غزل

سلطان کھاروی

وعدا اوہ کریں جہڑا نبھ جاوے وعدا ناں اے توڑ نبھاونے دا
تیرے قول قرار نوں پَرکھنا اے کوئی شوق نہیں پھیرے پواونے دا
چُپ چُپ چ اکھاں چُپیتیاں نے گلاّں وانگ گلاہدڑی کیتیاں نیں
دَم دَم نوں دَم نہیں لین دِتا دَم کیتا اے دَم گھٹاونے دا
اُگھ سُگھ دے وچّ جے سُجھ لیندے بُجھ بُجھ بجھارتاں بُجھ لیندے
گھڑی گھڑی سی گھڑی قیامتاں دی جدوں اوہنوں سی شوق بجھاونے دا
ڈَک ڈَک نوں بھوئیں چ لاویا جے ڈَک ڈَک نہ ڈَک سکاویا جے
سمّاں سمّاں نہ سماں مدھول جاوے سماں لنگھ نہ جائے اُگ آونے دا
جان جان کے جان نوں جان جاناں اوہدی تیز تلوار میان جاناں
مینوں اپنی پئی اوہنوں آپنا کیہ جہنوں شوق نہیں میرا سداونے دا
وچّ رہ کے وچلا ڈولدا اے بول بول دے وچ کوئی بولدا اے
کری جاندا اے کرنیاں کرن والا مینوں ول نہیں گل بناونے دا
دُھم دُھم گئی اے تیرے دُھمنے دی سانوں ریجھ ای رہی پَیر چُمنے دی
بھُل بھُلدی نہیں اسیں بھُل گئے آں مُل پے گیا اے اکھاّں لاونے دا
کدوں کوئی سُلطان سیہان دا سی کون ایس غریب نوں جان دا سی
تیری مِہر بے مہریا مہربانا! شُکر جھِڑک کے پرے ہٹاونے دا