غزل

زاہد صدیقی

ہاسہ آوندا اے اوہناں ناداناں تے
جہناں دا رب وسدا اے اسماناں تے
ادھے نالوں بوہتا شہر مخالف اے
بس کہیا سی رحم کرو انساناں تے
کیہ کرنا جے جناں جوڑی جاندے او؟
اینا ظلم نہیں چنگا اپنیاں جاناں تے
حق نہیں لبھدا جھاٹے بگے ہو جاندے
خلقت کنج نہ تھکے یار ایواناں تے
چھیواں سب توں ڈاڈھا اے جے سوچو تے
جھلیو گل نہیں مُکدی پنج ارکاناں تے
میں وی گھنگھرو بنھ کے نچنا چاہندا ساں
لوکاں پہرے لا چھڈے وجداناں تے
ماں کہندی اے پترا ہتھ نہیں کھچی دا
جو کجھ ہووے واری دا مہماناں تے
سانوں سبق پڑھا کے ایہ تقدیراں دے
کد تک پوچے پھیرو گے ارماناں تے
ممبر اتے بہہ کے ویلاں لیندے او
زاہد صدقے واری جاوے شاناں تے