غزل

کرم علی کیفی

جھلی انج دی لال ہنیری پنچھی چھڈ گئے تھاواں نوں
جہڑے ہوراں نوں سی دس دے اوہ خود بھل گئے راہواں نوں
چڑیاں اینویں دکھڑے جھلن آنڈے پیون بے دردی
سجنو رل کے مار مکائو ایہناں ظالم کاواں نوں
لکھ بنائو بیڑ تے گادھی وٹو رسے سنہڑیاں دے
جے کر ٹنڈاں کول نہیں تے کیہ کرنا جے لاواں نوں
پیر پیر تے دینے دھوکھے نیچاں دے کم ہوندے نیں
چنگے کماں نال ہمشہ لجاں ہوون ناواں نوں
ایہناں دا کیہ فیدہ جد ایہہ میری دھرتی تسی اے
ستلج‘ راوی‘ سندھ تے جہلم کیہ میں کراں چنھاواں نوں
میرے سجنو بھار ونڈائے اوکھے ویلے جہناں نے
ہن دسو میں کتھوں لبھاں ویراں ورگیاں بانہواں نوں
اچے محل چبارے والے بھاویں موجاں مانن پئے
میری تے ایہہ کلی ڈھیہہ پئی کیہ میں کراں ہواواں نوں
میرے پلے کجھ وی نہیوں تیرے کول خزانے نیں
مولا میں ہاں چکڑ بھریا بخشیں آپ گناہواں نوں
سبھ دا مالک رب سوہنا اے ساڈا زور نہیں ایہناں تے
مردی واری دسو لوکو کیویں ڈکیے ساہواں نوں
انج تاں کیفی اپنے سر تے لکھاں تنبو تانے نیں
فیر وی لبھدے پھریئے ماں دیاں ٹھنڈیاں ٹھنڈیاں چھاواں نوں