں نوں ہولی ہولی کسے منڈے بارے بولدیاں نوری نے وی سن لیا سی۔
ابا دے گھروں باہر چلے جان تے اوہدے من چ آیا کہ اوہ امی نال گل کرے، پر اس نے چپ رہنا بہتر سمجھیا۔ جدوں دا اس دی سہیلی زہرا دا ویاہ ہویا سی اس نے شیشہ ویکھنا بند کر دتا سی۔ اوہ سوچدی، کس لئی ویکھاں میں شیشہ؟ کون پاویگا میری قدر؟ مینوں کسے نے بیگم بنانا ہی نہیں۔ میں تاں ساری عمر اپنے ابا دی چوکھٹ چ بیٹھی رہاں گی۔ پر اج..۔
پتہ نہیں کی سوچ کے اوہ شیشے وچ اپنی شکل ویکھن لگی۔ اس دے من وچ اک خوبصورت منڈے دا وجود سی، جہڑا نویں کپڑے پہن اس دے گھر آوے گا۔ پردے پچھے بیٹھی توں مولوی جی پچھن گے، بیبی نوری تیرا نکاح حفیظ میاں دے پتر رستم نال ہو رہے، کی توں اس نکاح لئی راضی ہے؟ جدوں اوہ ہاں کہے گی، گھر خوشیاں نال بھر جاوے گا۔ امی اجیہا ہون تے اس دا متھا چم اس نوں سینے نال لا لوے گی۔ اس دے ابا دے گھر دی چوکھٹ تے کنے ورھیاں دی گڈی کل اکھڑ، گھر اندر جان دا راہ موکلا ہو جاوے گا۔
دن ہولی ہولی ٹرن لگا۔ سارے دن وچ نوری نے ٹھیک طرحاں روٹی وی نہیں کھادی۔ اوہ تاں کِتے باہر وی نہیں گئی۔ بس اس نوں اڈیک سی اپنے ابا دی جہڑا خوشی دا پیغام لے کے آوے گا۔
اجے چنگی طرحاں دھپ نہیں سی چڑھی کہ خالد اس پنڈ پہنچ گیا سی تے پھر منڈے دے گھر نیڑے۔ (جاری اے)