غزل

بشارت احمد بشارت

بچپن یاد کرایا پنڈ دیاں گلیاں نے
ساری رات جگایا یاداں چلیاں نے
گودی وچ بٹھا کے لاڈ لڈاندی سی
سو سو واری صدقے واری جاندی سی
کنیاں جنتاں ماں دے روپ چ ٹلیاں نے
لبدی اے اکھ کھڑیا چنبا یاراں دا
رْس کے ٹْر گیا موسم روز بہاراں دا
ویلے دے وچ رْلیاں کومل کلیاں نے
کچیاں ان￿بیاں توڑ کے مْنڈیاں نس جانا
بولے ورگیاں راہِ جاندیاں پھس جانا
خوشبو ونڈنی اگ تے پْج دیاں چھلیاں نیں
نہر دے پْل راہواں واجاں دیندیاں نیں
ہن نہ جا پردیسی مینوں کہندیاں نیں
اکھ دیاں نہراں رستہ روک کے کھلیاں نیں