غزل

بیراجی

گھر چوں جھوٹھ دی عادت ملدی بچے نوں
سولی اُتے سکے چاہڑن سچے نوں
اگ دے لنبو اک دن آخر بجھ جاندے
کون بجھاوے عشق دے بھانبڑ مچے نوں
رکھ دے بوہتے پکے پھل وی وگدے نہیں
منڈیاں وچ بوہتے لبھدے انب کچے نوں
کوئی بٹھاوے کسراں جدی کرسی تے
بھنڈاں ورگے ویہڑے ویہڑے نچے نوں
چنگے پت نوں سارے رکھدے اکھیاں تے
سینے کوئی نہیں لاندا وگڑے بچے نوں
ڈھڈ جمے وی ماں دی جھولی چھڈ دیندے
کھنڈاں والے ویکھ کے روں دے لچھے نوں
پیار دا جذبہ آپے پُنگر پیندا اے
پتھر دل وی چمدے نکے بچے نوں
جد پتل سونا نہیں بن دا بیراجی
آکھاں کیوں فیر ایویں بھیڑا اچھے نوں