غزل

جاوید عارف

ذہناں چوں دانائی مُکی
قلماں دی رُشنائی مُکی
ہور قیامت کیہ ہونی اے؟
اوہدی کھیڈ کھڈائی مُکی
مُڑ توں سارا سودا ہوسی
یارا! تیری سائی مُکی
مست ملنگاں وی کنڈ کیتی
ڈیرے توں سردائی مُکی
اوہنے چھڈیا اے تے خوش آں
اپنے نال لڑائی مُکی
رب کسے دا دل ناں توڑے
لگدا نال خدائی مُکی
عمراں مُکیاں‘ چنگا ہویا
بدنامی‘ رسوائی مُکی
عارفؔ مریا‘ سجن چہکے
اوہناں دی اچوائی مُکی