کہانی پراگا

پرویز سندھو

بھگت سیوں دی بالو ہن اوہنوں خوبصورت لگن لگ پئی سی۔ اوہناں کول بیٹھی اوہ اکثر سوچدی
محبت ہووے تاں اجہی جہڑی ہڈاں نال جاوے…بس سچڑے عشق دی
پینگھ اِک وار اسمانیں اڈے تاں مڑ کدے نہ لتھے۔
بابا جی، ماں جی وی تہانوں اینا ہی پیار کردی اے۔اک دن اوہنے بھگت سیوں نوں پچھ لیا سی۔
بگیا، میں تیری ماں جی نوں کدے پچھیا ای نئیں…نالے پترا، پیار پچھن دسن والی چیز نہیں ہوندی۔ ایہ تاں جد ہو گیا، بس ہو گیا۔
تے شاید اوہ آخری دن سی جدوں بھگت سیوں نے لمبی ہیک لائی سی۔
نلکے توں جگ بھریئے
جہناں نال لا لئیاں
اوہناں پچھے لگ مریئے
اک رات پنڈ دے کتیاں دا جھنڈ ترکالاں ویلے بھگت سیوں دی گلی وچ دی لنگھیا۔
آلے دوالے دے گھراں دیاں عورتاں آپو اپنے گھراں وچوں باہر آ گئیاں۔ آن والے ماڑے ویلے دی کالخ واتاورن وچ گھلدی جا رہی سی۔
ہن تے وچاری نوں چک لا ربا۔
کوئی کوئی سیانا بول پنڈ دی ہوا وچ اڈ کے گواچ جاندا۔
بابا تاں رو رو مر جو۔ کوئی نیانی بدھی والا ہس ہس دوہرا ہو جاندا۔
ادھی کو رات نوں بھگت سیوں دی حویلی وچوں واہگورو واہگورو دیاں آوازاں حویلی دیاں کندھاں پاڑ کے بیہی تک پھیل گئیاں۔ گھڑی پل چ سارے پنڈ نوں خبر ہو گئی۔ جیوں جیوں لوکاں نوں پتہ لگدا گیا، بھگت سیوں دی حویلی تاں کیہ ساری دی ساری بیہی چ لوک آن کے کھڑے ہو گئے۔
رتنی نوں ہتھاں چ چک کے بیٹھا بھگت سیوں اجے وی اچی اچی واہگورو واہگورو کر رہیا سی۔ لوک حیران سن۔ کجھ سیانیاں نے اگانہہ ودھ کے زمین تے چٹی چادر وچھائی تے رتنی دی لاش نوں بھگت سیوں دی گودی وچوں چک کے چادر اپر لٹا دتا۔
لوک حیران سن۔ بھگت سیوں دی اکھ وچوں اِک وی ہنجو نہیں سی وگیا۔ رات پتہ نہیں کیویں لنگھی۔ چڑھدی سویر پنڈ والیاں نے بالن اکٹھا کر کے سویاں وچ لجا رکھیا سی تے پنڈ دیاں عورتاں رتنی نوں اشنان کران آ کھڑیاں ہوئیاں۔ بھگت سیوں اجے وی رتنی دی لاش کول بیٹھا پاٹھ کری جا رہیا سی۔
پت، میں ایہ سارے رواج نہیں مندا۔ نالے ہن تاڈی ماں نوں کسے اشنان دی لوڑ نہیں۔آنڈھ گوانڈھ حیران سی، دن چڑھدے ہی رتنی دی دیہہ نوں اشنان کرا کے چٹا گھگرا، کڑتی دے دودھ چٹے انلگ دپٹے نال شنگار کے بھگت سیوں سرخرو ہو کے بہہ گیا سی۔ پنڈ دے لوک کول آ کے بیٹھدے افسوس کردے تے سوچدے بھگت سیوں ہن وی رویا، ہن وی رویا، پر بھگت سیوں دی اکھ گلی تک نہیں سی ہوئی۔
رشتے دار دھیاں پتاں نوں سدے دتے گئے۔ ارتھی چکن دی تیاری ہوئی تے اچانک بیہے دے موڑ تے نال دے پنڈوں سدے واجے والے آ کھڑے ہوئے۔ پنڈ دے لوکاں دے مونہہ ٹڈے رہِ گئے سن۔ پنڈ چ کوئی ویاہ نہیں سی۔ کوئی خوشی دا ماحول نہیں سی۔ اِک پاسے اِک لاش تے چہوں قدماں تے وج رہے واجے سن کے لوکاں دا حیران ہونا بن دا سی۔
حویلی وچوں ارتھی اٹھی، بھیڑ وچوں کئیاں دے رون دی آواز آئی۔
ارتھی دے نال نال تریا جا رہیا بھگت سیوں اچانک کھڑ گیا۔
عورتاں دی بھیڑ ول دیکھدے نے سبھ نوں چپ رہن لئی کیہا۔ (جاری اے)