منصورآفاق دی نعتیہ شاعری

کجھ شخصیات نوں حیران کرن دی اضافی خوبی ودیعت ہوندی اے جو اوہناں دی تحریر، تقریر توں علاوہ شخصیت دے ہر اظہار وچ پوری توانائی نال جھلملاندی اے۔ منصورآفاق وی انج داای شاعر سگوں انسان اے جہدی شخصیت دا ہر پہلو حیران کن اے۔ بظاہر پرسکون دکھائی دین والے دے دل و دماغ وچ خیالات دا طلاطلم برپا رہندا اے۔ لفظ منصور دی انفردیت تے آفاق دی ہمہ گیر تاثیر اوہدے وجود دے ہر اظہار تے غالب اے۔ اوہدیاں اکھاں توں اولھے جزیریاں دی زرخیز زمیناں توں مشترک مزاج دی حامل زباناں دے حرف چن دی’ سلیقے نال ایس طرح اظہار دا وسیلہ بناندی اے کہ آخر تک اک تجسس نال نال چلدا اے۔
مینوں ایہ تے خبر سی کہ اوہ نعت دے حوالے نال اک ممتاز شاعر شمار کیتا جاندا اے کہ اوہدا پہلا شعری مجموعہ آفاق نما جو 1984ء وچ چھپیا سی۔ نعتیہ شاعری تے مبنی سی یعنی تخلیقی سفر دا آغاز ای نعت توں کیتا گیا پر ایہ خبر نہیں سی کہ اوہدی نعت دی تاثیر نال دِلاں وچ براجمان قیصروکسریٰ دے لات و منات ٹُٹ کے ریزہ ریزہ ہون لگدے نیں۔ ایس حیران کر دین والے شاعر نے پچھلے دیہاڑیاں اوس ویلے پوری محفل نوں اپنے لفظاں نال پھٹدے نور دی تاثیر نال بنھ لیا جدوں پلاک وچ عشرة رحمتہ اللعالمینۖ دے سلسلے وچ منصور آفاق بحیثیت اک نعت گو شاعر’ تقریب منعقد ہوئی جہدے وچ اوہ ڈیڑھ گھنٹے تک اپنی سوزوگداز وچ گنھی نعتیہ شاعری سناندا رہیا تے سنن والے سبحان اللہ دا ورد کردے رہے۔ نعت دا حرف حرف جذبیاں نال بھریا’ احساسات وچ پرویا تے درد دل دے سیک وچ پسیجیا ہویا روح وچ اتردا رہیا۔ بھاویں اوہدے ہر لفظ وچ محبت تے عقیدت دی سرشاری اے پر اوہ صرف ایس روایتی بیان تک محدود نہیں سگوں رحمت اللعالمینۖ نوں مخاطب کردے ہوئے اوہ ذات و کائنات دے معاملات نوں عالم ورگی وسعت بخش رہیا اے۔ اوہدی نعت خیر دا پیغام بن کے دل تے دستک دیندی وکھائی تے سنائی دیندی اے۔ اوہدے وچ عجب قسم دی دلآویزی سما گئی اے جو سچے عشق دی دین اے۔ روح دی سرشاری تے دل دی وارفتگی نوں وکھووکھ لب و لہجے تے چنیدہ لفظاں وچ پرو کے درود دی تسبیح بنان والے دا لمحہ موجود وچ کوئی مقابلہ نہیں۔
اوہنے سیرت النبیۖ توں استفادہ کرکے جو نعت کشید کیتی اے اوہ پہلے کدھرے وکھائی نہیں دیندی۔ اوہدی نعت وچ حضرت محمدۖ ہوراں نال والہانہ محبت دے کئی گلستاں کھلے ہوئے نیں۔ مصرعہ مصرعہ اوہناں دی تعلیمات دی تقلید دے عزم نال بھریا اے۔ لفظ لفظ وچ عاشق دے دل دی کوک دھڑکدی اے۔ اوہدا تقریباً ہر شعری صنف سخن تے نعت کہنا سعادت وی اے’ کمال وی تے عطا وی۔ آزاد نظم توں پابندنظم تک تے فیر غزل دا دلکش پیرہن نعت دی روشنی تے خوشبو نال مہک رہیا اے۔ نعتیہ غزلاں دے نویں قافیہ ردیفاں تے بحراں توں علاوہ اوہنے بارگاہ رسالتۖ وچ استغاثہ دے طور تے اپنے دکھ جس دلکش پیرائے وچ پیش کیتے نیں اوہ سن کے ہر دل وچ دیئے جلنے تے اکھاں چوں اتھرو جاری ہو جاندے نیں۔ زندگی نبیۖ ہوراں دی اطاعت دی روشنی وچ اگے ودھے تے سرخرو ہوندی اے۔ منصور دی نعت وچ انج دا ای تنوع اے جیویں زندگی وچ اے۔ سرور کائناتۖ ہوراں دی حیاتی دے وکھووکھ گوشیاں نوں نعت دی صورت وچ نمایاں کرکے اوہنے مبلغ توں ودھ کے انسانیت دی خدمت کیتی اے۔ بھاویں نعتاں دے زیادہ تر مضمون احادیث تے قرآن حکیم توں لئے گئے نیں پر انداز بیان دی خوبصورتی نے اوہناں نوں نویں رنگ عطا کیتے نیں۔
منصور آفاق دی نعتیہ شاعری مروجہ خدوخال توں وکھری اے۔ انداز نواں اے طرز بیان وچ ندرت اے۔ عشق دی وارفتگی اے پر اظہار وچ اجہی عقیدت کہ لفظاں دے ہتھ بنھے تے دھون جھکی محسوس ہوندی اے۔ اوہدی نعت جذبہ ایمانی دا دیا دل وچ انج فروزاں کردی اے کہ بے حسی دی برف وچ جکڑی فضا نعرہ رسالت دی گونج نال معمور ہو جاندی اے۔ عشق رسولۖ دی ایسے توانائی نے منصور نوں حلیمی’ بردباری تے تمکنت عطا کیتی اے۔ دعا اے اوہ انج ای ابرکرم وچ بھِجدا رہوے تے اوہدا کلام پڑھن والے دل وی موم ہون ول سفر آغاز کرن۔ درو د دے کجھ شعر ویکھو:
درود اس پر کہ جس نے سر بلندی خاک کو بخشی
تجلی آدمی کی قریہ افلاک کو بخشی
درود اس پر کہ جو جمہوریت کا دین لایا تھا
جو لوگوں کی بھلائی کیلئے لوگوں میں آیا تھا
درود اس پر کہ جو جاگیرداری کا مخالف تھا
جہاں میں مال و زر کی شہر یاری کا مخالف تھا
درود اس پر کہ جس نے سود فرمایا بٹائی کو
کہا جائز فقط اپنی ہی محنت کی کمائی کو
دروداس پر کہا جس نے کہ انساں سب برابر ہیں
زمیں پہ سب لکیریں کھینچنے والے ستم گر ہیں