ککراں اُتے بور

عتیق انور راجہ

چوھدری طاہر جاوید نمبردار ہوراں دا فون آیا۔راجہ صاحب!کتھے جے؟چھیتی دفتر اَپڑو،میں پچھیا خیر تے ناں؟کہن لگے ککراں اُتے بور آگئے نیں۔گرم گرم چا ء دیاں چسکیاں لیندیاں کتاب ہتھ چ پھڑی تے سرورق ویکھدیاں میرے دل چ پنجابی نظم،گیت دے وڈے شاعر شو کمار بٹالوی دا گیت آگیا۔
کجھ رکھ مینوں پُت لگدے نیں رُکھ لگدے ماواں
کجھ رُکھ نونہاں دھیاں لگدے کجھ رُکھ وانگ بھراواں
نائلہ بٹ ہوراں نال اٹھ دس سال توں سلام دعا اے۔پہلی وار آرٹس کونسل چ سامنا ہویا اوتھے اونہاں شام دے اک نکے جہے جواک بارے اپنے لکھے اکھر سانجھے کیتے تے واہ واہ لوکاں دیاں اکھاں چ اتھرو آگئے۔ پہلا تعارف پتہ لگیا،اردو دی پروفیسر نیں نال سرکاری کالج دی پرنسپل نیں۔ہولی ہولی گل کھلن لگ پئی تے اساں جان لیا کہ اوہ اپنی دھرتی ماں نال بہت پیار کردے نیں۔سچی گل اے وے کہ کتاب دا ناں وی سوہنا اے پر ٹائٹل کسے نیں واہ واہ سوہنا بنایا اے۔میرے ولوں ٹائٹل بنا ن نوں شاباشی تے دعاپچھلے ورے نومبر چ میں پروفیسر نائلہ بٹ ہوراں نوں فون کیا کہ اساں تہاڈیاں گلاں سنن لئی اک شام تہاڈے نال رکھنا چاہنے آں۔بڑے خوش ہوئے تے کہن لگے،عتیق بھائی ہلے نہیں،اگلے مہینے یعنی دسمبر دے آخیر وچ میری پہلی پنجابی کتاب آرہی اے۔فیر تقریب رکھاں گے۔کجھ ہفتے پہلاں اونہاں دا سنیہا ملیا کہ 27مئی نوں اوہ اپنی کتاب دی مکھ وکھائی تقریب کروائے رہے نیں تے اپنی حاضری بارے دسو۔فوری لکھیا جی اللہ نے چاہیا تے ضرور حاضر ہوواں گے۔پر نال میسج وی کیتا اے تقریب دی گل میرے نال ہوئی سی ہن کون کروایا ریا اے۔کہن لگیاں پئی مدثر بٹ ہوراں دا دل سی جے کتاب دی مکھ وکھالی پہلاں لہور ہوے۔پر اساں کہیا کہ پہلاں اسی آپ تقریب کرواں گے بعد چ جہڑا مرضی محبت دا نویندرا پاندا رہوے۔کجھ دناں بعدمکھ وکھالی دا کارڈ سوشل میڈیا تے چاڑھ دتا گیا تے شہر چ رولا پے گیا کہ ’اوئے سارے بٹ‘۔ اک گل بڑی گوڑی نظر آئی کہ شہر دے کسے سر کڈھویں شاعر،لکھاری نوں اس قابل نہ سمجھیا گیا کہ اوہدا ناں خاص پروہنیاں چ لکھیا جاندا۔نظامت لئی وی لہور تو ممتاز ملک دا ناں لکھیا ہویا سی۔خیر اے تقریب کران آلیاں دا حق ہوندا اے اوہ جنہوں چاہن بلان تے جنہوں چاہن سٹیج تے بٹھان۔تِن وجے تقریب شروع ہون دا کارڈ تے لکھیا سی۔اسی ٹھیک تِن بجے ضلع کونسل ہال اندر اَپڑ گئے۔ریاض بٹ ہواں بڑی محبت نال جی آیاں نوں آکھیا۔اوہ سٹیج دے اگے پچھے تیز تیز ٹردے پھردے نظر آرہے سی۔مکھ وکھالی پونے دو گھنٹے بعد شروع ہوئی۔سٹیج سج گیا اک دوکرسیاں خالی سن۔پراینج لگدا سی کہ اے گل پکی کر لئی گئی سی کجھ وی ہوجائے شہر دے لکھاری سٹیج تے نہیں بٹھائے جان گئے۔ ممتاز ملک نے مکھ وکھالی دی گل شروع کیتی۔تے اک وراری فیر گل چھڑ پئی سارے ہی بٹ۔پہلاں گھر دا نیندرا سی۔نائلہ بٹ ہوراں دیاں بہناں تے پروفیسراں نیں واہ واہ سوہنیاں گلاں کیتیاں۔
حیرت آلی گل اے ہوئی کہ سٹیج تے بٹھائے گئے اُچیچے پروہنیاں چوں کسے وی کتاب بارے گل نہ کیتی۔ شبیر بٹ ہوری استاد وی رہے نیں تے اج کل اک منے پر منے بیوروکریٹ نیں۔اوہ جھتے کدھرے وی جان گل بات نال سماں بن دیندے نیں ۔مدثر بٹ ہوری پنجابی زبان تے پنجاب لئی بوہت ودھیا کم کردے پئے نیں۔اوہ ہر تھاں اے گل کہندے نیں کہ جے اسی اپنے بالاں نو ں سکولے پنجاب دے صوفیا دا کلام پڑھان گئے تے ساڈا کل انسان دوست ہووے گا۔
لوکی مذہب نوں چنگے رنگ نال جانو ہوون گے۔ اظہار خیال چ لکھے ناواں چوں پہلاں ڈاکٹر جاوید اکرم ہوراں کتاب تے بڑی سوہنیاں گلاں کیتیاں تے فرحانہ عنبر نے ککراں اُتے بور تے سوہنا کلام پڑھ کے سنایا۔
چلو ہن گل ککراں اُتے بور دی کرلنیاں آں۔کتاب کھولی تے سب توں پہلاں حمد
اپنا آپ نہ دسے جہڑا
شاہ رگ نیڑے وسے جہڑا
آپ ای اوہو ڈھلے کرد
پیچ عشق دے کسے جہڑا
اگلے ورقے تے نعت لکھی سی۔جھتے سرکار دی نعت آجاوے اوتھے پنڈا کنب جاندا اے تے اکھیاں پِجھ جاندیاں نیں
سونے نالوں کھریاں
نیں نبیﷺ دیاں گلیاں
سچے موتی جڑیاں نے نبی ﷺ دیاں گلاں
عالماں محدثاں نے عزتاں کمالئیاں
منبراں تے چڑھیاں نے نبیﷺ دیاں گلاں
فیر گل ماں بولی دی آگئی
میں گج کے بولی چکنی میرے گدا پاندے پیر
میں ککلی پاونی ویر وے تیری پگ دی منگ کے خیر
کھڈونے،رل کے ہسئے،اساں کہیو جیہی مخلوق وے ربّا تے دھیاں سب کجھ ودھیا لگیا
ککراں بارے لکھدیاں نیں
ککراں اُتے پینگھ میں پانی
ککراں نال یاری میں لانی
کنڈے چبھن فیر کیہ ہویا
پُھل کر جاون فیر کیہ ہویا
آس نہیں مکدی تے لکھدیاں نیں
بابل تیرے وسن دوارے
سوہنے اچے محل منارے
تیری اچی شان توں صدقے
اسماناں دے چن تے تارے
جیون جاگن ہسن کھیڈن
شملیاں والے راج دلارے
بُھکھ
سبھ امبریں جھاتیاں مار دے
نہیں پیراں ول نگاہ
سانوں بُھکھ اندروں پئی ساڑھ دی کرو ایس دا کوئی اپاہ
آ نی سکھیے میں تے توں دا۔
تینوں ویکھ کے جی کردا اے
پنجاب دی اوہو ریت نبھائیے
دل وٹائیے،دل دے نال
چُنی،چُنی دے نال وٹائیے
آ نی سکھیئے میں تے توں
ماں بارے بوہت ودھیا لکھیا نیں۔
ماں تو ہن پہلے وانگوں یاد نہیں آوندی
سفنیاں وچ نہیں پھیرا پاوندی
میں وی تینوں یاد نہیں کردا
کماں دے وچ رُجھیا رہندا
پر میں جد وی ٹھیڈا کھاواں
مونہہ بھرنے جد پونجے جاواں
اسمانوں ڈگ زمین تے آواں
فیر توں مینوں یاد ایں آوندی
بابل
اوہدے نال ہی گھر دا ویہڑا سجدا سی
اس دے ناں تے پیکا شہر وس دا سی
شہر دا او سرناواں بابل ٹر چلیا
کر کے سُنجیاں تھاواں ٹر چلیا
دادا جی پیاریو
ما پیو لئی لکھن آلے لکھدے رہندے نیں پر دادے لئی گطٹ ہی پڑھیا اے،پر اناں لکھیا تےواہ واہ دل نال لکھیا اے
کاہدی تہانوں چھیتی سی جانا تہانوں پہ گیا
حالی اک قصہ میرے سننے نوں رہ گیا
پرنے نوں مونڈھے رکھو حقہ تسی لاونا
باقی رہندی گل تسی مڈھ توں سناو ناں
بابا جی پیاریو۔ دادا جی پیاریو
گیت
چھاواں والے رُکھ وے
ویکھ ساڈے دُکھ وے
خوشی وی نہ پھبدی
ماں جو نہیں لبھدی
امبیاں تے بور اے
دل مجبور اے
ماہیے
سوہنی تیرے نال دی اے
اگاں ہو کے ویکھن دے
گڈی نارووال دی اے
گڈیاں دیاں لیناں نیں
بوہا کھول ویر سوہنیا
گھرآئیاں پیناں نیں
بولیاں
جٹی کس کے دوپٹہ لک بنھیا
تے واڈیاں دے ڈھول وج گئے
ہتھ داتری تے نک وچ نتھلی
میرے موھرے کون ٹھہر دا
ماہیے
یار اپنی زبانوں پھریا
تے جگ مینوں مہینے مار دا
غزل دے دو شعر
عشق دے بانبھڑ بالے کہیڑا
یویں جندڑی گالے کیہڑا
یار محبت ہو جو گئی اے
ہونی نوں ہن ٹالے کیہڑا
میں ککراں اُتے بور تے کجھ اینج لکھیا سی۔
لو نی کڑیو او پے چلیا جے ککراں اُے بور
سجن کدرے ہو نہ جاوے ایس گلوں مغرور
پیار نے پینگاں پائیاں تے میں چوٹن لئی جد چلی
عشق نے ساہنوں کرو یدتا چھیتی جہی مشہور
ککراں اُتے بور پیا تے ساڈے سجن ساہنوں
انج تکیا پئی جیویں میں ہواں ازلاں تو مخمور
وصل دی راتیں اک واری میں ہویا یار دے نیڑے
جسم توں لے کے روحاں تیکر پھیل گیا سی نور
اس توں ودھ کے ہور عتیق انورؔ کیہ دساں تینوں
او تینوں منظور ہویا سجناں توں اس نوں منظور