غزل

وِیرسپاہی

صدقے جاواں میں ساقیا لکھ تیرے مینوں انج دا جام پیا چھڈیا
گٹوں اپنے عشق دے وچ کر کے دین دنی دا غم بھلا چھڈیا
نہیں سی کول کرایہ کہ حج کردا گھار بیٹھیاں درشن کرا چھڈیا
زلف رخ توں ذرا ہٹا کے تے کالی رات چ دن چڑھا چھڈیا
بُکل وچوں اس نکل کے جھاء کیتی‘ گھنڈ لاہ کے مُکھ وکھا چھڈیا
کیتی دید تے اکھیاں لشک پئیاں‘ میری روح نوں انج رشنا چھڈیا
پندھ اوکھا سی ہجر دے پینڈیاں دا ہس رو کے جہڑا مُکا چھڈیا
گئیاں وچھدیاں منزلاں ہیٹھ پیراں راہ پان والے راہے پا چھڈیا
دے کے اپنا سوز تے ساز مستی سوہنے یار نے انج نشا چھڈیا
ہووے پیڑ تے ذرا نہیں پیڑ ہندی ایہو جیہا کوئی درد جگا چھڈیا
تیرے چیتیاں ہوش اڈا دتی تیری یاد نے لہو روا چھڈیا
عشق ہوراں نے ہڈیاں چونڈ لئیاں تیرے ہجر نے چم سُکا چھڈیا
تیرے عشق چ سی کجھ روڑھ دتا ہیسی جو وی کول گوا چھڈیا
تیرے ناں تے جو وی لبھیا سی تیرے ناں توں وِیر لٹا چھڈیا