گوتم دا قتل

توقیر احمد چغتائی

”تہاڈے منہ اتے دکھ تے تھکیواں کاہدا اے؟” میں پچھیا۔
”دنیاں دکھاں دا گھر اے۔ اتھے کون ہے جو سکھی اے۔ صرف اوہی سکھی اے جسدے عمل چنگے ہن جو دنیاں نوں دکھ نہیں دیندے۔ میں گوانڈھ دی ریاست نوں جا رہاں۔ سنیا اے اتھے دے واسی دکھ، بھکھ تے بیماریاں وچ پھسے ہوئے نیں۔”
تے اوہ امن، سکھ تے چین دا سنیہا لے کے گوانڈھی ریاست ول ودھیا۔ اوہنے ویکھیا ریاست دے ہر واسی نے اپنے غل وچ ہاراں تے کتاباں دی تھاں لوہے دے کڑے جہے پائے ہوئے نے جہناں نوں اوہ سنکوک دا ناں دیندے سن۔ ہر پاسیوں بارود دی بدبو تے پٹاکیاں دیاں آوازاں آ رہیاں سی۔ لوکی دکھ تے بھکھ دے مارے ہائے ہائے کر رہے سن۔ پہلے دوجے دیشاں ول نس گئے سن۔ باقی مر گئے سن۔ جو زندہ سن اوہ مریاں نالوں وی بھیڑی حالت وچ سن۔ نت نت دی لڑائی نے کسے دی لت، کسے دی اکھ، کسے دا ہتھ ونجاہ چھڈیا سی۔
گوتم نے راہ جاندے اک بندے نوں پچھیا، ”بھائی کیہ گل اے تہاڈی ریاست وچ ایڈی ورانی کاہنووں اے؟ کوئی بچہ، کوئی تیویں، کوئی جوان نظر نہیں آندا۔ جے کوئی ہے وی تاں اوہ نہ ہویاں ورگا لگدا اے۔ نالے تسیں اک دوجے نال کیوں لڑدے او؟ لڑنا بھڑنا بند کرو؛ تسیں دکھاں درداں، بھکھاں، بیماریاں نال کیوں نہیں لڑدے؟”
”انج لگدا اے جویں توں ساڈی ریاست وچ پہلی وار وڑھیا ایں! شاید تینوں پتہ نہیں کہ اتھے صرف ساڈے دھرم نوں منن والے ہی رہِ سکدے نیں۔ مینوں لگدا اے توں کسے ہور دھرم دا بندہ ایں؟”
”نہ میرا کوئی دھرم اے تے نہ ای میں کسے دھرم دے ورودھ آں۔ سارے دھرم نیکی دا پیغام دیندے نیں۔ میں تے بندے دی زندگی نوں صرف چار چیزاں وچ ونڈیا اے۔
بھکھ، بڈھاپا، بیماری تے موت۔ اس توں ودھ کے بندہ ہور کجھ نہیں۔ جہنے ایہناں چاراں نوں پا لیا، سچ توں وڈی شے ہور کی ہو سکدی اے۔” ایناں سنیا سی کہ اس بندے نے رولا پا دتا تے ویکھدیاں ای ویکھدیاں اوہدے ورگے چوکھے سارے بندے کٹھے ہو گئے۔
اک دوسری ڈھانی نے پچھیا، کیہ گل اے؟ بھگویں کپڑیاں والا سادھو کون اے تے تسیں سارے ایہدے پچھے کیوں پئے او؟”
”نال دی ریاست دا کوئی جوگی ساڈی بدھی نوں خراب کرن لئی سوہنیاں عقلی باندر-باندریاں وکھا کے سانوں بے خوف بنان ڈیہا اے۔”
”ایہنوں چھڈ دیو۔ اہنے کوئی وی ماڑی گل مونہوں نہیں کڈھی، ایہہ ٹھیک کہندا اے۔” اک بندے نے آکھیا۔
”توں ساڈے دھرم دا ہو کے سانوں کراہے پا رہا ایں؟” وچوں اک ہور بولیا۔
”گل دھرم دی نہیں، سچ دی سکھیا دندے آئے نے۔” اوہنے آکھیا پر اس دی گل کسے نہ سنی تے سارے غوتم نوں دھروندیاں اک وڈی پہاڑی دے لاگے لے گئے۔ پھیر اک زور دا دھماکہ ہویا تے جدوں دھوڑ بیٹھی تاں پہاڑ دے چارے پاسے گوتم دے ہتھ کھلرے ہوئے سن۔
ہالی تن دن پہلاں تیکر اوہ جوگی راج کمار جیوندا جاگدا سی۔ اوہدے منہ تے سچ دا نور لش لش پیا کردا سی۔ گوتم، جہنوں بھکھ، اکلاپا تے ویرانی دے نال نال صدیاں دے ہنھیرے وچ ڈبی تاریخ وی قتل نہ کر سکی، گوانڈھی ریاست دے کجھ بندیاں ہتھوں قتل ہو گیا۔
سنیا اے اس ریاست وچ امن تے بھکھ چین دیاں نشانیاں انسانیت دا اعتبار بنیا سی۔ ہن اوہناں بدنصیباں تے کوئی کیہ اعتبار کریگا جو نیک بندیاں دے قتل نوں وی ثواب دا ناں دیندے پئے نیں۔٭٭