غزل

منوراحمد کنڈے

آ جا ہن اسما نو ں تھلے دھر تے لو ہے ہلا رہے
تیرے کن چہ گل اے کر نی دنیا تر لے ما رے
اک شرارت سور ج نے وی کیتی دن دہاڑے
را ت دا متھا رو شن کیتا چمکے چن ستا رے
کا لی عینک لائی پھر دا پورا کجھ نہ ویہندا
چانن نوں وی روندا روندا نھیرا واجاں مارے
نکی سوچ تے وڈے لوکی اچی ذات دے مارے
اپنی ذات دے کھوہ چ سارے ڈبے نیں ہنکارے
مینوں شاید ہن اوہ سجن سیساں نہیں جے دیندا
پٹھے میرے کم منور پیندے پئے نیں سارے